Heimilisblaðið - 01.03.1943, Síða 35

HEIMILISBLAÐIÐ
75
FEODÓR OG ANNITA
Saga frá Lapplandi, eftlr J A. FRllS.
(Frh.) Það var eðlilegt að bornið tæki
astfóstri við mig, og væri því ekki vel ánægð,
Heina þegar ég var hjá henni. Ég hafði frels-
au líf hennar, og hún skoðaði mig sem föð-
Ur sinn. Hún gat verið kát og glöð og leikið
8er eins og önnur börn, þegar við vorum sam-
att, en þegar ég var fjarverandi var hún þög-
111 og kyrlát. Þó aðrir hrósuðu lienni, létu
'el að lienni eða ávítuðu liana, þá kærði liún
81g ekkert um það. Það var aðeins þegar lirós-
eða ávíturnar koinu frá mér, að hún gladd-
181 eða hryggðist.
Hún var alin upp sem væri hún dóttir for-
cldra minna, bæði að því, er snerti kennslu
°B annað. Stundum kenndi ég henni sjálfur.
°g þá var hún iðnust.
^annig liðu rnörg ár. Anuita óx og þrosk-
n®ist, og sniám saman fór liún að skoða mig
8em eldri bróður sinn, enda var ég tíu ár-
l,m eldri en hún.
í*egar liún var 15 ára, var hún send í
klaustur, og þar dvaldi hún um þriggja ára
úma. Þann tíma dvaldi ég í Moskva í þjón-
ustu Ivans Wasilievitsch’s og kynntist því
BaeSi honum og syni hans, sem hét Feodor,
sem var ágætismaður og mörgu öðru stór-
menni, sem þá dvaldi við hirð Ivans.
Eg man vel eftir því hvað Annitu var nauð-
ugt að fara í klaustrið. Kvöldið áður en ég
ior, lagði ég hönd mína á litla höfuðuð henn-
ar og sagði:
>A ertu sæl, Annita mín, Guð blessi þig,
l'arnið mitt!“ Hún faðmaði mig og sagði:
»Taktu mig með þér, geturðu ekki tekið
mig með þér!“
Hún hélt í einfeldni sinni, að hún gæti
larið með mér til Moskva og stjórnað húsi
^yrir mig.
„Ég get ekki tekið þig með mér, Annita“,
sagði ég og reyndi að losna frá henni.
„Ég vil ekki fara til klaustursins“, sagði ég.
„Það getur ekki öðruvísi verið, Annita. Ég
skal heiinsækja þig og annast þig. Kveddu
mig svo, og vertu skynsöm, litla 6túlka“, sagði
ég, um leið að ég beygði mig ofan að henni.
Hún lagði hendurnar um hálsinn á mér, grét
beizklega og sagði aftur:
„Ö, hvers vegna geturðu ekki tekið mig
með þér?“
Ég losaði blíðlega litla handlegginn henn-
ar af mér, kyssti hana á ennið, og svo gekk
hún niður með móður minni inn í lierbergi
sitt.
Ég kvaddi foreldra mina um kvöldið, því
ég átti að ferðast snemma um morguninn.
Það var enn þá mjög dimmt um morg-
uninn þegao ég hafði klætt mig og kom inn
í dagstofuna. Þegar ég kom, sá ég, að Ann-
ita stóð við lítið borð, sem búið var að raða
mat á handa mér.
„Annita“, kallaði ég, þegar hún kom á móti
mér, „ert þú hér, barn?“
„Já“, sagði hún, „mig langaði til að sjá þig
áður en þú færir“.
„En hvernig fórstu að því vakna svona
snemma?“
„Ég ætlaði fyrst að vaka á herberginu
mínu, en ég gat það ekki. Því næst læddist
ég inn í lierbergi vinnukonunnar og lagði mig
hjá lienni til þess að ég væri viss um að
vakna, svo þú gætir ekki farið burtu án þess
að ég fengi að 6já þig. Ertu reiður við mig?“
„Nei, barnið mitt, ég er ekki reiður við þig.
Guð blessi þig! Vertu sæl enn þá einu sinni,
farðu nú inn og legðu þig aftur“.
Hún fór aftur inn í herbergið og grét há-