Heimilisblaðið - 01.09.1917, Blaðsíða 8

102
HEIMILISBLAÐIÐ

f
I r oe ð u r n i r.

Eftir
iL=i=r^=T=&a) Rider Haggard. [aaa^ssJj
[Frh.]
Skamt frá tjaldi Saladíns stóð annað tjald
og var þar fjöldi varðmanna, en inni í tjald-
inu voru tvær konur. Önnur þeirra var Eósa-
munda og svaf hún vært, en hin var Masonda
og lá hún vakandi, því augu þeirra mættust
í myrkrinu.
Loks ,fanst honum þriðju blæjunni vera
lyft frá, og nú sá hann þá sjón að hrollur fór
um hann. Hann sá sléttu mikla svarta af
reyk, og yfir hana gnæfði bratt fjall, og var
það þakið þúsundum og aftur þúsundum dauðra
manna. Hann sá andlit margra þeirra og
þekti suma, og hann heyrði stunur þeirra sem
enn voru með Kfsmarki.
Lar, og við herbúðir Saladíns, þar sem lágu
enn þá fleiri dauðir, virtist honum hann sjá
sjálfan sig leitandi að einhverju, sem hann
vissi ekki hvað var Loks varð honum ljóst
að hann var að leita að líkama Wulfs, sem
hann fann hvergi og ekki heldur sinn eiginn.
Síðan sá hann. andana fara framhjá, enn þá
fleiri en áður, því allir hinir dauðu höfðu sleg-
ist í förina. Hann heyrði þá kveina yfir hinu
tapaða málefni Krists.
Godvin vaknaði og steig á bak hesti sín-
unj og reið aftur til Wulfs. Fyrir neðan þá
lágu herbúðirnar og eyðimörkin, en AVulf sat
og hélt vörð fyrir þá báða.
„Segðu mér hve langt er síðan eg skyidi
við þig?“, spurði Godvin.
„Máske svo sem tuttugu mínútur“, svar-
aði bróðir hans.
„Stutt stund til að sjá svo mikið“, sagði
Godvin.
Wulf varð forvitinn og spurði hann hvað
hann hefði séð.
Godvin sagði honum upp alla söguna, og
spurði hann loks er hann var biúnn, hvað
hann héldi um það.
Wulf hugsaði sig um fyrst, en svaraði
svo: „Bróðir, þú hefir ekki bragðað vín í
dag, svo ekki ertu drukkinn, og ekki ertu
heldur vitskertur. Lað lítur því út fyrir að
dýrlingarnir hatí talað til þín. Vaka vor er
á enda. Niðri í herbúðunum þarna erEgbert
vinur okkar, biskup yfir Nazaret, sem við
urðum samferða frá Jesúsalem. Við skulum
ganga til hans og segja honum frá þessu, því
hann er bæði guðhræddur og lærður, en ekki
hræsnis- né sjálfselskufullur prestur.
Godvin kinkaði kolli til samþykkis, og
þegar þeir voru leystir af verði, riðu þeir til
tjalds Egberts, fengu þjóni hesta sína og
gengu inn.
Egbert var Englendingur, sem dvalið hafði
30 ár æfi sinnar í Austurlöndum, svo hann
var orðinn brúnleitur í andliti af sólarhitanum,
og har meira á því vegna þess að hár hans
og skegg var orðið snjóhvítt.
Þegar þeir komu inn í tjaldið var hann á
bæn, og stóðu þeir því kyrrir þar til hann
hafði lokið henni. Hann reis þá á fætur og
bauð þá velkomna, og spurði hvers þeir ósk-
uðu.
„Eáða yðar, heilagi faðir“, svaraði Wulf.
„Godvín, segðu sögu þína“.
Þegar hann hafði gætt þess að enginn
stæði á hleri, sagði Godvin draum sinn.
Gamli maðurinn hlustaði á með athygli
og virtist ekkert undrandi yfir sögu hans.
Þegar sögunni var lokið spurði Godvin:
„Hvað haldið þér heilagi faðir, er þetta draum-
ur eða vitrun, og só svo, hvaðan stafar hún ?“
„Godvin d’Arcy", svaraði hann. „Eg þekti
föður þinn. Hann skriftaði fyrir mér, er hann
lá deyjandi af sárum, og göfugri sál hefir
aldrei stigið til himins irá þessari jörð. —
Eftir að þið fóruð frá Damaskus, bjuggum
við saman í Jerúsalem og urðum samferða
hingað, og hefi eg kynst ykkur á þeim tíma
sem sönnum sonum hins göfuga riddare, og
trúum þjónum kristinnar trúar. Það er vel
mögulegt að þú sért þeirri gáfu gæddur að
skygnast inn í ókomna tímann, svo að for-
ingjar vorir verði fyrir þína milligöngu var-
aðir við, og kristin tní frelsuð frá stórri sorg
og neyð. Við skulum ganga á fund konungs