Heimilisblaðið - 01.10.1923, Blaðsíða 14

HEIMILISBLAÐIÍ)
134
komnir inn i húsið; eg geng í lið með yður«.
Herforinginn vildi samt ekki trúa og
skipaði að setja hann í fylkinguna; lenti
hann þar milli tveggja hermanna. Þeim var
slcipað að ganga hralt og þeir komu brátt
auga á hersinguna. Brian heyrði herfor-
ingjann segja við undirforingjana:
»Hér er alvarlegt í efni; höfum vérbyss-
ur, sem bíta á?«
Þeir svöruðu þvi játandi og hægðu á
sár; og Brian gat heyrt á hatursfullu ópi
verkfallsmanna, að þeir höfðu séð til ferða
hermannanna.
Brian gekk nú fram, tók ofan og mælti
til foringjans:
»Þér megið eigi ráðast á þá þegaristað!
Heynið þér heldur að koma viti fyrir þál
I’eir eru hálfvitlausir af áfengi og margir í
þeirra hóp eru ekkert við verkfallið riðnir«.
»Gerið svo vel að ganga aftur fyrir«, sagði
herforinginn snúðugt.
Brian hlýddi skipaninni hnugginn. Til
orustii hafði komið áður milli hersins og
verkfallsmanna; höfðu hermennirnir þá eigi
beitt byssunum lil fullnustu, en verkfalls-
menn lamið með grjóti og jafnvel flösku-
brolum. Það var auðfUndið á öllu, að her-
mennirnir höfðu ekki lund á, að láta ráð-
ast á sig aftur svo að þeir verðu sig ekki.
Ilerforinginn reið spölkorn fram og hélt
hendinni á lofti; hann skipaði verkfalls-
mönnum stuttlega og alvarlega að hörfa
burtu, en þeir svöruðu með því að þeyta
grjöti og flöskum, svo að dundi í loftinu
og margir hermannartna urðu fyrir; Brian
sá marga falla og voru þeir bornir burt.
Herforinginn talaði nú aftur til verka-
mannanna, en hann heyrði varla til sín
fyrir ópi hinna, og loks var skipað fyrir á
þessa leið: »Upp með bvssurnar, hleypið
af!«
Þegar rofaði í reykinn af byssuskotunum,
sá Brian fjölda af þessum veslings voluðu
verklallsmönnum hníga til jarðar, eins og
þegar gras fellur í múga.
Nú varð hræðileg orrahrið. Verkfalls-
meivu voru lika jvopnum búnir og brátt
ómaði loftið af ópum særðra manna og
æðishrópi upphlaupsmannanna. Herforing-
inn ællaði að skipa fyrir að nýju, en þá sá
Brian að hann bar hönd að enni, riðaði i söðl-
inum og féll af baki. Brian hljóp til og
losaði hann við heslinn. Hermennirnir létu
enn eina skothríð dynja; en múgurínn var
nú orðinn svo samanpressaður, að horfur
voru á að til návigis kæmi með byssu-
stingjum; en í þeim svifum bár herdeild
þar að af einni hliðargötunni og þá vissi
Brian, hver leikslokin mundu verða.
Brian fékk nú hinn særða herforingja
hermönnunum í hendur og reyndi svo að
koma sér út úr þrönginni, til þess að hann
gæti séð úrslit bardagans nokkuð álengdar.
Hann var nærri því kominn alveg út á
götuna, en þá fann hann alt í einu lil
sársauka og stings í fætinum, og sér lil
hinnar mestu furðu gat hann alt i einu
ekki staðið í fótinn; hann riðaði og datl;
hann hafði aldrei særst fyr á æfi sinni. —
Honum tókst samt að draga sig upp að
múrnum og studdist upp við hann og sá
svo hermennina smámsaman hrekja upp-
reistarmennina á braut.
Enn mátti hej’ia stundarkorn hróp og
óp flýjandi mannmergðarinnar; en það leið
samt á löngu, áður en gatan var orðin ná-
lega auð og tóm og alt kyrt og hljótt. —
Brian varð ekki um sel, og tók nú að velta
fyrir sér, hvernig hann gæti komist heim;
en þá bar þar að lögregluþjón. Þegar hann
sá, að Brian var með lítsmarki, þá náði
hann í vagn, og er þeir komu heim, stóð
konan angistarfull í dyrunum og beið eftir
honum. Brian borgaði þjóninum ríílega ó-
makið og fór þegar að hátta. Konan var
mjög hrædd um hann og sendi þegar eftir
lækni, og er hann var búinn að binda um
fótinn, þá sagði hann, að ’sárið væri ekki
hættulegt, en Brian yrði þó að liggja nokkr-
ar vikur í rúminu, til þess að hann yrði
reglulega heill.
Brian gramdist nú, að hann gat ekki
farið út og séð, hver leikslokin hefðu orð-
ið með bardagann; en hann huggaði sig