Heimilisblaðið - 01.09.1917, Blaðsíða 12

106
HEIMILISBLAÐIÐ
„Hr. riddarar, hvað sem aðrir segja, veit
eg að þið eruð hraustir og hugdjarfir menn,
því eg hef heyrt talað um afreksverk ykkar
meðal launmorðingjarma. Það er rúm fyrir
yklcur í liði minu, komið með mér“.
„Það er eins gott að fylgja honum sem
hverjum öðrum“, sagði Godvin. „Við skulum
fylgja honum“ og það gerðu þeir.
Þegar liðið kom til Iíana, þar sem Krist-
ur breytti vatni í vín, var júlísólin orðin hern-
um altof heit svo uppspretturnar voru brátt
tæmdar af fjölda manna og dýra, svo marg-
ir gátu engan vatnsdropa fengið að drekka.
Þeir liröðuðu sér áfram að auðnunum, sem láu
millum þeirra og Tíberías. Eeykský sáust
berast yíir sléttuna og í þeim miðjum hópar
serlcneskra riddara, er réðust á framverðina
er Raymond greiíi stýrði, en þeir hörfuðu æ-
tíð til baka áður en hægt var að ráðast á
þá, en drápu marga með spjótum og örfum.
Þeir leyndust að baki hersins og réðust á
siðustu sveitirnar, musterisriddarana og hinar
léttvopnuðu Turkopaler og sveit Eaymonds af
Chatillon, er bræðurnir voru í.
Herinn, sem skift var í fjórar deildir, varð,
þó örmagna værí af hita og þorsta, að ryðja
sér braut með vopnum og verjum, frá miðdegi
til sólseturs, yfir hina ójöfnu og grýttu flatn-
eskju í steikjandi sólarhita.
„Undir kvöld voru menn og hestar ör-
magna og hermennirnir báðu foringja sína að
vísa þeim á vatn, en þeir fundu þar hvergi
vatn.
Síðasta herdeildin drógst aftur úr, aðþrot-
um komin af hinum sífelda árásum óvinanna,
svo það varð langt á milli þeirra og konungs,
er var í miðju liðinu. Þeir fengu skipun um
að hraða sér áfram, en þeim var það ómögu-
legt, og loks settu menn herbúðir sínar á þeim
stað er nefndist Mariscolcia. Þangað var Eay-
mond greifi hrakinn aftur á bak. Þegar God-
vin og Wulf komu að herbiíðunum sáu þeir
herdeild hans koma með þá er fallið höfðu af
þeim. Þeir heyrðu hann biðja konung um
að halda áfram og ryðja sér braut að vatninu,
svo þeir gætu fengið vatn, en konungur svar-
aði að þess væri ekki kostur, því liðið neitaði
að halda lengra þann dag.
Þá nótt gat enginn sofið því allir voru
þyrstir, og hver getur sofið er þola má þorst-
ans kvalir?
Nú var ekki lengur hlegið að þeim Wulf
og Godvin fyrir vatnsbelgi þeirra, því margir
hinna æðstu aðalsmanna lcomu til þeirra og
grátbændu þá á knjám sínum um einn svala-
drykk. Þegar þeir höfðu gefið hestum sínum
vatn gáfu þeir alt. sem þeir máttu, þangað til
þeir áttu eðeins tvo belgina eftir en þjófur
einn eyðilagði annan þeirra, með þvi að læð-
ast að honum og reka hníf í hamn svo vatn-
ið fór niður.
Síðan brugðu bræðurnir sverðum sínum og
sóru að höggva hvern þann niður er vogaði
að snerta belginn sem eftir væri.
Alla þá nótt var hávaði og ókyrð í her-
búðunum, og allir æptu: „Vatn! Gef oss
vatn!“ En utan herbúðanna heyrðust óp Serkja
er ákölluðu Allah.
A þessum stað var jörðin þakin þurru skóg-
arkjarri, og kveiktu serkir í því, svo reykur-
inn ætlaði að kæfa hinar kristnu hersveitir.
Loks rann upp dagur og hernum var fylkt,
þannig að báðir fylkingararmar voru dálítið
framar.
Þannig börðust þeir sem ekki voru of þrótt-
litlir til að hreyfa sig en hinir voru drepnir
þar sem þeir lágu.
Serkir réðust ekki á þá, því þeir vissu að
sólin var öflugri en spjót þeirra. Þeir héldu
áfram fram undir miðdegi í áttina til hinna
norðlægu linda. Um miðdegi byrjaði bardag-
inn með örfardrífu svo þéttri að varla sá til
himins.
Svo fylgdu áhlaup óg enduráhlaup, en
yfir allan hávaðann heyrðust þó ópin um
vatn. Hvað við bar, vissu þeir Godvm og
Wulf varla, því reykurinn og rykið blindaði
þá, svo þeir sáu varla fram undan sér. Loks
kom ákaft áhlaup og riddarar þeir er með
bræðruuum voru ruddu sér braut gegnum
fylkingu Serkja og létu eftir sig breiða braut
þakta dauðum búkum.