Afturelding - 01.01.1962, Page 13

AFTURELDING
Skuggi birtist á veggnum fyrir
framan hann. Hann snýr sér við og
lítur út um gluggann til að sjá, hver
það sé sem gangi framhjá. Það er
Viken! Hvað skyldi honum vera á
höndum? Á þessum tíma dags var
hann ávallt vanur að þurfa að vinna
annars staðar. Það hlaut að vera sér-
stakt erindi, fyrst hann kom núna.
Það er bankað skarplega á hurð-
ina og Viken kemur inn.
— Góðan daginn. Hann er næst-
um hrekkjalegur á svipinn.
— Góðan daginn, góðan daginn!
Þetta er nú annars meiri stórhríðin.
— Ja, látum það vera, en mikið
kyngir niður. Það er einnig kalt,
lénsmaður! Hann kiprar munninn.
— Er annars nokkuð að frétta?
Grönne er forvitinn.
Viken dregur bréfið frá Andor
upp úr vasa sínum ofur rólega og
réttir lénsmanninum það svo mæl-
andi: Þetta bréf kom lítill drengur
með í dag. Það er frá Andor Sol-
vang til Aðólfs Láken.
Lénsmaðurinn flýtir sér að laga á
sér gleraugun. Síðan tekur hann
bréfið úr umslaginu, flettir þvi sund-
ur og les það einu sinni — tvisvar
sinnum — horfir síðan yfir gleraug-
un upp á Viken . . .
— Ja, þetta hérna varpar ljósi
yfir margt og mikið, Viken! segir
hann lágt. Það gefur í sannleika svar
við mörgum spurningum, þetta hér!
Grönne segir stuttlega frá viður-
eign sinni við Andor á undangengn-
um árum, allt frá þeim tíma að hann
kom í byggðarlagið. Það var víst
liðinn góður hálftími, þegar Viken
aftur gekk heimleiðis, en þá voru
þeir líka búnir að taka ráð sín sam-
an um að heimsækja Sólvang að
nóttu til. Meðan hann gengur heim-
leiðis, óskar hann innilega, að þeim
megi takast að binda endi á ófögnuð-
inn þar yfir frá.
Eftir örfáar mínútur er Viken
kominn heim og tekur eldhúströpp-
urnar í einu stökki. Hann burstar
af sér snjóinn og gengur inn til síns
„betri helmings“.
— En hvað þú varst lengi, Harald-
ur! Anna lítur næstum ásakandi á
manninn sinn.
— Finnst þér það? Mér fannst
ég nú vera fljótur í ferðum núna.
svaraði hann, um leið og hann heng-
ir upp húfuna sína.
— Jæja, en þú verður fyrst að
færa Láken upp mat, síðan borðum
við á eftir. Hún lætur matinn handa
Aðólf á bakka.
Viken horfir á konu sína. — Upp
til IAken! Frúnni er ef til vill ekki
kunnugt um, að þangað er þriggja
kílómetra leið?
— Vertu nú ekki að gera að gamni
þínu! Auðvitað meina ég Aðólf á
nr. 2. Að stundu liðinni segir húri:
Svona farðu nú! Hér er bakkinn!
— Já, herra hershöfðingi! Viken
setur á sig regingssvip.
Hún lyftir hægt handleggjunum
og leggur þá um háls hans. Hann
leggur handlegginn utan um hana
og horfir blíðlega inn í augu hennar.
— Óttast þú ekki yfirvaldið?
— Nei, svarar hún lágt, og með
björtu brosi leggur hún höfuðið upp
að öxl hans.
Loks var komið þýðviðri, en lengi
lét það bíða eftir sér. Frostið hafði
verið langvarandi og stöðugt gefið
snjó á snjó. En nú lítur út fyrir að
allt sé að batna. Snjóýtan hafði unn-
ið gott verk. Snjóskaflarnir voru
mjög háir, en vegurinn rennisléttur
og þéttur. Janúarnóttin er fallin yfir
héraðið og kyrrðin ríkir alls staðar.
Aðeins í námunda við heimilin er
líf, því þar heyrist jafnt og þétt klikk,
klikk í öllum hugsanlegum tónteg-
undum. Það er dropafallið frá þök-
unum.
Upp eftir veginum, sem liggur
framhjá Lunnestað kemur gangandi
maður, með hendur í vösum og hatt-
inn þrýstan langt niður á enni. Nú
beygir hann fyrir vagnbyrgið, og
beinir skrefum sínm í áttina að Neðri
Sólvangi. Þetta er Jónas Skaret, bezti
vinur Andors Solvang og eini sam-
starfsmaður hans.
Margar nætur í viku yfirgefur
Jónas konu og börn og er fjarver-
andi alla nóttina. Fyrst í dagrenn-
ing kemur hann heim, þreytulegur
til augnanna og fölur í framan. Hann
Jónas er alveg öruggur, því „Skaret”
— heimilið hans — Iiggur alveg út
af fyrir sig, langt uppi í skóginum.
Hann þarf ekki að vera hræddur um
að hann mæti neinum forvitnum ná-
grönnum á næturferðum sínum. Það
væri þá helzt, að einhver frá Lunne-
stað kæmi auga á liann, en þeir voru
vanir að fara snemma að hátta, svo
að hann getur verið alveg öruggur.
Hann hafði aldrei komizt í kast við
lögin — opinberlega. En eitt og ann-
að, sem gerzt hefur á liðnum árum
orsakar það, að hann er aldrei full-
komlega öruggur, þegar hann sér
eitthvert yfirvald. Maður veit aldrei!
Þar að auki er hann ákaflega hug-
laus, hann er heilmikill maður í
munninum, en þegar um það er að
ræða, að sýna orðin í verki, ja, þá
hefur Jónas þúsund afsakanir og
undankomuleiðir.
Ilans uppáhaldsstarf eru ófrjáls-
ar veiðiferðir með byssuna í hend-
inni. Það er víst ekkert undarlegt,
þó að hann sé ærið ófrjáls á köfl-
um.
Hann beinir skrefum sínum heim
að aðalbyggingunni á Sólvangi, gæg-
ist inn um eldhúsgluggann, lyftir
hendinni og slær þrjú greinileg högg
á neðstu rúðuna. Eftir stutta stund
er lykli snúið í eldhúshurðinni og
Jónas hverfur inn. Dyrunum er lok-
að hljóðlega og læst á ný.
13