Muninn - 01.04.1952, Side 6

30
MUNINN
uppi á heiðinni um þetta leyti og var
ennþá meira undrandi, er hann sá, að
þetta var barn.
„Hver ert þú?“ kallaði hann.
Barnið hrökk við, en þegar það
áttaði sig á, hver þetta var, kallaði það
á móti: „Þetta er lnin Sigga á Grund.“
Dagur gekk til Iiennar og spurði
hana, hvað í ósköpunum hún væri að
gera alein hér upp frá.
Hún kvaðst vera búin að leita að
kúnum síðan klukkan hálf sex. Þær
væru rásgjarnar og hefðu verið komn-
ar hátt. upp í hlíðina um kafI ileytið.
Annars væri það óvanalegt, að þær
færu svona langt, að vísu væri ein
kýrin nýkeypt af Guðmundi, sem býr
að Hvalsvík skammt frá Lækjareyri, og
það gæti vel verið henni að kenna,
sagði hún.
Nú ber vel í veiði, að inna af liendi
fyrirlagða stílæfingu og segja í fáum
dráttum frá atvikum, sem urðu til
þess að lengja ævi hana nokkurs og
gera liana frábrugðna ævi annarra
haná.
Á heldri bæjum vita stórir gluggar
viðhafnarstofunnar mót suðri og sól.
En í Lækjarkoti voru það gluggar
hænsnakofans, sem var áfastur bæjar-
húsum, er sólargeislarnir féllu beint á
um hádegisbil.
í þessum kofa var líka vel bjart og
hlýtt um miðsumarskeið og undravert,
hve næðingar og nístingsfrost vetrar-
ins héldust þar utan veggja. Og þótt
kofinn væri hvorki reisulegur né út-
litsfagur utan. að sjá, var það íurðu-
legt, hve öllu var þar Iiaganlega fyrir
kornið inni og litlum óþrifum fyrir
að fara, samanborið við margar aðrar
hænsnastíur, jafnvel þótt á stærri stöð-
um væru. Hænsnin, sem hér áttu
heima, báru það líka með sér, að for-
sjónin myndi þeim holl og hugulsöm
í hvívettna.
Það var líka óhætt að segja, að nátt-
úran var hér, samkvæmt sínu innsta
eðli, furðu-örlát á eggjaframleiðslu.
F.n hér sem annars staðar réð forsjón-
in því, hve mörg þessara eggja skyldu
ungast út. Og forsjónin, það var auð-
vitað Helga gamla sjálf, sem átti þetta
„Hvað voru þ;er komnar langt?“
spurði Dagur.
„Þær voru komnar að Stórasteini
hinum megin við brúnina. En heyrðu
Dagur, á ég að segja þér nokkuð?“
„Já, gerðu það,“ sagði pilturinn.
„F.g fann stóran peningaseðil í göt-
unni við Stórastein." Og hún tók
velktan hundrað krónu seðil upp úr
svuntuvasa sínum.
Dagur kipptist við. Gat þetta átt
sér stað? V'ar þetta ekki seðillinn hans?
Jú, það var áreiðanlegt. Hann var að
því kominn að taka seðilinn, en hætti
við það og sagði: „Heyrðu, Sigga! Þú
skalt ekkert vera að leita að eiganda
seðilsins. Eigðu hann bara sjálf.“
Dagur tók í hönd Siggu litlu, og
þau leiddust á eftir kúnum.
B. Þ. G.
hænsnabú og rak af allri alúð og um-
o o
hyggjusemi.
Nú hafði luin að þessu sinni valið
átta egg til útungunar, og um leið
mælti lnin svo um og lagði á, að úr
þeim skyldu á sínum tíma fæðast átta
ungar.
Það brást þá heldur ekki, enda
hafði hún valið Toppu sína til að
annast útungunina og ungagæzluna,
þegar þar að kæmi. Það var í fjórða
skipti, sem Toppa gegndi þessu virðu-
lega hænuhlutverki, og hafði henni
alltaf vel farnazt. En auðvitað átti for-
sjónin mikinn þátt í þeim velfarnaði,
sem og öllu öðru, er hænsnabú þetta
snerti.
En eins og meybörn voru óvel-
komnir gestir til viðbótar í fjölmenn-
um, fátækum fjölskyldum Kínverj-
anna austur í Asíu og gjarna borin út
á kaldan klaka þegar eftir fæðingu,
svo voru og hanaungar óvelkomnir úr
útungunareggjum forsjónarinnar í
I.ækjarkoti.
Fyrsta mánuðinn, eftir að ungarnir
skriðu úr eggi, beindi forsjónin því
sínum arnhvössu athyglissjónum að
ungahópnum seint og snemma dag
hvern, til þess að skyggnast eftir hana-
einkennum á hverjum þeirra fyrir sig.
Ef slík einkenni fóru að koma í Ijós,
svo sem kambsvottur á kolli eða óþarf-
lega skrautleg fjöður, mátti með sanni
segja, að forsjónin væri ekki lengur
hliðholl slíkum unga, og yrðu slik
einkenni ótvíræð, skyldi hann engu
fyrir týna öðru en lífinu.
Þess verður nú að geta, að forsjónin
átti sér gulbriindóttan veiðikött til
varnar rottunum með löngn skottun-
um, svo að þær legðust ekki að bænum
í skjóli luimskugga hausts og vetrar
og beittu sínum hvassbrýndu, sívax-
andi nagdýrstönnum gegn veggjum
bæjarhúsanna og hænsnakofans.
Það mátti með sanni segja, að
Brandur stóð sig vel á verðinum og
banaði margri rottunni og fældi aðrar
á brott, sem urðu he.yrnarvottar að
feigðartísti félagans, er Brandur hafði
klófest. — En forsjónin vissi vel, að
Brandi var veiðináttúran runnin svo
í merg og bein, að honum gat verið
laus klóin, t. d. gagnvart smáfuglum.
Vegna þessa og annarrar hugsanlegrar
hættu var hún því jafnan með lífið í
lúkunum fyrstu vikurnar, eftir að
kjúklingarnir skriðu úr eggi. Og svo
mátti segja, að hún hefði þá auga á
hverjum fingri. Að jafnaði var því
öllum slysum afstýrt. F.n einu sinni
verður allt fyrst.
Svo var það einn góðan veðurdag í
miðjum júnímánuði, að Toppa var
með ungunum sínum átta að tína arfa-
blöð í hlaðbrekkunni, en forsjónin sat
á dyraþrepinu og prjónaði háleist, en
Brandur kúrði á poka inni í göngum.
Ekkert nema jafnt og taktfast tif
prjónanna rauf djúpa þagnarkyrrðina.
En það var einmitt þetta háttbundna
tifhljóð, sem olli því, að blundur seig
;í brá forsjónarinnar og öll hennar
skynjun veik um stund yfir á land
svefns og. ljúlra drauma.
Af þessum værðarblundi hrökk hún
upp með andfælum við garg mikið og
gríðarlegt fjaðralok. í einu vetfangi
hentist hún fram á hlaðvarpann — og
sjá! Þarna stóð sá herjans Brandur
með einn kjúklinginn í kjaftinum og
reigði hausinn á herðar aftur.
Forsjónin þreif af sér svuntuna og
barði og öskraði. Brandi varð bilt við
og sleppti bráð sinni, en var þá kom-
inn í svo mikinn vígahug, að hann
stökk aftur að kjúklingnum og náði í
annan vængstubb lians og draslaðist
með hann út og suður um varpann.
Varð hann þó um síðir að láta herfang
Ævisaga hanans