Afturelding - 01.01.1962, Side 8

AFTURELDING
meira og meira til synda minna.
Svo var það eitt kvöld, er ég grét
yfir syndum mínum, að mér fannst
ég sjá fyrir mér Golgatahæðina.
Ég gekk upp hæðina og kraup niður
við kross Jesú Krists og bað hann
um að fyrirgefa mér syndir mínar
og þegar ég var búin að biðja þann-
ig litla stund fékk ég fullvissu um
að mér væri fyrirgefið og þá fékk
ég frið og hvíld og einnig kom gleði
og þakklæti í hjarta mitt.
Það stendur í Matteusi 3, 1-2:
„En á þeim dögum kemur Jóhannes
skírari fram og prédikar í óbyggð-
um Júdeu og segir: Gjörið iðrun
því að himnaríki er nálægt.” Við les-
um einnig Matt 4,17: „Upp frá þessu
tók Jesús að prédika og segja: Gjör-
ið iðrun, því að himnaríki er nálægt”.
Hversu mikilvægt er ekki að gjöra
iðrun.Rom. 3,23 stendur: „Því allir
hafa syndgað og skortir Guðs dýrð.“
Ennfremur „en ef vér játum syndir
vorar, þá er hann trúr og réttlátur
svo að hann fyrirgefur oss syndirn-
ar og hreinsar oss af öllu ranglæti."
Þetta kemur einnig í huga minn:
„Svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf Son sinn eingetinn til þess að
hver sem á hann trúir, glatist ekki
heldur hafi eilíft lif.“ Jóh. 3,16.
Dýrð sé Guði fyrir frelsið sanna.
Frelsið sem miff hreif af villustÍR-.
Neyðarbarn fékk náðardjúp Guðs kanna
nær við Jesú kross éj? beygði miff.
KÓR: Hallclúja, frjáls ég er!
Ilallelúja, syng með mér.
Um bá náð, sem Guð í Kristi gefur mér.
HeilÖg fórn Krists hún var nóg,
Hann mig fyrir leið og dó.
Nafn hans vil ég lofa, nafn hans tlgnast er.
Enn í dag er Kristur þlg að kalla,
kallar milt og býður þér sinn frið.
Frelsið sanna orkar jafnt á alla.
Allir gleðjast, sem því taka við.
HÖRPUSTR. 504.
Guðbjörg S. Sigurjónsd, Vestm.eyjum.
tvw\wvv\w\wmwv\wwv\vwv\vw\w\v\vwv\ww\wvw\\w\i
Guð talar á mismunandi hátt
Á heimili nokkru átti að veggfóðra
herbergi. Gamla veggfóðrið var rifið
af á nokkrum stöðum, og þá komu
í ljós gömul blöð, sem höfðu verið
h'md á fyrir löngu síðan. Eigandi
hússins, sem var miðaldra kona, leit
annars hugar á þessi blöð. Þá var
þar ein grein kristilegs efnis, sem
vakti athygli hennar. Hún fór að
athuga hana nánar, og þá varð hún
svo gagntekin af því, sem hún var
að lesa, að hún gat ómögulega hætt
fyrr en hún var búin að lesa hana
alla. Já, meira að segja varð hún að
lesa greinina meir en einu sinni.
Orð gömlu blaðanna töluðu svo
kröftugt til hjarta hennar, að hún
í fyrsta skipti á ævi sinni fór að
hugsa um Guð og sína eigin sálar-
velferð.
Eftir dálítinn tíma, leitaði hún
uppi trúaða vini, sem fræddu hana
meira um veg Guðs, og báðu fyrir
henni til frelsis.
Þessi kona, sem á svo óvanaleg-
an hátt hafði snúizt til Krists, varð
síðar meir áhugasamur meðlimur í
kristnum söfnuði. Hún hafði aldrei
svo vitað sé, nokkurn tíma áður haft
samband við kristilega starfsemi.
Guð talar sannarlega á mismun-
andi hátt til sálnanna, og hið prent-
aða orð er eigi síður máttugt og sem
við getum reiknað með. Prentsvert-
an hverfur ekki þó að rödd prédikar-
ans þagni. Meira að segja gömul
blöð, sem verið höfðu geymd og
gleymd svo árum skipti, komu við
þetta tækifæri fram í dagsbirtuna,
og töluðu orð hjálpræðisins til sál-
ar, sem þráði frið.
ÍWWVWWVWWWVWWWVWWWWVWWWWWWWWWWWWWWWI
Vita menn hver þú ert?
Trúaður maður sem var ritstjóri við
stórt blað, hatðl í tvö úr unnið með ung-
um starísmanni, er hann mat mikils, en
hann haíði aldrei taiað við hann um
sálarvelferð hans.
— Ég bið oft fyrlr honum, sagðl hann
við vin sinn, en ég kem mér ekki að þvi
að tala við hann um andieg efni.
Dag nokkurn fékk ungi maöurinn boðs-
miða á vakningarsamkomu. Hann snéri
sér þá að ritstjóranum og spurði hvort
hann vildi koma með sér á samkomuna.
— Ég er þegar kristinn, svaraði rit-
stjórinn.
— Eruð þér það? hrópaði maðurinn
uppyflr sig undrandi. Og viö höfum starf-
að saman i tvö ár, án þess að ég vissi það.
Orð unga mannsins snertu ritstjórann
mjög alvarlega. Hann gekk afsiðls,
féli á kné og játaði vanræksiusynd sína
grátandl fyrir Guðl, sem mætti hlnum
lðrandi manni með undursamlegum krafti
síns Heilaga Anda. Hann fór á samkom-
una og vitnaði dýrðlega um frelsl sitt
fyrlr trú á Krist.
TJpp frá þeirrl stundu var lif hans ger-
breytt. Hann bar ávöxt samkvæmt iðrun-
inni og varð mörgum öðrum til blessunar.
Enskur prestur hélt eltt sinn guðs-
þjónustu. Presturinn hóf máls og sagðl:
Biblían er lík stóru tré, hver bók hennar
sem greln, hver kapítuli einn kvistur,
hvert vers blað.
„Textann, sem ég ætla að tala út frá
i dag," hélt presturinn áfram, ,,er að
finna á 39. grein, 3. kvisti, 17. blaðl.
Hver vill verða íyrstur til að íinna hann.”
Næstum i sömu andrá heyrði ræðu-
maður elnn af drengjunum á bak við sig
segja: ,,Majakí, 3. kap. 17. vers."
Hann sneri sér að drengnum og sagðl:
,,Þetta var vel gert, drengur minn, komdu
hingað og iestu það fyrlr okkur."
Með hárri og skýrri rödd las hann orð-
in: ,,Og þeir skulu vera min eign, seglr
Drottinn hersveitanna, á þeim degi, sem
ég hefst handa, og ég mun vægja þeim,
eins og maður vægir syni sinum, sem
þjónar honum." — Þegar drengurinn
hafðl leslð versið, iagði presturinn hönd
sína á höfuð honum og sagöl: ,,Það var
vel gert, drengur mlnn. Þú munt selnna
meir verða þjónn Drottins. Slika sem þig
getur Drottinn notað."
Drengurinn var hinn siðarmeir vel-
þekktl æskulýðslelðtogi, Henry Drum-
mond.
8