Heimilisblaðið - 01.10.1923, Síða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
133
Hann ýtti sér varlega áfram að ræðu-
stólnum, sem var heldur fátæklegur, og
jatnvarlega steig hann upp á hann. Þarna
stóð hann örstutta stund, þangað lil ræðu-
maður þagnaði; þá kvaddi hann sér hljóðs
með hendinni og fór að ávarpa þá. Hann
hefði nú alveg eins getað reynt að segja:
»Þegi þú, vindur, og brotna þú, bára«, eins
og að reyna að koma vitinu fyrir þá. Þeir
hlustuðu á fáein augnablik, en svo heyrð-
ist eigi til hans fyrir ópum og hrópum.
Sumir hrópuðu: wÞarna er njósnari!
Njósnari!« og svo hraðaði hann sér niður
af ræðustólnum og hugði, að nú væri kom-
in sin siðasta stund. En ti) allrar hamingju
var ræðustólinn svo veikviðaður, að hann
þoldi ekki öílugar ryskingar og slengdust
þeir þvi niður á gólfið i eina hrúgu. For
sprakkarnir notuðu sér tækifærið, veifuðu
rauða flagginu og þutu út á götuna og
hinir á eftir.
Brian komst brátt á fælur aftur; til allr-
ar hamingju hafði hann hvergi meiðst, og
eftir svipstund var hann lika kominn út
á götuna. Allur skarinn ruddist nú út á
eitt auða svæðið og rúmgóða; Brian kom
á eftir og sá nú, að þar var heil hersing
saman komin; þeir höfðu þá verið fyrir
þar á vellinum, og var auðséð, að þeir
höfðu mælt sér þar mót. Það var sem yfir
ólgandi haf væri að líta og allur þessi
skari var hljóður og var það ekki góðs viti.
Einn af forsprökkunum stökk upp á fót-
stykki likneskju einnar og hélt þaðan tölu
fyrir múginn. Þegar hann var kominn fram
i miðja ræðuna, slp björtum eldglampa
á loftið, og þá æpti allur skarinn siguróp,
þúsundir manna. Pað hafði verið kveikt í
verksmiðju. Ræðumaður veifaði æðisgeng-
inn rauða flaggiun og skipaði fyrir og öll
hersingin sveiflaði sér i hring sem einn
maður, og héldu svo rólega þangað, sem
borgin var glæsilegust, en þar áttu verk-
smiðjueigendurnir heima. Brian skildist nú,
að þeir ætluðu að framkvæma hinn annan
lið á dagskránni og ráðast á hús þeirra
verksmiðjueigenda, sem auðugastir væru og
verst þokkaðir af vinnuþiggjendum. Hann
var i einni öftustu fylkingunni, en hann sá
óðara, að ef hann væri einn síns liðs og
hlypi, þá yrði hann fljótari þangað, sem
förinni var heitið, en fjöldinn, sem gekk í
fylkingu; hann tók því til fótanna.
Hann komst að húsinu stynjandi og laf-
móður. Það var hið fríðasta hús i einni að-
algötunni; en húsið var þá þegar víggirt.
Eins og oft á sér stað, höfðu þeir sent
þeim manni, er fyrir áhlaupinu skyldi verða,
varnaðarskeyti, svo að Brian hafði hlaup,
en ekkert kaup. Hann hallaði sér upp að
grindunum og varpaði mæðinni og lagði
ósjálfrátt höndina á skammbyssuna sína;
en þá heyrir hann hersöngvana nálgast. —
Þeir komu nær og nær, unz þeir sveifluðu
sér hratt og dauðhljótt fyrir hornið, beint
að húsinu, sem að var stefnt.
Á þessari stund stóð Brian algerlega einn
sins liðs; hann sá enga aðxa og forsprakk-
inn tók að hi’ópa: »Niður með njósnar-
ann!« Brian varð þess var, að kúla þaut
fram hjá höfði hans og inn í múrinn á bak
við hann. Hann fleygði sér niður, en kúl-
urnar þutu yfir honum, og skreið svo á
höndum og hnjám að húshorninu; hann
hafði í hyggju að komast svo langt, að
hann gæti kallað til herforingja þeirra, er á
veiði stóðu, ef til þyrfti að taka. Hann fór
fyrir hornið, rétti sig upp og hljóp eins og
fætur toguðu; er hann var á hlaupunum,
heyrði hann að hersingin réðst á hurðina
víggirtu og braut glugga.
Loftið dundi af hljóðum og hrópum, hót-
unurn og sigurópi. Brian hljóp nú niður
eflir nokkrum götum og heyrði þá fótatak
hermannanna. Þegar þeir komu auga á
hann, slöðvaði herforinginn hest sinn og
benti á Brian. Tveir hermenn gengu til
hans, en Brian stökk til foringjans, sem á
hestinum sat og hi’ópaði:
»Skeytið ekki um mig; eg er fréttasnati
blaðs nokkurs; eg var einmitt á leið til yð-
ar til þess að láta yður vita, hvað gerst
hefir. Það er ekki nema tvær götur að
ganga þangað sem þeir eru; þeir eru þegar