Heimilisblaðið - 01.11.1926, Síða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
hvert sem eg lít, blasa við mér skrautleg hof og
standlíkneski, sem reist eru þeim til heiðurs, en eg
er hættur að beygja kné fyrir þeim. En samt er eg
ekki orðinn vantrúaður, heldur er eg nú búinn að
læra að dýrka hinn eina, sanna Guð. Segðu vinkonu
þinni, Naómí, að Marcellus sé nú ekki lengur blind-
ur skurðgoðadýrkandi, heldur dýrki hann nú Guð Is-
raelsmanna af heilum huga. — En samt er eg ekki
Gyðingur; mér geðjast ekki að setningum þeirra. En
eg hefi fengið fræðslu um margt, sem mig iangar að
segja þér, en eg þori það ekki fyr.en við hittumst.
Ó, Kládía, farðu að bæn minni og dæmi mínu, og
varpaðu þeirri trú frá þér, sem þú hefir. Illusta þú
á orð Naómi; hún segir þér frá mætti skaparans
okkar, speki og gæzku hans. Ó, að hann mætti upp-
lýsa hjarta þitt, svo að þú sannfærðist urn að hann
væri hinn eini og sanni Guð, en fyrirlítir þá guði,
sem gerðir eru af mannahöndum og megna hvorki
að gera gott né ilt.
Fyrir Guðs náð kyntist eg öldruðum manni, sem
var ritningarfróður mjög og fullur guðsótta og heil-
agleika. Hann hefir sannfært mig um, hve dýrkun
heiðingjanna sé fánýt og hve gott það sé að treysta
almáttugum Guði ísraelsmanna.
Eg sárbæni þig, kæra Kládía, að lesa oft í hinni
helgu ritningu og þá muntu fyrir Guðs náð þekkja
sannleikann. Og þegar við hittumst, systir, ætla eg
að segja þér, hvað eg hefi lært meira af mínum heið-
ursverða vini. Hann á marga lærisveina hér, en Róm-
verjar hata hann og fyrirlíta og ekki sízt Neró keis-
ari, því að kenning hans er algagnstæð því óguð-
lega lífi, sem svo margir lifa í þessai’i stóru borg.
Neró ofsækir alla af mikilli grimd, sem ekki vilja
beygja kné fyrir guðum hans, einkum Nazaræana
svo nefndu, eða fylgismenn Jesú frá Nazaret, en þeir
eru margir hér í Rómaborg.
Það mundi fara hrollur um þig, 'ef eg færi að segj a
þér frá þeirri ógurlegu meðferð, sem þeir verða að
sæta, svo að eg ætla að sleppa því. En dásamleg er
sú staðfesta, sem þeir sýna. Þeir játa Jesú nafn með
fögnuði og þola allar píslir hans vegna. —
Sællífið og skrautgirnin hér í Rómaborg er gegnd-
arlaust. Sulpitius frændi er eini maðurinn, sem lifir
einföldu lífi og lætur sig fara á mis við alt, sem prýð-
ir. Hann telur sér það mestan heiður að varðveita
siðu þá og lifnaðarháttu, sem tíðkuðust á dögum
rómverska þjóðveldisins, —.
120
Loksins fékk eg leyfiö, en því varð
eg að lofa, að hegða mér siðlega.
En á þessum jólum varð eg fyrir
vonbrigðum, þegar jólagjöfunum var
skift á milli okkar. Eg hrepti spegil.
Eg fór til kristniboðanna, heldur
hnugginn í bragði, og spurði, livort
eg gæti eklci fengið skifti, því að eg
væri engin telpa. Mér var þá fengið
smárit, og framan á því stóð versið
Jóh. 3, lö. Eg hafði ritið heim með
mér og las það fyrir móður minni,
en hún þreif það af mér og fleygði
því í eldinn. Eg man eftir því, að eg
liélt að Jóhaunes hefði verið 3 ára,
þegar ritið var skrifað, en væri nú
10 ára. En efni textans festist mér í
minni, og 2 árum síðar snerist eg að
íullu til kristinnar trúar. Og upp frá
þeirri stundu gat eg elcki verið ann-
að en prédikari. Menn voru nefnilega
sí og æ að spyrja mig, hvers vegna
eg væri svona glaður í bragði. Og
væri eg spurður á ensku, þá reyndi
eg að svara eftir föngum, því að eg
kunni ekki annað í ensku en orð og
orð á stangli, sem eg hafði tekið upp
úr orðabókinni. Eg svaraði svo eitt-
hvað á þessa leið:
»Eg er svona sæll og glaður, af
því að Kristur er grundvöllurinn í
lunderni mínu«. Og þess verð eg að
geta með [lakklæti við góðan Guð,
að, þúsundir manna liafa komist að
raun um hið sama fyrir aðstoð mína«.
Tíminn líðfir.
Tíminn líður, tíðin bíður ekki,
alt Iiið stríða enda fær,
en hið blíða færist nær.
G. í Gli.