Muninn - 15.02.1955, Blaðsíða 8

8
MUNINN
D ropí losnaði
Ég ætla að segja ykkur sögu. Hún er ekki
spennandi og heldur ekki rómantísk. Hún
fjallar ekki um vígaferli, né heldur um
blóðheita æskumenn og ungar stúlkur með
tvíræðan svip. Ekki er hún heldur nein
ádeila á þjóðfélagsstefnur þær, sem berjast
um \()ldin i heiminum. Ennþá síður hefði
mér dottið í hug að segja ykkur sögu af
ungu skáldi, sem elskar heitt, en auðvitað
vonlausri ást; skáldi, sem grátandi gengur
frá kirkjunni, hvar brúðkaup draumgyðju
þess og einhvers kaupmanns úti í bæ er að
fara fram. Sú saga endaði án efa á því, að
skáldið færi út í búð með tuttuguogfimm-
eyring, keypti sér snæri og hengdi sig í dyr-
unum áiheimili nýgiftu hjónanna. Nei, þess
háttar sögu ætla ég'ekki að segja ykkur.
Annars er þetta ákaflega stutt saga. Hún
er svo stutt, að ég er viss um, að þið hafið
aldrei heyrt jafnstutta sögu. Á hinn bóginn
er þetta sérlega viðburðarík saga að tiltölu
við lengd, þar eð atburðarásin er nær óslitin
frá byrjun til enda.
Ég býst Iieldur ekki við, að nokkur geti
sagt með fullum rétti, að sagan sé ekki efn-
ismikil. Aldrei :hef ég Iieyrt sögu, sem er
jafnfull af ótæmandi, skáldlegu íhugunar-
efni, anðvitað að tiltölu við lengd, en eins
og ég gat um áðan, er sagan ákaflega stutt.
En við nánari íhugun sé ég, að það, sem
ég ætla að segja ykkur, er í raun og veru
alls ekki saga, það á ekki skilið að heita því
nafni, ekki einu sinni brot af sögu.
Hins vegar er þetta frásögn. frásögn af
atburði, jafnvel mjög merkilegum atburði,
ef hann er skoðaður niður í kjölinn. Hver,
sem er, hefði getað sagt ykkur frá þessurn
merkiega atburði, ef hann hefði séð liann.
En þar eð ég var eini maðurinn í allri ver-
öldinni, sem var vitni að honnm, er ég sann-
færður um, að ég er eini maðurinn, sem get
sagt ykkur frá honum. (Þar af leiðandi finnst
mér það köllun mín, að ég blátt éfram vera
kjörinn til þess af guðunum að birta vkkur
frásögnina af þessum atburði.
Eins og alilir aðrir atburðir, átti þessi sér
bæði margar og miklar orsakir. Ég vil taka
það fram, að Jtær teljast ekki til sjálfrar frá-
sagnarinnar, heldur má skoða þær sem
nökkurs konar formála .
Höfuðorsakarinnar er fvrst og fremst að
leita í því, að langt norður í höfum liggur
land.
Þetta land kemur frásögninni raunveru-
lega ekki við, og væri því óþarfi að minnast
Jress hér í Jressum formála, ef ekki skærist
inn í J:»að, úr norðurátt, f jörður einn langur
og mjór. Innst við þennan fjörð stendur
bær. Ekki hirði ég um að nefna nafn bæjar-
ins, þar eð ég býsl við, að við þekkjum það
öll. Við eigum sem sé öl 1 heima í |)essum
bæ. Nú, og ef ]úð þekkið nafn bæjar-
ins, ])á get ég glatt ntig við, að ég sé eini
maðurinn í veröldinni, sem J)ekkinafn})essa
bæjar, og sit þá eðlilega yfir þeirri þekk-
ingu minni einn. En Jretta var nú útúrdúr.
í bænum er hús. í þessu húsi gerðist at-
burður sá, sem ég hef í hyggju að greina frá.
Satt að segja er Jretta ósköp venjulegt hús,
og ég er alveg hissa á guði almáttugum, að
hann skuli hafa valið þetta hversdagslega
liús að vettvangi fyrir jafnmerkan atburð
og hér um ræðir.
Ein af meiri háttar orsökunum til þessa
atburðar er sú, að í Jressum bæ, sem við
J)ekkjum öll svo vel, rignir oft. Þegar regnið
fellur úr loftinu, setzt það meðal annars á
J)ak hússins, þar sem atburðurinn gerðist,
og rennur niður eftir þakinu.
En orsökin til J)ess, að ég varð vitni að