Heimilisblaðið - 01.03.1943, Page 12

52
HEIMILISBLAÐIÐ
E R L A :
ÁLÖG ÞOKUNNAR
Hallur sig áö heiman í hjásetu bjó,
gerður út meö nesti og og nýja leðurskó.
Snati litli tindilfœttur tifaði méö,
vanur því aö sœkja og fara kringum féÖ.
Klukkan var um átta og lágt á lofti sól,
er þeir komu feröbúnir fram á kvíaból.
Mjöltum var þá lokiö, og mjaltakonur tvœr
töldu út úr fœrigrindum fjörutíu œr.
Bítandi um bakkana búsmálinn rann.
Átta ára drengur til ábyrgöar fann.
Ásauöunum fylgdi’ hann, en feginn varö hann því,
er blessunin hún mamma bœttist hópinn í.
Stillt og hljóö gekk mamma, sem stara myndi önd
fjarrœnum sjónum á fjarlœga strönd. —
Mamma hóf aö stundarkorni máls á þessa leiö:
„Eftir þessu fœri ég áöan heima beiö.
Ganga vildi’ eg, gimsteinn, úr garöi meö þér
fyrstu fet þess vegar, sem framundan er.
Hjásetan langþreyöa hefst nú fyrir þér,
vekur þig til verka — en vandasöm hún er;
tilvaliö starf fyrir tápmikinn dreng,
hrœrir til dáöa hvern hjarta þíns streng. —
Sex ára var ég, er sat ég alein hjá,
hvorki var ég beisin né buröug oröin þá.
Ekki gat ég talizt aö ytri gœöum rík,
átti ekki húfu og enga hlíföarflík.
Böggullinn var léttur, sem bar ég heröum á,
tvœr smuröar flatkökur — taliö er nú þá.
Gat ég vart aö hádegi geymt mér þennan auö,