Fróði - 01.05.1912, Blaðsíða 9

FRÓÐI
361
og einfaldur sem dúfa,' mæiti Ilelm. 'Það er eitthvað á seyði
og skotið sem við heyrðum fiðan, er líklega f sambandi við
það, Víst er það, að betra verður að fara að Alice með blíðu
en stríðu, eins og á stendur.’
Þeir vissu auðvitað ekkert um sAr Farnsworths, en þeir höfðu
verið að ræða um óvináttuna milli Frakka og setuliðsins, er
þeir heyrðu byssuskotið hennar Alice. Helm var að reyna að leiða
athygli Hamiltons frá hættunni af Klark. Hann gjörði sem
mest úr þeirri hættu, er af Frökkum og Rauðskinnum stæði, ef
Bretar reittu þá svo til reiði, að þeir réðust á þá.
Hamilton sá hættuna, en hann var of hrokafullur til þess
að hlýða ráðum annara. Þegar Alice kom fyrir hann, ólgaði
reiðin aftur upp í lionum. Það var f a ð i r h e n n a r sem
barði hann eins og hund og slapp svo, og það var h ú n, sem
stal fánanum og hélt honum, er verst gegndi.
‘Hverju á feg þann óvænta heiður að þakka, ungfrú, að sjá
yður?’ spurði hann þurlega og böglaði spilið eitt milli flngra
sinna.
Hún stóð frammi fyrir lionum há og tíguleg, klædd í grá-
vöru föt, en þótt bros lðki um varirnar, mátti þó sjá sorgar-
drætti um munninn. Hún talaði hiklaust og óskelfd.
‘Eg er hér komin, herra minn, til þess að láta yður vita,
að ög hef meitt FarnsWorth deildarforingja. Hann var kominn
á fremsta hlunn með að drepa söra Beret, svo ég skaut hann.
Kárið er ekki hættulegt. Og’ - hún hikaði lítið eitt — 'ég er
hér,’ Hún leit hvast framan í Hamilton og sagði: ‘Gjörið við
mig sem yður sýnist, herra minn, þér haíið völdin.’
Hamilton varð agndofa. Helm glápti sem í leiðslu. Bever-
ley kom inn og staðnæmdist með hattinn í- hendinni bak við
Alice. Hann var kafrjóður og sjáanlega í æstu skapi. Hann
hafði heyrt af Farnsworths málinu og er hann sá Alice fara
til herbergis Hamiltons, barðist hjarta hans af skelfingu. Hinu
stórláta augnaráði Hamiltons mætti hann jafn drembiiega, Æð-
arnar á enninu hans bólgnuðu 0g urðu svartar. Hann var t.il-
búinn til hverrar dirfsku, sem vera slcyldi.
Þá er Ilamilton tók að skilja til fullnustu það, er Alice
hafði sagt, mælti hann af móði miklum: