Fróði - 01.05.1912, Blaðsíða 54

406
FROÐI
séra Jakob í Saurbœ, séra Jónasi á Hrafnagili og Júlíusi í
Hólshúsum, sem þá var nýkoininn af Möðruvallaskóla. Hjá
honum fékk hann tilsögn í ensku. Árið 1888 fluttist hann
með móður sinni og systkynum til Ameríku,
Haraldur sál. var mjög fjölhæfur maður. Hann hafði
námsgáfu góða, en hneigðist þó mest að söng og hljóð-
fœraslætti. Var hann organisti hinn besti, og samdi jafn-
vel tónlög. Hagmæltur var hann bœði í bundnum stíl og
óbundnum, og eru eftir hann smásögur prentaðar, hér og
hvar, og talsvert mun óprentað auk kvœðasafns þess, sem
hann lét prenta fyrir nokkrum árum. Smiður var hann
góður á hvað sem hann reyndi við. Hann fékk undirstöðu
í mörgum tungumálum, og gekk það létt. En af bóklegu
námi hneigðist hann mest til skáldskapar. En einmitt
þessi fjölhœfni var þröskuldur á vegi hans. Hefði hann
gefið sig að einhverju einu af þessu, sem honum veitti svo
iétt, þá hefði hann koinist langt. En fátœktin reri á ann-
að borð, og svo var það, þetta gamla og einlœgt nýja í
heiminum, sem svo oft setur haft á menn, án þess þeir
eiginlega séu sök í því sjálfir, þetta, að það er sitt hvað,
gœfa og gjörfuleikur. Haraldur hafði gjörfuleikann, en hann
hafði ekki lag á að ná föstum tökum á gæfunni. Hún
eins og slapp úr höndum hans er hann ætlaði að grípa hana.
Hann var ákaflega viðkvœmur. Hið óblíða og mótdræga
í lífinu, var honum sem skerandi, urgandi tónar á hörpu-
strengjum, sem náðu inn að hjarta hans, og eins og vildu
slfta það úr brjósti hans. Hann vildi líta lífið björtum
augum, en vonbrygði gjörðu hann þunglyndan, svo að mönn-
um fanst hann þur og fáskiftinn. Þeir skyldu hann ekki,
því að þeir tóku ekki eftir glampanum í augum hans, og
vissu ekki hvað inni fyrir bjó, ástin til fegurðarinnar og
ljóðanna og tónanna. Móður sinni var hann sonur hinn
ástríkasti, og hún þráir það nú á gamals aldri, að fá að
sjá hann aftur sem fyrst.