Muninn - 01.02.1972, Blaðsíða 9
TITI töfrafippi
Framhald af bls. 4.
rynni undan og gelck því í
móti óvættunum.
Framhald af bls. 1.
ars. Þessu játti ég, þar eð mér
fannst sjálfum svo vera. Þótti
honum einnig orðum aukið að
ég hefði verið beittur hinum
ferlegustu fantabrögðum. Ég
hef samt alltaf verið á þeirri
skoðun, að það séu hin fer-
legustu fantabrögð að keyra
hönd rnanns á bak aftur og
ýta henni síðan upp á við.
Jafnframt veit ég til þess, að
þetta er mikið notað af lög-
regluþjónum, sem eru áfjáðir
í að sýna krafta sína. Skóla-
meistari fór - fram á það við
mig, að ég léti birta yfirlýs-
ingu frá mér, þess eðlis að
margt af því, sem í grein Bjarn
ar og Einars stæði,. væri ó-
satt. Þessari beiðni sá ég mér
ekki fært að verða við, þar eð
ég hef ekkert út á grein þeirra
að setja. Utan það, að ég var
ekki undir stanzlausri yfir-
heyrslu um nóttina, því að
hluti af þessum tíma fór í það
að ræða um það, hvernig hægt
Svá var óþverranum lýst í
fornum bókum, at allir væru
þeir ólánlegir mjök, heldr ó-
væri að ráða bót á ólátum
þriðjubekkinga á heimavist-
inni. En samt sem áður dundu
á mér spurningar eins og:
,,Hvaða andskotans læti voru
þetta í þér?“ „Hvað á svona
lagar eiginlega að þýða?“
„Hverjir eru það, sem eru
með þessi læti?“
Svo bættist nú grátt ofan á
svart, er grein um mál þetta
birtist í „Vísi“ 27. janúar. Þar
á meðal er viðtal við skóla-
meistara, og þar er haft eftir
honum, að þetta sé „hreinn
rógur — lygimál, sem ekkert
mark er takandi á.“ Þetta er
alls elcki satt, því að það sem
Björn og Einar skrifuðu var
það, sem í raun og veru gerð-
ist.
Hvernig getur svo háttvirt-
ur maður sem skólameistari
vor, Steindór Steindórsson, lát
ið annað eins og þetta frá sér
fara?
Þorvaldur H. Þórðarson
(sign.).
feitir, en bláir sem Hel, hár-
ugir mjök, álútir og rövlandi
í barm sér, óspakir, svo ok
illa Iimaðir svá af bar. Var
um flokkinn kveðin staka í
Þingeyjarsýslum austur og
telst hún til þeirra mestu lista
verka rímaðra, er þarlendir
hafa kveðið. Er hún svá:
Þar ferr lýðr lítt gefinn
er að skríða í kassann inn
eigi er fríðs flokkurinn
þykir prýða kennarinn.
ok þótti þá allmikið sagt.
En þó slíkum gjörningalýð
væri að mæta gæddi Titi rás-
ina ok handlék reglustiku
sína, er Sigrhvini nefndist.
Var hún honum forláta vápn
og hafði dugað ágæta vel í
bardögum hans ok sennum
margvíslegum. Hikuðu þurs-
arnir við er þeir sáu slíka
hetju fara svá geyst að sér
með vápnum og hræktu í eggj
ar sínar og skerptu síðan á
brókum sér. Voru og vápn
þeirra lúin, enda gamnaði lýð
ur þessi sér við að meiða busa
andlega og hafði illgjarna
skemmtan af. Váru þeir illir
ok ljótir ok augu þeirra, sem
eldr brennanda og löfðu
kjálkaskóflur þeirra við jörð
niður. Hugðu þeir gott til
sennunnar í fciheimskan
sinni. Var Titi töfratippi
hverci smeykr og tókst orrust-
an á völlunum fyrir framan
steinkassann. Varð þar
grimmarlegr atgangr og vægði
hvcrugr. Barst bardaginn
mjög um vellina. Var og Sigr-
hvini mjök á lopti og eygðist
vart. Tóku óvættirnar að mæð
ast mjök er á tók að líða bar-
dagann. Féll þá margur þurs-
inn og óðu hinir stríðandi vald
reyrann í kálfa. Gekk svá unz
óvígir urðu þeir flestir, nema
einn, er Einarrus Marxowitch
von Brunnenfluss nefndist og
fór svá að þeir börðust einir.
Var þá um Tita sagt, að hann
hefði verið lítt sár ren ákaf-
liga móðr.
Tóku þeir sér. samt hvíld í
orrustunni og girtu sig upp.
Runnu þeir síðan saman aftur
ok varð þar atgangr nú svá
harðr, að þeir óðu orrustu-
völlinn í mitti og sáusk hvurgi
fyrir. Fór þó svá, að Einarrus
kom því lagi á Tita að honum
varð lauss Sigrhvini ok hent-
ist hann ítævar 3 dagleiðir í
loptinu ok kom að lokum niðr
á 6. T. En sá lýðr hafði hlaup
ið brott í hræðslu sinni, er
orrustan tókst og stungið höfð
um oní töskur sínar. Lézt þar
sá lýðr allr og varð hann U-
inu mikill harmdauði.
Hafði Titi nú engin önnur
ráð, en hann hleypr undir Ein
arrus og tekur hann fang-
brögðum. Þrífur hann þar
nreð í brælcur honum. Váru
þær lítt fastar fyrir, enda Ein-
arrus illa girtur að venju, þó
nýgirtur væri. Er ei að orð-
lengja þat, að þar missir hann
brækur sínar ok stóð hann þá
uppi allsberr, því áður voru
-f honum flegin hin klæðin í
hita orrustunnar. Háði nekt
hans honum ekki að ráði, en
hamlaði Tita hins vegar mjök,
því Einarrus var ekki þveginn
og hafði ekki í vatn komið
síðan í móðurlífi.
Notaði Einarrus sér þat fát,
sem kom á Tita við fnykinn
ok hugðist hann fella hann, en
sá var fastr fyrir ok hreyfðisk
eigi. Hefur Einarrus þá að
þylja galdur, er hann sér at
óvænliga horfir. Beitti hann
reikningsgaldri ok hugðist
diffra Tita. Sá Titi nú hér, að
nú nrundu engin vettlingatök
duga gegn þessum atförum
þursins ok brynjaðist mann-
kynssögu sinni. Hugðist hann
nú húmaníséra óvættina. Fæld
ist Einarrus skræðuna olc kom
svá, at Titi kom klofbragði á
hann ok rak síðan öfugan nið
ur í völlinn upp að knésbót-
um, svá enn sér í iljar hon-
um.
Er það að segja af leifum
illþýðisins, að það flýði allt,
sem flúið gat, en floldcurinn
var þá mjök fallinn. Komst
það í afhýsið og integreraði
björg fyrir dyr allar og hefir
eigi sést síðan.
Var Tita mjök þakkað verk
ið ok hlaut hann frægð mikla
af. En er hann hafði þessa
dáð drýgða þá labbaði hann
sér heim og spísti brauðsúpu
og fars, því hann var matmaðr
góðr.
ATHUGASEMD
a
Down tripper á ferð
með hlföðnemann
í popheimi MA hafa gerzt
undur og stórmerki. Þrjár
hljómsveitir hafa verið soðn-
ar saman, en fátt til tveggja
þeirra ppurzt. Arinbjörn tjáði
mér, að þeir hefðu reyndar
leystst upp áður en þær hófu
göngu sína. Sagði hann, að
það væri aðallega fyrir feimni
meðlima sveitanna (af sveitó)
en eklci af hljóðfæraskorti,
eins og ég hafði búist við.
Tjáði hann mér, að fyrirhug-
að hefði verið að sameina
þessar grúppur, og fá í liðið
nokkra blásturshljóðfæraleik-
ara úr Lúðrasveit Akureyrar.
Einnig kom til greina, að MA-
kórinn starfaði með, þar sem
ekki hefur heyrzt í þeim góðu
röddum um árabil, enda hef-
ur kórinn æft æðisgengið pró
gramm, og eru þar gullkorn
eins og „Sofðu unga, ástin
mín“, „Hani, krummi hundur,
svín“. Þegar ég innti hann eft
ir nafni hljómsveitarinnar,
sagði hann, að það væri eklci
endanlega ákveðið en líklega
yrði það MAO (þ. e. MA
Orcstran).
Þá er eftir að geta þriðju
grúppunnar, en það er ? —
það er (þetta fer að verða
spennandi) auðvitað Lúlli Lúll
og bílskúrinn. Ég hef fengið
mörg bréf með beiðnum um
upplýsingar og myndir af
Lúlla. Einnig hafa ungpíur
skólans krafizt vitneskju um
fæðingardag meðlima Lúlla.
Lúlli Lúll og bílskúrinn hafa
fengið feikna móttökur hjá
bíleigendum hér í bæ um að-
stöðu til æfinga, og skila þeir
félagar kveðjum til velvildar-
manna sinna. Elcki verður
langt að bíða unz Lúlli Lúll
tekur til starfa opinberlega,
því að „Sjallinn“ hefur beðið
Lúlla að skemmta þar ásamt
magadönsurum, sem munu
skemmta þar innan skamms.
Þá tókum við lítið viðtal
við Lúlla í lok þáttarins.
1. spurn.: Hvað er á döf-
inni hjá þér og bílskúrnum,
Lúlli?
Sv.: Tja, mar hefur nú allt-
af hugmyndir, hugmyndir.
2. spurn.: Lúlli virðist hafa
margt á prjónunum og í fram-
haldi af því spyr ég hann um
Sjallann og hvað hann vildi
segja um tilboðið.
Sv.: Sko ekkert.
S. spurn.: Hvar og hvenær
ertu fæddur, Lúlli?
Sv.: Of persónuleg spurn
ing.
Þá birtum við mynd af
Lúlla Lúll og bílskúrnum og
vonum að við höfum full-
nægt öllum ungpíum, sem okk
ur hafa skrifað.
Skrifað í hassi.
9