Heimilisblaðið - 01.08.1928, Qupperneq 14

100
HEIMILISBLAÐIÐ
hafði nú leitt svo mikla óhamingju yfir farsæla heim-
ilið, að móðir hans gat enga gleði haft af samfylgd
hans lengur. En Hanna var ein í förinni. Enginn var
eftir, sem yrði ofsóttur sakir trúar sinnar.
Ferðinni var nú haldið áfram. Javan var þá stadd-
ur austur í Hinnoms-dal, viðurstygð allra manna,
til að vera þar við útför bandingjanna og hafði
Rúben með sér, til þess að hann gæti engum svikum
fram komið við tengdaföður sinn. Javan var ekki
heillaður hingað af fegurð dalsins. Nei, öðru nær, en
hann langaði til að vera viðstaddur við síðasta þátt-
inn í þeim hryllilega sorgarleik, sem hann hafði ver-
ið að velta í myrkum huga sínum vikur og daga.
Nú var hann búinn að fá sínu framgengt; en þó var
hann ókátur; því hversu sem hann hafði hert hjarta
sitt, þá leið honum nú illa út af öllu því böli, sem
hann hafði leitt yfir sína. Hann forðaðist að koma
heim; vissi að tár móður sinnar yrðu sér þegjandi
ásökun, og svo varð honum eins og í leiðslu reikað
út í þessa, viðbjóðslegu dalskoru, þar sem ekki var
annað að sjá og finna en rotnun og bein dauðra
manna.
Javan hitti móður sína rétt í svip, en síðan varp-
aði hann sér út í iðustraum stjórnmálanna og lagði
alt kapp á, að Símon gæti fengið góðar viðtökur. —
Þegar honum þótti tími til kominn, veik hann Rú-
ben úr þjónustu sinni með gjöfum.
HYÖt.
öld villist, liögum hallar,
hjátrú leið út ef breiðist;
falskenning rann úr ranni,
rennur úr ýmsum pennum.
Orð véla, óráðshjali
eyru ljá skyldu fáir
indverskrar heiðni anda,
öndvert því bræður stöndum.
Margir hygg eg hreppi dá
og hrynji borgir skýja,
fyrri en aldir fá að sjá
fræðarann heimsins nýja.
Lifir hann, sem hefir glætt
lijá oss trúna góða,
og um heima fegri frætt
frelsarinn allra ])jóða.
Himinfarna frelsarann,
fræðara minn eg segi,
vil ei annan þekkja en þann,
þarfnast heldur eigi.
Gudlaugur Gudmundsson.
-----•>€><•■---
Þeir frændur lögðu nú leið sína um Rama til
Emaus, síðan um Júdeu inn í Samaríu. Öll voru þau
héruð á valdi Rómverja og stóð þeim geigur af her-
sveitum þeirra, sem hvarvetna voru á vakki og höfðu
sérstaklega gætur á þeim, er frá Jórsölum komu.
En þó var haldið áfram. En er þeir voru komnir
miðja vega til Joppe, þá sjá þeir riddarasveit róm-
verska koma til móts við sig. Amazía og sveinar
hans bjuggust þá til varnar.
En ekki þurfti varna við, því að sveitarforinginn
reið einn til móts við þá. Það var Marcellus. Og þó
að nú væru mörg ár liðin síðan fundum þeirra bar
síðast saman, þá þektu þau óðara hinn hrausta
unga mann og á gleðinni, sem skein úr dökku augun-
um hans, er hann heilsaði þeim með handabandi,
mátti sjá að kærleikur hans hafði ekki kólnað, hin
langa fjarvist eigi látið hann gleyma gamla vina-
fólkinu sínu. '
Tveir frægir
þýzkir heimspekingar áttu sammerkt í
því, að báðir dóu á 14. degi nóvem-
bermánaðar, annar, Gottfried Wilhelm
v. Leibnitz í Hannóver 171G og hinn
Friedrich Hegel, í Berlín 1851.
En þeir áttu líka sammerkt í öðru
og það hafa, ef til vill fæstir heyrt
um þá frægu menn: Leibnitz orti sálm,
sem hefst á þessum orðum:
»Jesús, þitt líf og þinn dauði,
er líf vort og gleði.«
Og Hegel kvartaði um það undir
andlátið, að hann hefði ekki gefið Guði
dýrðina. Hann tók þá að lesa biblí-
una sér til huggunar og síðustu orð-
in hans voru þetta:
»Jesús drag mig
nær þér, drottinn minn.«
títgefandi: Jón Helgason, prentari.
Prentsmiðja Ljósberans.