Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 22

62
HEIMILtSBLAÐIÐ
þér, Kristján minn? — Getur Drottin í
raun og veru krafist-----
„Krafist! Þetta.er gjöf, svar við bæn
þinni. Þú sást að ég var dálítið hikandi
í gær, en ef við færum að gera athuga-
semdir núna, þá hefði bæn okkar ekki
verið annað en látalæti“.
Frú Klausen þagði við andartak, en
svo mælti hún lágt en ákveðið: „Þú hefir
rétt fyrir þér, en ég rangt. Englar Drott-
ins umkringi nú Ingibjörgu og verndi
hana frá öllu illu! — Taktu nú eftir hvað
liún er umhyggjusöm í því, að búa út
skólamatinn handa börnunimi. Ég skal
þá, þess í stað, bera mnhyggju fyrir henni,
láta í töskuna hennar og sjá henni fyrir
matarbita með sér, og öðru því, er þú fyr-
irskipar til styrktar og næringar handa
sjúklingunuin. — Viltu ekki skrifa skrá
yfir það?“
Læknirinn gerði það fúslega, og það
væri rangt að segja, að liann væri smá-
tækur, enda varð línskápurinn að láta
ásjá all-myndarlega. Þó var það ekki tal-
in gjöf, heldur lán.
Börnin stóðu í hnapp, þögul og hátíð-
leg, pg liorfðu á. Átti Ingibjörg að fara
í burtu í alvöru? — Svo sóttu telpurnar
brúður og myndabækur, og drengirnir
knetti og önnur leikföng handa veiku
börnunum, þeim til afþreyingar.
Við morgun-guðræknisstundina var
sunginn sálmurinn:
Enginn þarf að óttast síður,
en Guðs barna skarinn fríður o. s. frv.
og heimilisfaðirínn bað stutta bæn fyr-
ir barninu sínu og fól hana í Drottins
hendur. Kveðjustundin var einnig stutt,
og enginn felldi tár, en þegar vagninn
var horfinn, gekk húsmóðirin í einrúrn,
og það varð henni að vera leyfilegt.
„Þú kemur til okkar á hverjmn degi,
pabbi“, sagði Ingibjörg og kenndi nokk-
urs óstyrks í röddinni, „eða heldurðu að
þú gerir það ekki?“
„Jú, barnið mitt, og skeð getur að ég
komi tvisvar á dag, til þess að sjá hverju
fram fer. Hjónin eru ekki sérlega ástúð-
leg, að minnsta kosti ekki á ytra borðinu,
en ég held þau þó ekki eins afleit og orð
fer af, og þú verður að taka ónotum og
skömmum með blíðu jafnaðargeði og
ósanngjörnmn duttlungum og einþykkni
veslings sjúku og þjáðu konunnar með
mildri einbeittni. Maðurinn er þunglynd-
ur og nokkuð sárlyndur, og álítur sér út-
skúfað, bæði af Guði og mönnum. En ég
held nú samt, að liann kunni að meta
það, að þú kemur til þeirra og muni að-
stoða þig eftir mætti. Börnin eru senni-
lega ekki auðsveip í umgengni, en var-
astu að leita aðstoðar móður þeirra, því
að komast verður hjá því, að lúskra veiku
barni. Nú, nú, þú skalt samt ekki láta
hugfallast, þetta fer sennilega allt vel. En
ég tel bezt að þú kynnist ástæðunum
uokkuð, áður en þú kemur að þeim. Við
erum nú alveg að koma þangað. Garð-
urinn í Engihlíð tekur við þarna, sem
þú sérð timburkofann í horninu“.
„Góðan daginn, Ólsen, hvernig líður
hjá yður?“ sagði læknirinn, er garðyrkju-
maðurinn kom til þeirra að vagninum.
Hann var meðalmaður á hæð, holdgrann-
ur, hárið hrokkið og hæruskotið, inneyg-
ur og gráeygur, og þreytusvipur á andlit-
inu.
„Við höfum átt eina liina amnustu nótt.
Mér hefir ekki komið dúr á augu, því
að ef eitt barnið sofnaði, vaknaði annað.
og á því gekk alla nóttina. Ef að við fá-
um enga vökukonu, þá fer ég líka veik-
ur í rúmið, því að ég þoli þetta ekki
til lengdar“.
„Vökukona er ófáanleg, en ég er með