Fróði - 01.05.1912, Blaðsíða 60

412
FRÓÐI
arfoeðu á sumrum og í hitum, þá geta menn ekki búist viö að vel
fari. Þetta gjöra þeir þó oft, sem standa nœst jöröinni og nátt-
úrunni. Vér sjáum bœndur oft á sumrum keyra inn í boejina
meö eggin og maísinn og ungana og kálfana, en kaupa í staöinn
niðursoðiö kjöt, saltaö og reykt svínakjöt, fœöu, sem þeir ættu
að foröast,' sem heitan eldinn. Svo selja þeir mjólkina fyrir te
og kaffi, og garðmatinn selja þeir fyrir ffnasta hveitibrauö, lök-
ustu og næringarminstu sort af mjöli, sem til er.
Náttúran hefur búið mönnum í hendur alla þá fæöu, sem
líkaminn þarfnast, en mennirnir spilla henni á alla vegu, meö
því, aö reyna að breyta henni meö blöndun efnanna, meö því
aö draga fœðuefnin saman, svo lítiö fari fyrir þeim (concentrate)
með því aö hleypa í fæöuna ólgu og rotnun og — fyrst og sein-
ast með suöunni.
En reglan er ofur einföld, Fœðan er heilsusamlegust eins
og hún kemur frá náttúrunnar hendi. En tilbúin með listum og
konstum er hún óholl.
Engum manni hefur hepnast það, aö taka í sundur eður að-
skilja efnin í einni eður fleiri fæðutegundum, og blanda þeim svo
saman aftur, að þau yrðu ekki verri og óhollari eftir en áður.
Menn hafa stundum grœtt miliónir dollara á þessu, en þeir hin-
ir sömu hafa líka gjört mönnum margra^ milióna dollara bölvun,
um leið og þeir hafa tekið af þeim fé fyrir heimsku þeirra.
Maðurinn þarf ekki að hugsa sér, að vera vitrari en náttúran.
Það sem vest fer meö menn, er fína mjelið og saltað-hang-
ið og niðursoðið kjöt (cured). Fína mélið, af því að það hefur
svo lítil næringarefni í sér, og af því, að það meltist svo illa, en
kjötið af því tvennu, að það meltist illa, og svo hinu, að því er
svo hœtt við rotnun og ýldu.
Menn geta fljótlega skilið það, að því erfiðara sem manni
gengur að melta eina eður aðra fæðu, því lengur liggur hún ó-
melt í innifiunum. og skyldu menn því eta minna af henni, en af
auðmeltari fœðu. Því að líkaminn hefur ekki tíma til, að vera
búinn að koma henni frá sér, þegar nœsta máltið kemur niður,