Heimilisblaðið - 01.03.1943, Qupperneq 37

heimilisblaðið
77
80*n hann álítur að aéu ekki annað en þrael-
ar. Hans eigin vilji finnst honum að sé það
eiöa, sem beri að taka tillit til. Ósjaldan hafa
Uodirmenn hans fengið að kenna á hnúta-
Rvipunni, og bœði þjónar lians og landsetar
er« lafhræddir við hann. Hann skipar og eng-
þorir að liafa á rnóti því er hann segir,
kvað svo sem það er. Ef hann vill að ungur
maður kvongist eða stúlka giftist, þá verður
það fram að ganga, og ef einhver vill kvong-
a®h þá verður hann að spyrja föður minn
leyfis til þe6S.
Móðir mín er veik eins og reyr og hefir
aldrei þorað að setja sig á móti vilja föður
'ttiUs, Ef haun reiðist, kemur það stundum
'yrír, að liaiin ber lnóður inína alveg eins
,J8 ninn ativirðilcgasti rneðal Rússa gerxr. En
það cr algengt, að Rússar berji konur sín-
ar, og 8vo mikið kvað að því hjá einum af
landsetum föður míns, að kona hans kom
Sfátandi til móður minnar og kærði mann
81nn fyrir henni um það, að liann væri alveg
llaettur að berja liana, hún var nefnilega
^rædd unt, að það væri merki þess, að hann
elskaði hana ekki leng ur.
Ég held, að móðir mín elski Annitu. Það
'ar ömögulegt annað. Einnig elskaði allt
'ninufólkið hana. Aftur á móti fór faðir
*ninn, er stundir liðu fram, að verða kulda-
legrí í viðmóti við liana, og ég fór að taka
eríir því, að stundum, þegar honum varð lit-
til hennar, kom leiftur í augu lians, sem
l,kki var góðs viti, enda var hún allt af hrædd.
kg var aftur í burlu í heilt ár. Nokkru áð-
Ur en ég ætlaði að fara heim aftur, fékk ég
llréf frá móður minni og innan í þvi lá dá-
'ítill miði frá Annitu.
’iKæri bróðir‘% skrifaði hún, „komdu fljótt
keim til okkar. Ég er svo angistarfuH og
krædd, þegar þú ert ekki við. Mér liefir aldr-
< l ríindizt tíminn eins lengi að líða, þegar
þú hefir verið í burtu. sem nú. Faðir þinn
hefir verið vinalegur við mig og gefið mér
annband, en samt er ég hrædd við hann eins
og ég hefi allt af verið.
En hvað ég verð glöð, þegar þú kemur
aftur. Ég þarf ekki að sjá þig; mér nægir,
ef ég veit, að þú ert nálægt mér. Ég er svo ör-
ugg, þegar ég veit, að þú ert nálægt mér.
svo að ég get flúið til þín og hallað mér upp
að þér, eins og ég gerði, þegar þú færðir mig
hingað. Ég fæ enga ró, engan frið fyrr en þú
kemur aftur til litlu systur þinnar.
Nita“.
Þetta bréf opnaði augu mín til fulls. Ég
sá nú glöggt og fann fyllilega það, sem mig
hafði órað fyrir að myndi koma. Ég var ekki
iengur í neinum efa.
„Faðir Gurij“, sagði Ambrosius, „þú skil-
ur, að ég eiskaði þessa stúlku, sem ég hafði
fyrst bjargað og síðan verið henni bæði fað-
ir og bróðir, og að nú gat ég ekki lengur
skoðað liana sem systur mína. Hjarta mitt
var komið í bál.
En þú getur ekki skilið dýpt tilfimúnga
minna. Þegar hér var komið, var ég farinn
að eldast, og hafði ald’rei fyrr elskað neina
konu. Ég fann til þess með skelfingu, hversu
sterk þessi tilfinning var og hversu takmarka-
laus óhamingja mín myndi verða, ef einhver
svifti mig Annitu eða gerði henni eitthvað
illt.
Ég var aðalborinn og einkaerfingi ríkis-
manns og liafði þess vegna aðgang að mörg-
um lieldri f jölskyldum í Moskva. Margar kon-
ur liafði ég séð um dagana og ýmsar þeirra
höfðu rennt liýru auga til mín, en bros þeirra
eru veik og einskis virði í samanburði við
bros Amiitu.
Ég ákvað þess vegna undir eins að fara
heim og segja foreldrum mínum afdráttar-
laust, að ég elskaði Annitu, og jafnframt,
að ég invndi ganga að eiga hana og enga
aðra,