Heimilisblaðið - 01.10.1923, Qupperneq 8

128
HEIMILISBLAÐIÐ
»Það gleður mig að heyra«, mælti Crav-
enstone og lélti fyrir brjósti. Hann hafði
veitt því eftirtekt, að gamla konan hafði
í hyggju að truíla þessa fögru draummynd.
»Eg get sagt það eitt, að sæld og þraut
verkafólks míns hefir ávalt legið mér á
hjartav.
Nú gaf hann þeim bendingu með hend-
inni, að þeir skyldu ganga inn í stærri
vinnustofu; þar voru karlmennirnir fyrir.
I’eir voru ekki eins forvitnir og kvenfólkið,
og það mátti sjá í gegnum virðingarblæj-
una, sem þeir brugðu yfir sig, að gremja
bjó undir. Þeir lita reiðulega, og meira að
segja tryllingslega á gestina sínum veslings
fjörlausu augum, sem orðin voru útslitin
af þvi að einblina á þessi illa launuðu
vinnubrögð sín árum saman, og meðal
þeirra áttu sumir lult i fangi með að slynja
ekki upp bölvun yfir verksmiðjueigandanum
og hinum hágöfugu, glæstu vinum hans.
Hér fór eins og í kvennastofunni, að
Cravenstone hélt sama ræðustúfinn, en hann
fann glögt, að óveður var í lofti og hrað-
aði sér því út úr þessari deild og fór með
gesti sina inn i aðra, þar sem ungar stúlk-
ur voru fyrir að mestu levti. Hér var þeim
betur tekið; hinar ungu verkakonur horfðu
á tignu frúrnar í skrautklæðunum og hróp-
uðu húrra! Eftir þetta færðist meira fjör i
alla sýniriguna og Cravenstone fansl sér
nú ekki verða að eins léttara um hjartað,
heldur vera harðánægður.
Óp, sem H'sa tilfinningum manna, grípa
aðra því nær alt af. Húrrahrópin voru nú
endurtekin i hinum deildunum, svo að
seinasti þáttur sýningarinnar virtist vera
fyrirboði þess á' angurs, sem eigandinn
hafði hlakkað svo mjög til að verða mundi,
svo að sá grunur dó út aftur, sein vaknað
hatði hjá sumum heimsækjendunum og
þar á meðal ritstjóranum út af framkomu
hinna eldri manna í karlastofunni. Meðan
all fór nú fram eftir dagskránni inni í
þessari stóru verkamannahöll, þá hafði
talsverður hópur safnast saman utan dyra.
Það var auðséð, að skrautlegu vagnarnir
höfðu vakið forvitni þeirra.
Meðal áhorfendanna úti fyrir voru marg-
ir úr hópi fáráða þeirra, sem þræluðu fyrir
verksmiðjuna heima hjá sér; þeir horfðu
titrandi af gremju, hungraðir og ræfilslegir
á hina glæsilegu vagna. En er þeir fréttu,
að verksmiðjueigandinn hefði boðið þang-
að öllum þessum glæsimönnum, til þess að
þeir skjddu dást að verki hans — þessari
verksmiðju, sem hafði marið þá og krám-
ið, þá urðu þeir óðir og æfir, og sumir
þeirra mögluðu; en flestir voru áhorfend-
urnir svo þrælbundnir, að þeir gerðu ekki
annað en að gleðjast af að sjá þetta skraut-
búna tignarlið, erstíga skyldi inn í vagnana.
í þessum sömu svifum komu þær frú
Leylon og Myrtle inn á verksmiðjuhlaðið.
Það var sem frúnni væri skyndilega blás-
ið í brjóst, að hún skyldi ganga þangað.
Því að síðan hún fékk að vita, á hvaða
degi Cravenstone lávarður ætlaði að heim-
sækja verksmiðjuna, þá hafði hún engan
frið fyrir átqlum samvizkunnar. Maðurinn,
sem nú átti að koma í allri viðhöfn og
skrauli með fríðu föruneyti landsins tign-
ustu manna, var faðir M}rrtle. Og Myrtle
var orðin verkastúlka í Halifords-verksmiðju
og fékk ekki nema einn pening í kaup um
daginn. Var það nú ekki skylda hennar,
móðurinnar, að opna augu dóttur sinnar
fyrir því, hvað fyrir henni kynni að geta
legið.
Það var eins og hin ósýnilega hönd for-
sjónarinnar leiddi frú Leylon, er hún fylgdi
Myrtle á leið til Halifords, titrandi af geðs-
hræringu. Þegar hún sá allan mannfjöld-
ann, þá lá við að hún félli i öngvit og hún
fann það greinilega á sér, að sér mundi
verða of þungt að sjá þann mann aftur,
sem eyðilagt hafði lif hennar og rekið
hana og barnið hennar út í miskunarlausa
veröldina. Það var rétt að þvi lcomið, að
hún sneri við, en Myrtle aftraði þvi og
sagði af hreinni kvenlegri forvitni: »ó,
sjáðu alla þessa vagna, mamma. Þú mátt