Heimilisblaðið - 01.11.1926, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
133
skift milli herdeildanna. í þeim hópi var Marcellus.
Tók faðir hans við honum með mi'klum fögnuði og
var honum skipað í hersveit Títusar. Vann hann eið
eftir venju þeirra að því, að hann skyldi aldrei svíkj-
ast undan merkjum, hlýða yfirboðurum sínum skil-
yrðislaust, og vera síviðbúinn að leggja líf sitt í söl-
urnar fyrir keisarann og öryggi ríkisins.
Að þessum eiði unnum, var honum fengið vopn og
nú var hann settur í hina hróðugu riddarasveit Tít-
usar. Riddarar höfðu brynju til sóknar og varnar,
létt stígvél og hjálma, skjöld á vinstri hlið og stórt
kastspjót í hsegri hendi og beitt sverð hékk við belti
þeirra.
Fótgönguliðið var alt öðruvísi búið, hafði hjálm
með háum skúfi, brjóstplötur úr járni og járnspeng-
ur um fætur, stóran skjöld á vinstra armi, sem bar
blak af manninum öllum fyrir örvadrífu óvinanna.
Umgerð skjaldarins var úr léttum viði, uxahúð þanin
yfir hann og allur var hann þakinn plötum úr mess-
ing. Vopn þeirra var létt kastspjót með stáloddi.
Skjóta mátti því 10—12 metra og væri því skotið
af styrkri og æfðri hendi, þá stóðust það engir
skildir né hlífar. — Og er hermaðurinn hafði skotið
því, óð hann fram með sverðið tvíeggjaða og barð-
ist þá maður gegn manni í návígi, og hlaut þá annar
að falla eða báðir.
Jesús varð að leggja leið sína um
Samaríu. Hann dvaldi þar í tvo daga
og prédikaði fagnaðarboðskapinn, og
margir tóku trú.
Og í Samaríu sagði hann spakmæl-
ið alkunha: »Einn er sá sem sáir, og
annar sá er uppsker«. Hefir hann þá
séð í anda ókominn tíma, er einn læri-
sveina hans skyldi boða Samverjum
trú á Krist krossfestan og upprisinn.
Enginn, sem þekkir til starfs Jesú í
Samaríu, mun óhrærður lesa postula-
söguna, 8, 4—8. — »Fólkið gaf sam-
huga gauin að orðum Filippusar. Og
mikill fögnuður varð í þeirri borg«.
Pekkir þú gjöf Guðs! — Vel veizt
þú, að ekkert jafnast á'við »þekk-
inguna á dýrð Guðs í Kristi«. Hvers
virði er þér lífið án hnossins þess?
Svo kom þá! Kom þú að lífsins lind
.— í dag!
Ólafnr Ólafsson.
Skuggsjá.
Nú liðu nokkrir dagar svo, að ekki var barist. Mar-
cellus gafst því ekkert færi á að sýna hug sinn og
hreysti eða reyna styrkleik vopna sinna og herklæða.
Hann varði því tómstundum sínum eins og hann
framast þorði til að ganga fram með Galileu-vatninu
fagra. Þar var yndislegt að vera; hver maður hlaut
að verða hrifinn af fegurðinni þar. Vatnið blasti við
augum hans, himinblátt, ljómandi. af ljósi hinnar
austrænu sólar, bæirnir láu eins og blómhringur með
ströndum fram, fullir af fólki, og fagrir að sjá. Flötu
þökin og turnarnir gnæfðu yfir dýrlega trjálundi og
aldingarða, sem hið frjósama hérað var alþakið af.
Á vatnsbökkunum sjálfum gnæfðu yndislegir pálm-
ar og ólífutré og fíkjutré og spegluðu sig í vatninu;
úti á vatninu var krökt af bátum; voru þeir fullir af
liðsmönnum Tarikæa-borg til varnar eða ef í nauðir
Ilvergi er meira sólskin í neinu
landi hér í álfu en á Spáni. Sólin
skín þar að meðaltali 3000 klukku-
stundir á ári (af 8770 alls); en á Eng-
landi skín hún t. d. ekki nema 1400
klukkustundir á ári. Og líklega enn
skemnr á Islandi. Ilefir nokknr talið
það saman?
Ricinusplantan er eina plantan, sein
ekkert dýr vill eta, og skordýrin forð-
ast að vera þar sem hún sprettur. Og
eins er því varið um menn, því, eins
og kunnugt er, þá er »laxer-olian«
fengin úr þeirri plöntu.
ræki, til að flytja borgarbúa yfir vatnið. Borgin lá á
stóru svæði fast niður að vatninu og gátu Rómverj-
ar ekki lagt þar að, en öflugur múr var reistur til
varnar til annarar hliðar.
Hvalurinn og fíllinn eru einu dýfin,
sem hafa þyngri heila en maðurinn.
Maður, sem var að selja ostru-