Fróði - 01.05.1912, Blaðsíða 13

FRÓÐI
365
líka. Virðist vera kátur af því að hún skant hann. Ilann segist
skammast sín fyrir að hafa grunað hana um græsku, hún sé
hrein eins og engili. Hann er að verða vitlaus!'
‘Eins og við vorum á hans aidri,- sagði Helm og beit í
tóbakspiötu. ‘Hún er bráðfalleg. Beverley þekkir ekki fótinn á
sér frá herðarblaðinu þegar hún er í nánd, Drengir eru drengir.
Eg er að nokkru ieyti drengur sjálfur.1
‘Ef hún skilaði fánanum, þá skyldi ég sleppa henni,1 mælti
liamilton. ‘Mér þykir bölvað, að halda henni í varðhaldi. Mér
finst ég vera þrælmenni, er ég hugsa um það.‘
'Hafið þér nokkurn tíma athugað það, herra Hamilton, að það
eru fleiri Frakkar í Viueennes en presturinn og Alieef*
‘llvað eigið þér við?‘
r
‘Eg á við það, að ég er sannfærður um. að þau prestur 0g
Alice vita ekkert hvar fáninn er. Þau eru bæði heiðvirð. Eg
þekki þau. Einhver annar hefur tekið fánann. Þör megið vera
viss um það. Ef ungfrú lioussillon vissi hvar fáninn væri, mundi
hún viðurkenna það og mana yður svo til, að þvinga sig til að
segja, hvar hann væri.‘
‘Ó, alt þetta h......... þorp er stórkostlegt svikabæli, það er
ugglaust. Það er ekki ein svikalaus sál fyrir utan virkið,1
‘Eg þakka yður fyrir að þér teljið mig ekki með.‘
‘Hem, ég talaði um frönsku íbúana, þeir þykjast vera trygg-
ir, en eru svikarar.*
‘Þér getið trygt yður þá, ef þér viljið; ofnrlítið af blíðmælum
gjörir þá góða. Eg átti í engum vandræðum þegar ég tók virk-
ið.‘
Hamilton beit á vörina og þagði. Helm var makalaust góð-
iyndur maður og gamansamur. Meðan hann var að tala kom inn
varðmaður með Jean, er stóð eins og hann var vanur, glápti npp
í andlitið á Hamilton og gretti sig voðalega, er virðist sameigin-
legt öllnm kriplingum, Hann var bæði hlægilegnr og viðbjóðs-
legur.
‘Nú, nú, herra minn, hvað er erindi þitt?‘
■Mig langar til að sjá Alice, ef þér viljð lofa mér það?‘
‘Til hvers?1
‘Mig langar tii að færa henni bók tii að lesa.‘
‘Eimuitt það. Hvar er bókin, láttu mig sjá hana.‘