Heimilisblaðið - 01.09.1917, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
101
að mér þætti vænt um hann, en að eg virti
hann einskis, þá væri það fjarstæða.
Eða hugsum oss unga elskendur: Ástþeirra
á að nokkru leyli skylt við stundlega gleði-
nautn, en hún er líka andlegs eðlis — geisli
hins eilífa kærleika, sem „aldrei liður undir
lok“. Þessir tveir meginþæltir ástarinnar eru
að vísu óaðgreinanlegir; en vilji elskendurnir
gera þeirra mun, þá minnist þau þess, hve
miklu meira er um það vert, að leggja rækt við
eilífa geislann, sem á að lýsa þeim út yfir
gröf og dauða. Við ljósið og ylinn frá honum
vaxa þeim hin fegurstu blóm blíðu og trygðar.
í öllum vorum jarðnesku lífskjörum ber oss
að ala mesta önn fyrir því mikilvægasta og
varanlegasta — hinu himneska og eilífa, —
leitast við að gera jarðnesku gæðin svo himn-
esk, sem auðið er.
Og hvergi ætti þetta að vera auðveldara, en
-á heimilunum.
Heimilið minni oss jafnan á himininnl
[Úr „Paradisets Have“. — Höf. ókunnur].
Arni Jóliannsson.
Til athugunar.
Það getur verið bæði gaman og lærdóms-
Jikt að heyra álit manna um bækur og lestur
þeirra. Eg hefi haft tækifæri til að athuga það.
Þegar menn koma inn í bóksölustaði og
eru sýndar bækur, þá er þetla venjuleg spurn-
ing: Er gaman að þyí? Er hægt að hlæja
að því?
Um hitt er sjaldnar spurt, hvaða gagn er
mér að lesa þes3a bók? Fólk virðist yfirleitt
of dómgreindarsnautt; mun það oftar koma af
leti og lettúð, en að það geti ekki áttað sig á
innihaldi bóka eða annars er það les, eða á
kost á að lesa.
Eg vii nefna eitt dæmi; í vetur er ljóðabók
H. Hafsteins kom út, spyr eg konu, sem eg
vissi að hafði haft tækifæri til að lesa þá bók,
hvort hún væri ekki hrifin af lestrinum. „Ó,
jæja. Eg ruglaði í henni einn dag og fann
ekkert púður í henni."
Það eru margir, því miður, sem svona hugsa
og tala. Margir kvarta um að bækur séu dýr-
ar, alveg ókaupandi. Aðrir að þeir lesi ekkert,
hafi engan tíma til þess. En þeir eru líka til,
sem fremur vilja láta sig vanta margt annað,
sem þörf væri þó fyrir, en vera án þess auðs,
sem góðar bækur færa.
Nýlega hefi eg lesið tvær góðar bækur, sem
eg vildi gjarnan benda þeim á að lesa, sem vita,
að „þeir hafi fyrir sál að sjá“: Önnur er eftir
síra H. Níelsson; „Kirkjan og ódauðleika-sann-
anir“. Hin bókin „Líf og dauði“ eftir E. H.
Kvaran. Báðar eru bækur þessar stórmerki-
legar og ættu að lesast vel og oftar en einu
sinni því þar eru stór mál á ferðinni, sem
margir góðir menn á ýmsum timum hafa vakið
og barist fyrir, oft með sýnilega litlum árangri,
þar til nú að svo virðist, sem orustugnýrinn
hafi vakið mennina til hugsunar um eilífðar-
málin.
Lesari! Nú eru alvörutímar. Lestu þær
bækur og þau blöð sem lyfta huganura uppá-
við, og nentu að hugsa, og mynda þér sjálf-
stæðar skoðanir á málefnum, sem alla varða.
Og þú sem ekkert getur keypt til að lesa
eða finst þú ekki hafa tíma, gáttu þá út í guðs-
græna náttúruna og lestu á jurtir og blóm, þar
sjást alstaðar merki Guðs, þar sér maður svt
vel lífið í öllum myndum.
Þar eru menn mintir á orð skáldsins;
„Að sérhvert blað á blómi jarðar smáu,
er blað, sem margt er skrifað á um þig“.
Kona.
Þeir segjast.
Þeir segjast Iöngum lifa bezt
er löstum trúast vinna,
og hrópa á frelsi manna mest
er mannkyns fjötra spinna.
M G.