Heimilisblaðið - 01.03.1943, Síða 31

71
HEIMILISBLAÐIÐ
þetta kom hún tvisvar til okkar, áður en
hún dó, og var vingjarnleg og góð við mig,
en ég móðgaði hana heldur ekki á neinn
hátt. — ag hann skyldi fara að minna
niig á þetta!“ sagði hún kveinandi.
í-Honum hefir víst þótt mjög vænt um
nióður sína, og lienni var grimmilega mis-
hoðið með þessu“, sagði Ingibjörg.
”Erú Olsen lét sem hún heyrði ekki
Seuini hluta setningarinnar, en svaraði
fyni hlutanum: „Já, það var nú einmitt
llað, sem ég gat ekki þolað, að lionum
bótti vænna um hana en um mig!“ —
Hún lyfti upp holdgrönnum handleggn-
11111 og kreppti hnefann enn: „Að liann
sicyldi geta fengið þetta af sér!“
!?Talið ekki svona mikið, þér þolið það
ekki“.
-Jú, ég þoli það víst, mér léttir hara
Vlð það. Frá þessurn degi hefir aldrei gró-
^ um heilt á milli okkar, eins og þér
sjálfsagt skiljið. Fyrstu vikurnar var ég
orð og köld, eins og steinn, en svo sagði
lann einu sinni: „Reypdu nú að gleyma
Pessu öllu, Stína, og vera eins og þú áð-
llr varst“. Og ég varð þá líka eins og ég
aðiir var í öllu því,- sem illt var og sízt
skyldi, en í öðru ekki. — Ó, að ég væri
dáin!“
',Þér ei*uð ekki viðbúin dauðanum enn
l)a, frú Olsen. — Ég firin sárt til með yð-
ni, því að ég veit að geðríki er hræðileg
reisting, og ég þekki það af eigin reynd;
pað hefir verið mín synd“.
••Yðar? Nei, það liefði ég svarið fyrir“.
”Jú, hugsið yður annað eins og það,
að þegar ég var barn, stappaði ég í gólfið
af geðofsa, og 10—12 ára -lúskraði ég
s> stkinum mínurn, ef þau snertu við leik-
eugunum mínum eða bókum. Einu sinni
'ar riaér boðið að lieiman og innistúlkan
atti að flétta hárið á mér, eins og venju-
ega, en mér þótti hún ekki gera það nógu
vel og leysti ég þá í vonzku upp flétturn-
ar aftur og skipaði henni að flétta það
á ný. „Ekki með nokkru móti!“ sagði þá
pabbi, sem kom að í því. „Þú skalt flétta
liárið á þér sjálf, og héðan í frá má eng-
inn hjálpa þér til þess“. Stúlkan afsak-
aði mig og reyndi að fá þessu breytt, en
pabbi sat við sinn keip, og varð svo að
vera sem liann liaði fyrirmælt. Um kvöld-
ið tók ég um hálsinn á honum og hvísl-
aði að lionum, að ég skammaðist mín fyr-
ir að hann skyldi sjá mig svona, eins og
ég var, én hann svaraði: „Þinn himneski
faðir sá þig líka, barn: hann sér þig allt
af. Blygðastu þín fyrir honum fyrst og
fremst. En þegar re'iðin sækir á þig,
skaltu undir eins ákalla hjálp frelsara
þíns, gegn henni“. — Það hefi ég reynt,
frú Olsen, og það dugar ávallt, en gleymi
ég að gera það, þá fell ég. Samt sem áð-
ur er það nú svo, að þessi freisting sækir
ekki nærri eins á mig og áður. Drottinn
er svo óumræðilega náðugur“.
Meðan Ingibjörg sagði frá þessu
streymdu tárin niður kinnar hennar.
Frú Olsen grét líka. Þarna lá þessi unga
og elskulega stúlka á knjánum og ákærði
sjálfa sig og setti sig á bekk syndaranna
við hlið hennar. Hún hafði aldrei viljað
setjast þar sjálf, en núna, og í þessum
félagsskap — — —.
„Guð hjálpi okkur öllum“, brauzt loks
fram af vörum hennar.
„Það er einmitt það, sem hann vill
gera“, sagði Ingibjörg og Ijómuðu augu
hennar í gegnum tárin.
Litlu seinna spurði hún sjúklinginn,
hvort lnin ætti ekki að koma með eitt-
hvað að .drekka.
„Svolítið vatn, ef til vill, — þökk fyr-
ir, ungfrú, þetta var gott. Og nú verðið
þér að leggja yður fyrir inni á legubekkn-