Heimilisblaðið - 01.08.1920, Qupperneq 12

124
HEIMILISBLAÐIÐ
hrífu, avo að það ætlaði aldrei enda að laka.
Og doklórarnir og ungfrú Dalby urðu alveg
hissa á mælginni i honum og hve hann
var skringilegur allur saman. Hann var i
gamalli yfirhöfn ermastuttri og svo litilli,
að hún skrolli uppi á baki, i hvert skifti
sem hann hneigði sig.
Af frúnni sást eiginlega ekkert nema nef-
ið; annars var hún öll dúðuð i klúlum.
Hr. Möller var í allsnolurri göngukápu
úr loðskinni með loðhúfu á höfði. Hann
einblindi á doktórana hjá Láru á sleðan-
um, eins og tröll á heiðrikju.
sÞað var hunda-hepni að við skyldum
rekasl á þig«, sagði Jörgensen, »það kem-
ur þér víst svo óvart, að þú nær þér ekki
eflir það fyrst um sinn«.
IJað var ekki laust við, að Lára ygldi sig
dálítið framan i föður sinn og var þvi alt
annað en blíð i svari: »Farðu bara leiðar
þinnar, eg gel sjálf séð um mig«.
Lára bað nú doktórana afsökunar og
sagði hreinskilnislega, að sér þætti leilt, að
hún skyldi ekki geta faríð með þeim til
Börup-kirkju, af þvi það væri svo sjald-
gæft, að hún lengi tækifæri til að heyra lil
annars prests cn séra Kursens, cn þeir gætu
nú auðvitað skilið —«.
»Hjálpi oss!« sögðu þá foreldrar Láru og
Möller. Þetta dugir ekki«; en það lét eins
og annarlegur ómur í eyrum Láru og var
sem stungið væri i hjarta hennar. Lára
kvaddi þá og bað förunauta sina enn einu
sinni afsökunar; Jörgensen kvaddi lika og
lék allur i liðúm og var all af að rélta
hendina, og loks óku svo doklórarnir lil
Börup-kirkju.
Lára stóð og horfði á eftir þeim, eins og
henni fyndist, að nú væri henni eitlhvað úr
greipum að ganga, sem hún vildi ómögu-
lega sleppa.
Hún sá, að enn fór eins og fyr, að það,
sem hún þráði af alhuga, varð að víkja i
hvert skifti, sem foreldrar hennar komu i
augsýn og þá kom henui sú beiskja í skap
til þeirra, sem hún átti afárerfitt með að
vinna bug á eða bæla niður.
Ilún sleit sig nú lausa frá förunautum
sinum og heilsaði hr. Möller ákaflega kulda-
lega, cn móður sinni ef vill ofurlítið hlýrra,
og sagði æst i skapi:
»Hvað eruð þið að fara?«
»Já, lcomdu bara upp í sleðaun, þá skul-
um við scgja þér alla söguna«. Og faðu'
hennar sagði henni þá, að Möller hefð1
fengið þau til að bregða sér til Fjóns nieð
kvöldlestinni. Þau hefðu verið stödd hja
foreldrum hans, eigi allskaml frá Svenborg
og að loknum morgunverði hefðu þau svo
afráðið að fara þessa ökuför i þessu inn-
dæla veðri til þess að heimsækja hana:
^Bað var nú cinmitt það, sem lokkaði okk-
ur; annars hefði okkur, eins og þú skilur,
aldrei tekist að fá mömmu þína með
okkur«.
Ef Lára hefði búisl við þessum samfund-
um, þá hefði hún ekki látið skina ulan n
sér gripina, sem Möller sendi henni i jóla-
gjöf. Nú fann hún, að það var siðferðisleg
skylda hennar að þakka honum gjöfina, en
það gerði hún svo þur og stutt í spnna,
eins og henni var unt að vera.
Möller iðraðist samt ekki gjafarinnar.
Ilann fann að Lára var nú cnn yndislegn
i augurn hans en hún hafði nokkurnlíma
áður verið; hann átti þvi einkar erfitt nieð
að halda tilfinningum sinnm nægilega 1
skefjum; en það varð honum óafvitandi til
hjálpar, að Lára var svo feykilega' kald-
ranaleg; hann fékk þó að sitja við hliðina
á henni og dást að þeirri hliðinni á hentn,
sem að honum sneri. _
»Og við, sem héldum, að þú mundir al;
veg rjúka um koll af fögnuði, þegar
við
kæmum að hcimsækja þig«, sagði nióðn
hennar, »þú ert nolaleg við okkur eða hitt
þó heldur«.
»Jæja, sagði Lára, »maður er nú ckki
barn lengur og það eru heldur ekki liðnn
ncma tveir mánuðir siðan við sáumst,
svo —«.
»Já, maður ætti aldrei að hlakka lil neins
i heimi þessum«, sagði Jörgensen, »er þa1
ckkisatt, Möller? Eruð þérekkiásama máli‘(<