Afturelding - 01.12.1976, Blaðsíða 15

Billy Graham.
við sjáum alla sem vísa til sætis, ráðgjafa,
og kórfélaga sem eina heild í okkar stóru
raðsamkomum, erum við minnt á orð Páls
postula að við öll, þótt mörg séum, erum
samt limir á líkama Krists. Maður getur ekki
sagt frá hvaða samfélagi maður kemur frá.
En það er augljóst að þeir eru kristnir.
Og að þeir taka hlutverk sitt alvarlega. Guð
hefur blessað þessa andlegu einingu og þess
vegna hefur hann úthellt af sínum mikla
andlega krafti yfir oss.
Þegar eindregið var beðið og leitað Guðs
vilja, er eðlilegur árangur eldur hvítasunnunn-
ar. Seinna fylgdi svo gnýrinn af himni, og hið
volduga stormviðri og eldur Guðs féll. Þetta
eru frumatriði, sem menn geta ekki fram-
kvæmt. Þetta eru yfirnáttúrulegar staðreyndir.
Án þeirra mundi allt vera líflaust og verðlaust.
En tendraður og brennandi söfnuður hefur
ávallt aðdráttarafl.
Þegar söfnuðurinn missir eldinn, ylinn og
kostgæfnina, getur hann ekki brotist í gegnum
. múr heiðindóms og efnishyggju, sem umlykur
hann. Þetta var brennandi söfnuður.
Lærisveinar Krists höfðu engin áhrif á hinn
guðlausa heim, fyrr en þeir urðu brennandi
söfnuður. Eftir að þeir x einhuga bæn, og
trausti á fyrirheitið féll eldur himinsins yfir þá.
Bibltan segir, að þegar gnýrinn heyrðist,
safnaðist fjöldi fóiks saman, og þarna var
hreyfíng. Fólkið var slegið undrun. Hvern skyldi
hafa grunað, að þarna í skaranum voru
fiskimenn, tollheimtumenn og fólk úr öðmm
stéttum, menn sem eftir reynsluna í loftstof-
unni mundu hafa áhrif á rás sögunnar, skrifa
nokkrar af perlum bókmenntanna og hjálpa til
með að byggja hina stærstu stofnun, sem
heimurinn hefurþekkt — söfnuð lifanda Guðs.
Þegar við virðum fyrir okkur þessa fyrstu
kristnu, fyrir hvítasunnuna, sjáum við þá deilu-
gjarna, sjálfselska, nautnasjúka, drifna af löng-
un eftir æðstu heiðurssætum — nákvæmlega
eins og heimurinn í kringum þá. Þetta vom
vingjarnlegir menn og konur. En eftir hvíta-
sunnuna varð skapgerð þeirra og persónuleiki
heillandi. Það kom nýtt leiftur í augu þeirra,
sem við getum lesið um enn þann dag í dag í
Postulasögunni.
Þegar postularnir vom skírðir með eldinum
hinn fyrsta hvítasunnudag, skerptist þeirra
andlegu eiginleikar, skilningur þeirra og dóm-
greind varð skýrari. Sálir þeirra tendmðust af
eldinum, ákefð eftir að heiðra föðurinn og
brennandi áhuga eftir að hjálpa glötuðum
mannssálum.
Vakning er eðlilegt ástand.
Kirkjusagan greinir frá, að miklu fleiri komi í
söfnuðinn á vakningar tímum en eftir venjulegu
starfsformi. Svo miklu fleiri, að ég er sannfærð-
ur um að vakning er eðlilegt ástand safn-
aðarins.
Söfnuðurinn fæddist í yfirnáttúmlegri
vakningu. Hann nærðist og styrktist af vakning-
um í gegnum aldirnar. Og síðan er honum
haldið við í vakningum í gegnum árin. Söfn-
uðurinn getur ekki verið til án þessara tímabila
af andlegri endurnýjun og endurvakningu,
15