Afturelding - 01.08.1962, Blaðsíða 4

AFTURELDING
JLaLfrLdatdöniut bkessnnaúnnai.
Náð Guðs og kraftur hans gerir
okkur fær um að gera það, sem við
getum ekki gert án hans.
Árum saman hafði Frances Haver-
gal lifað fögru, kristnu lífi. Samt
var Kristur ekki lifandi, alltaf nær-
verandi raunveruleiki fyrir hana.
Ekki þetta, sem hún sagði sjálf: —
„Meira innilega kær mér, en nokk-
ur jarðneskur vinur.“
Hún skrifar um það sjálf: „Af
og til fann ég fyrir nærveru Jesú —
en — ó, hve ég þráði að fyllast
af Heilögum Anda og gleði! Ég
vænti alltaf þeirrar stundar, sem
hann vildi opinberast mér alveg sér-
staklega. En eftirvænting mín var
róleg og í trausti, ekki kvíðafull
eða óróleg. . . .
Það var einn sunnudag, er ég í
fyrsta sinni sá það greinilega, hví-
lík blessun hlyti að liggja í því að
gefa sig Guði fullkomlega. Fórnin
má vera fullkomin, áður en við fá-
um fullkomna blessun. Guð sýndi
mér þetta mjög greinilega.
Ég hafði ekki tokið þátt í sam-
komum eða trúaðramótum, svo að
það voru ekki mannahugsanir eða
skoðanir, sem opnuðu skilning minn
á þessu. Það fyrsta sem ég sá, var,
að blóð Jesú Krists hreinsar af
allri synd. Því næst sá ég, að hann
sem hafði hreinsað mig, hafði mátt
til að varðveita mig hreina. Ég
frambauð mig fullkomlega og reiddi
mig síðan á það, að hann vildi varð-
veita mig.
Um leið vil ég segja þetta, að það
er aðeins, þegar mannssálin er kom-
in algerlega undir blóðið, sem hún
hreinsast frá allri synd. Jafnskjótt
og líf okkar er ekki fullkomlega
undir blóðinu, getur syndin tekið
vald yfir okkur á nýjan leik. Það
52
er aðeins þegar við varðveitumst
undir krafti Guðs, að við getum ver-
ið viss um, að syndga ekki gegn hon-
um. Förum við að reiða okkur á eig-
in kraft, föllum við óhjákvæmilega.
Við megum ekki takmarka það
blessaða fyrirheit Guðs í orði hans,
um það, að blóð Jesú Guðs sonar
hreinsar oss frá allri synd, með því
að efast um það, eða neita að taka
á móti því, í þess fyllstu merkingu.
Við megum ekki takmarka vald
Guðs til þess að varðveita okkur.
Oft lítum við meira á okkar veik-
leika, en almætti Guðs. Það var
þetta orð, um fulla hreinsun, sem
opnaði dyr vonarinnar og gleðinnar
fyrir mér. Nú skildi ég það, að
blóðið hreinsar, og hreinsar viðvar-
andi. Ég á engin orð á tungu minni,
sem geta lýst því, hvílíkum friði
hjarta mitt fylltist, er ég sá þetta.
Það var ekki aðeins, að ég mætti
koma einu sinni að þessari hreins-
andi ]ind, heldur mátti ég stöðug-
lega vera í þessum hreinsandi
straumi, til þess að ég gæti verið
viðvarandi hrein. — Hvers vegna
eigum við ekki að taka á móti fyrir-
heiti Guðs alveg eins og það stend-
ur skrifað?
Þegar ég er orðin réttlætt fyrir
trú, og hef öðlazt fullvissu um fyrir-
gefning syndanna, þá þarfnast ég
kraftar Guðs Anda til að varðveita
mig frá því að hryggja Krist, og til
þess að varðveita hugsanir mínar og
verknað minn frá því að gera neitt,
sem ekki er í samræmi við vilja
Guðs.
Ó, hve við þörfnumst þessa. Og
orðið segir, að Guð vilji gefa okk-
ur, allt, er við þörfnumst. Ættum
við þá að segja við okkur sjálf og
aðra, sem við tölum við, að þetla
þýði ekki í bókstaflegri merkingu
allt? Nei.
Bæði með tillili til boða Guðs og
fyrirheita, sé ég ekki betur en við
takmörkum þau, ef við tökum þau
ekki nákvæmlega eins og þau hljóða.
Er það þá ekki komið fyrir okkur,
eins og þar stendur: „Er það satt
að Guð hafi sagt?“
Við getum ekki gert okkur ánægð
með að ganga hálfan veginn með
Kristi. Við verðum að gefast hon-
um fullkomlega. Því að allt sem
ekki er af trú, er synd. Og við vog-
um ekki að geyma neina synd. Ég
veit, að ef ég hika við það að gefa
mig Guði í einu atriði, er samband-
ið, hið fulla samband við guð,
rofið. Þá fölnar gleðin.
Hvert andartak af lífi sínu, segir
Frances Havergal, að hún hafi sett
sér að Guð ætti. Allt sem hún gerði,
kostaði hún kapps um að yrði Guði
til dýrðar. En það var ekki aðeins
tíminn, sem hún gaf Guði. Hún
hugsaði um það, að hver eyrir af
peningum hennar, heyrði Drottni
til. Ávallt lagði hún það fram fyrir
Guð, hvernig húti skyldi nota pen
inga sína. Hún taldi sig ekki hafa
leyfi til þess að nota þá til þess
að kaupa fín föt handa sjálfri sér.
Og fínustu og dýrustu föt sín og
gersemar, gaf hún til Guðsríkis, og
klæddist sjálf, eftir það, látlaust og
blátt áfram.
„Drottinn hefur gert það þannig,“
skrifar hún, „að ég hef eignazt full-
komna gleði í því, sem er Guðs
vilji.“ Ég veit ekki um eina einustu
hugsun hjá sjálfri mér, sem stríðir í
gegn Guðs vilja. Ég óska, og bið þess
að vilji hans megi ske í öllum hlut-
um í lífi mínu. Og afleiðing þess
er sú, að ég hef engan ótta, engar
efasemdir, enga skugga, en í hjarta
mínu er aðeins sólskin. Að vera í
vilja Guðs með alla hluti, gefur full-
komna blessun. Og vilji Guðs gerir
aldrei rangt.“