Afturelding - 01.01.1962, Page 14

AFTURELDIN
n
Mætnmst við aftnr ?
Á heitum sumardegi árið 1864 sat
prestur nokkur í lestrarstofu sinni
í Brooklyn í New York. í borginni
geysaði mikil drepsótt og lagði fjölda
manns i gröfina. Ástandið í borginni
minnti jafnvel á það, sem segir í
Biblíunni um Egyptaland, þegar
morðengillinn hafði gengið um land-
ið. En um það segir svo í annarri
bók Móse: „gjörðist þá mikið harma-
kvein í Egyptalandi, því að ekki var
það hús, að eigi væri lík inni.“
Margir af góðum vinum prestsins
höfðu einnig verið hrifnir burtu af
hrammi dauðans. Söknuður guðs-
mannsins varð mikill og sú hugsun
orkaði mjög þungt á hann: „Mun-
um við, sem skiljumst svo skyndilega
hér við dauðans fljót, mætast aftur
við Lífsins fljót? Eitt sinn, er þessar
hugsanir sóttu mjög á hann, settist
hann niður við orgelið og ætlaði að
fara að spila eitthvað, er róað gæti
hans sorgmæddu hugsanir og tilfinn-
ingar. En óðar en hann var setztur,
byrjuðu orðin og músikin að hinum
undursamlega og þekkta sálmi, sem
nú er sunginn við jarðarfarir viðs-
vegar um hinn kristna heim að fæðast
fram í huga hans, fyrir guðdóm-
legan innblástur.
Sálmurinn birtist hér á eftir og
höfundur hans er dr. Robert Lowry.
Það er sami höfundur, sem ort hefur
sálminn: „Hvar er mitt barn á braul
í kvöld?
Mun í himinhæðum rætant
Heilöj? Drottins barna von?
Eiga þau bar öll að mætaat,
Os: þar fá að sjá Guðs son?
K Ó R :
Já, hjá lífsins ljúfa straumi,
Hjá lífsins bjarta, silfurtæra straumi,
Guðs börn sjást hjá lífsins ljúfa straumi
Þeim er líður frá hástól Guðs.
I»ar fá Guðs börn glöð að vera,
Ganga sæl um ljóssins strönd,
Syngja nýjan söng: og: bera
Sigjurpálmana í hönd.
Ef vér tignum hann af hjarta,
Hreinir fyrir Lambsins blóð,
Þar í sælusalnum bjarta,
Sjáumst vér við lífsins flóð.
ó, hve sælt er loks að lenda
Ljóss á strönd, og: hvíld að fá,
Þcgar ferð vor er á enda,
Augjlit Gnðs vér munum sjá.
Sálmurinn er nr. 36 i Hörpustrengjum
Sálmabók Hvítasunnumanna.
Allir vegir Guðs eru elska
og trúfesti.
1 Talmud er sagt Irá þvl, að Rabbi
Akiba haíi eitt sinn, er hann var á ferða-
lagi, haít með sér hænu, ösnu og svo
lampa. Um náttmál leitaði hann hælis i
smábæ elnum, en var synjað um glst-
ingu.
— Allt, sem Guð gerlr er gott ,sagði
hann og leitaðl sér hælis úti i skóginum.
Þar kvelkti hann á lampanum sinum, en
vindurinn slökkti ljósið.
— Allt, sem Guð gerir er gott, sagði
hann aðeins. Asnan flýðl frá honum og
varð brátt villldýrunum að bráð.
— Ailt, sem Guð gerir er gott, sagðl
hann aðeins. Þvi næst flýði hænan frá
honum, en hann kvartaðl eigi að heldur
yflr þeim erfiðleika. Um morguninn upp-
götvaðl hann, að hersveitir óvinanna höfðu
farið þarna um og eyðllagt smábælnn.
Myrkrið og kyrrðln höfðu skýlt honum,
svo að hann var i öruggleika.
Ef að ljós hefði logað á lampanum, asn-
an hefði hneggjað eða hænan gaggað,
mundi hann án efa hafa verlð uppgötvað-
ur og deyddur.
Er hann hélt áfram för sinni endurtók
hann enn einu sinni:
— Allt, sem Guð gerir er gott.
KJALLARAHORNIÐ
MERKILEG LOFISÝN. Smalamaður frá Tröllakoti á Tjörnesi var
staddur að verki sínu á heiðinni fyrir ofan bæinn. Þá sér hann hvar
ferðamaður kemur eftir þjóðveginum og teymir nokkra hesta í lest með
trjáviðarburði. I sömu svipan, þegar lestina bar yfir bæinn, sá hann
ennfremur þrjá menn, í björtum og gulllegum klæðum, ríða gegnum
loftið á hestum skínandi hvítum, og hratt sem elding færi. Smalamaður
veitti því athygli, að sá hestur, sem síðastur gekk í trjáviðarlestinni,
varð fyrir hinni örfleygu loftreið, er smalamaður gat naumast fylgt með
augunum, og hvarf honum á þeirri sömu stundu við bæinn Tröllakot.
Á þessum bæ, sem nú hefur verið nefndur, hafði um nokkurn tíma áð-
ur legið sjúkur maður. Það var Nikulás Búkk, guðhræddur maður og
grandvar að allra dómi. Maður þessi var norskur í föðurætt, og var
faðir hans frá Hafursey í Noregi.
Á þeirri stundu, sem loftreiðin sást, andaðist Nikulás og þótti tákn
þetta hafa sézt við dauða hans. Hin merkilega fagra sýn smalamannsins
styðst við þá jarðteikn, að hesturinn sem varð fyrir loftreiðinni, féll
samstundis dauður niður.
(„Lögberg” 1901).
14