Heimilisblaðið - 01.03.1943, Síða 14

54.
HEIMILISBLA ÐIÐ
Byggt þú gœlir kofa, ef hýr'öu nœrri mel —
snilld er aS hlaöa úr hnullungum vel.
Hœgt mun oft á rjátli um hagans víða geim,
að byrkja’ og rífa tágar og bregða úr þeim.
Margt er hœgt aS föndra býsna fallegt með hníf —
hann var einatt hjar&sveinsins hálfa yndi’ og líf.
Gœttu þess jafnan að geyma ánna vel,
allt, sem afgangs ver&ur ég ábyrgð þinni fel.
Vertu mínum ráðum í verkinu trúr!
Horfið getur óviljandi hjörðinni úr.
Grúfi yfir þoka, þá geta œrnar týnzt
og smalanum ýmislegt ólíklegt sýnzt.
Hrœðstu ei þótt hverfi úr hópnum, vinur minni
Ei mun pabbi ávíta elsku drenginn sinn.
Þokan er kóngsdóttir álögum í. —
Vng ég heyrði eldgamált œfintýrV af því.
Eitt sinn var í fyrndinni ungur smali í sveit,
œtt hans og uppruna enginn maður veit.
Æfintýri um þokunnar álagabönd
barst á vœngjum vindanna vítt um ríkV og lönd.
Hjar&sveinninn varð hrœrður við harmsögu þá,
steig úr hugardjúpinu djörf og göfug þrá.
Varmur í lyndi hann vann þess dýran eið
lausnarinn að verða, er lengst hún eftir beið.
Steig hann á stein einn og strengdi göfugt heit.
— Gunnreifur fór hjarðsveinninn í gœfu sinnar leit.
Þegar í þykkviðrum þokan skríður lágt,
aumingja smalarnir eiga stundum bágt.
Eiga þeir í einverunni einatt leiða stund,
fellur regn og þoka sem farg á þeirra lund.
Þegar aftur lyftir sér þokubelti grátt,
lifa þeir við fábrotin lífskjör í sátt.
Hvarf þá stundum smalanum hjörðinni úr,