Afturelding - 01.01.1962, Page 9
AFTURELDING
Hvernig: g:etnrðu sofið?
Fyrir nokkru var ég áheyrandi að
prédikun um köllun Guðs til Jónas-
ar spámanns og hvernig hann flúði
undan ábyrgð köllunarinnar út úr
vilja Guðs. Ég var djúpt snortinn
af textanum og í eins konar vöku-
draumi virtist mér sem ég sæi allt
mannkynið samansafnað í einn og
sama bátinn. Báturinn, eða réttara
sagt þessi Tarsusknör, byltist þrot-
laust um í ólgandi hafi tímans,
meðan skýin þjöppuðu sér æ fast-
ara saman á náðarhimni endalok-
anna.
Eins og skipverjar á T'arsusknerr-
inum forðum, voru skelfingu lostnir
í ofviðrinu, eru nú menn þessara
tíma uggandi fyrir landtöku fyrir
tilverunnar mikla fley. Stríðsótt-
inn þjáir hina ábyrgu og hugsandi
menn þjóðanna. Meðan liátt er
hrópað: Friður og engin hætta,
segja leiðtogarnir liver við sína þjóð :
Við verðum að vígbúast. — Hver
reynir að komast frammúr hinum.
Traustið þjóða á milli hefur
vikið fyrir sífelldu vantrausti og
tortryggni.
Það skyggir yfir vonarhimininn.
Óveðrið nálgast og vex, til þess brátt
að uinhverfast í storm afleiðingar-
innar.
Það segir svo um mennina á Tars-
usskipinu að sérhver þeirra ákallaði
Guð sinn.
Svo er enn. 1 angist sinni ákalla
menn guðina, hver á sinn hátt. En
þessir guðir hjálpa ekki og örvænt-
ing grípur um sig meðal þjóðanna.
En takið eftir: Innanborðs á
hinu mikla lífsfleyi er einnig maður
hinnar háu játningar. Hann segir:
„Ég er Hebrei og dýrka Drottin
himinsins. Þann er gjört hefur hafið
og þurrlendið. Samt sefur hann og
hvílir rótt í litla, þægilega trúrækn-
isklefanum sínum, langt niðri undir
yfirborði skipsins á ólgandi öldun-
um. Orlagaríkur svefn, segjum við.
Hástemd trúarjátning og þú sofandi.
Er þetta haigt? Ævagamla afsökun-
in: Á ég að gæta bróður míns?
endurtekur sig hér. Er ekki nóg að
ég sjálfur er frelsaður? Hví þarf
ég að vera að hugsa um þessa ótta-
slegnu samferðamenn? Æ, góðu
vinir mínir, hversu ægilegt er það
ekki á slíkum alvörutímum sem þess-
um, að geta sofið frá sér ábyrgðina
á eilífðarvelferð annarra manna,
sem þó eru staddir á sama bát og
við.
Guðs orð talar til vor: Manns-
son, ég hefi skipað þig varðmann
yfir ísraelsmenn.
Þegar þú heyrir orð af mínum
munni, skalt þú vara þá við í mínu
nafni.
Gerðu svo vel og lestu þennan
Ritningarkafla áfram í Esekíel 3.
17 — 21. Þar sérðu hvílíka ábyrgð
Guð leggur hinum trúuðu á herðar
gagnvart lífi meðbræðranna og
ferðafélaganna á hafi lífsins. Ég
minnist annars ferðamanns, en skip-
ið sem hann ferðaðist með komst í
hafsnauð. Páll postuli var hann
nefndur. þessi maður er Guði trúr
og á bænastundu fyrir samferða-
mönnum birtist honum engill Guðs,
er hann þjónaði.
Tak eftir mismuninum.
Jónas dýrkaði Guð, Páll þjónaði
Guði. Og hinn trúi þjónn fékk
skilaboð: Guð hefur gefið þér alla
sem með þér eru á skipinu.
Drottinn Guð himinsins megnar
að bjarga og bænir mannanna eru
björgunartæki í hendi hans.
Trúaði maður og kona. Hví sefur
þú? Vitanlega hefði Jónas átt að
ákalla Drottin til björgunar skip-
inu. En í þess stað tekur hann þátt
í hlutkesti um hver sé valdur að
storminum, hverjum sé um að kenna.
Að vísu kannaðist hann við það, er
sökin féll á hann, en það er ekkert
sagt um að hann ákallaði Drottin.
Hinir skipverjarnir vinna af öll-
um kröftum. Jónas einn er aðgerða-
laus.
Þú ert ef til vill í sömu afstöðu,
ábyrgðarlaus. Hugsar sem Jónas:
Vonandi fellur hlutur sektarinnar á
einhvern annan en mig. Það er gott
að sofa.
Maður, vaknaðu í tíma. Rís upp
og starfa meðan dagur er.
Annars gæti farið fyrir þér eins
og Jónasi spámanni. Hann ákallaði
ekki Guð fyrr en hann var kominn
niður í djúp sjávar í kviði stór-
fiskjarins.
Vaknaðu, áður en afleiðingin
verður raunveruleiki og djúp þján-
inganna sogar þig til sín.
Vek þú Drottinn verkmenn þína,
vek upp hrausta árdagsmenn.
Vek upp miðdagsmenn er sýna
. manndóm nú þaS kvöldar senn.
að verða leiðbeinandi fyrir mennina. „En er þeir voru burt farnir, sjá
þá vitraðist engill Drottins Jósef í draumi og segir: „Rís upp og tak
barnið og inóður þess með þér og flý til Egyptalands.“ (Matt. 2,13). —
Sjá ennfremur Matt. 1, 18—21, og Post. 8, 29. — Ef til vill höfum við
sterkasta ritningarstaðinn upp á það, hvernig englar himinsins geta leið-
beint mönnunum og sagt þeim til vegar í 2. Mós. 23,20: „Sjá, ég sendi
engil minri á undan þér, til að varðveita þig á ferðinni og leiða þig til
þess staðar, sem ég hef fyrirbúið.“
Endursagt K. S.
9