Heimilisblaðið - 01.03.1943, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐÍÐ
65
borð fyrir manninn yðar. — Hvað má ég
búa til lianda yður?“
„Þegar tungan er eins og spýta og gall-
bragð í munninum, þolir maður ekki svo
ííiikið sem að heyra mat nefndan á nafn.
Hverju var verið að sulla í börnin áðan?“
i,Haf rasúþu með ofurlitlu af hind-
^erjasaft út á. Viljið þér ekki reyna að
smakka á því?“
»Eg held nu ekki! livsð þctto
úrykkjarvatn er vo!gt!“
»Eg skal koma með ferskt vatn handa
yður undir eins, það er skömm að því að
(*ö skuli ekki hafa athugað það fyrr“.
^Já, úr því að vatnið er hið eina, sem
niaður neytir, þyrfti það helst að vera
(lrekkandi“.
Ingibjörg flýtti sér út í garðinn með
fiitu, en brunnurinn var djúpur og engin
Jffila á honum, og olli það henni nokkrtun
'andræðum í fyrstu, en svo lét hún föt-
una síga niður og sökkti henni rösklega
1 °g dró liana upp aftur fulla af vatni.
^Hérna kem ég með inndælt, kalt vatn
handa yður“.
Efh, það er ískalt, látið það standa
þarna“. Samtímis heyrðist þungt fótatak
1 shganum og húsbóndinn kom í dyrnar.
■^Vantaði yður vatn?“
?*Það var nóg vatn til þegar þér fóruð
UPP’ en ég hefi notað það smám saman.
Vöknuðuð þér við Ijávaðan?“
”Já, og ef til vill meðfram af sulti. En
þér megið aldrei framar draga vatnið upp
^jálf, ungfrú, það leyfi ég með engu móti.
Nei, það er þá búið að bera á borð!
igum við að sitja að þessu tvö?“ Ilann
j'U’fði á snyrtilega búið borðið og livítan
ukinn, með ánægjusvip.
g • Látið aftur dyrnar!“ skipaði konan.
þoli hvorki matarlyktina né þetta and-
styggilega gla mur í diskum og hnífum“.
Ingibjörg hlýddi þessari skipun fljótt
og með leyndri ánægju, bar síðan lostætan
matinn á borðið. Húsbóndinn ætlaði að
taka til matar síns undir eins, en hún kom
í veg fyrir það.
„Þökk fyrir gjafir þínar, góði, liimn-
eski faðir, og blessaðu oss“.
Þetta varð hún að segja áður.
IJúsbóndinn tautaði eitthvað í hljóði,
en þegar Ingibjörg lilóð örlátlega á disk-
inn hans og helti öli í glasið hjá honum,
hurfu hrukkurnar af enninu á honum.
„Viljið þér ekki ofurlítið stykki í við-
bót?“
„Þökk fyrir, ég stenzt ekki mátið. —
Ég hafði gott af svefninum, og þetta gjörir
mér gott líka. Og svo er hér friðsamlegt
og notalegt, og engin köll eða ónot. Fáið
þér yður sjáf matarbita, ungfrú. Það verð-
ur að bera á vélina, eigi hún að geta starf-
að. Það er kjarngott ölið oð tarna, má ég
fá ofurlítinn dropa í viðbót?“
Að lokinni máltíðinni leit Olsen í
kringum sig í stofunni.
„Ég sé að þér hafið rækilega látið liend-
ur standa frarn úr ermum, ungfrú. Hér
var áður umhorfs eins og í geymslu
kompu. Annars er konan nú hreinlát og
reglusöm, það á hún með réttu, en síðasta
hálfan mánuðinn höfum við, vinnustúlk-
an og ég, ráðið hér húsum“.
Svo þagði hann um stund, en sagði svo
allt í einu: „Þetta er allt svo ósennilegt.
eins og j>að væri draumur. Læknirinn
sagði að þér hefðuð boðist til að hjálpa
okkur, en því get ég nú ekki komið inn
í mitt ferstrenda höfuð. Þér {>ekkluð okk-
ur ekki vitund. Hvernig á ég að geta skilið
þetta?“
Svipur lians og augnatillit bar vott um,
að þetta var bein spurning, sem liann ætl-
aðist til að fá svar við. Ingibjörg varð því
að skýra honum frá, hvernig þetta hefði
atvikast. og gerði hún það í fám orðum.