Heimilisblaðið - 01.06.1943, Síða 33

HEIMILISBLAÐIÐ
125
lr>gar til merkis um, að þar með sé öllum
l'olfllégum fýsnum varpað á burt, og segir
11111 leið:
vGleymdu því aldrei, hverjum þú heitir
1111 trú þinni og til livers þú hverfur og liverj-
11111 þú afneitar“.
því búnu syngja allir bræðumir liægt
°e lágt: „Gospódí, pónúlúí nas! Herra, misk-
,,lllla bu oss!“ og á meðan færir ábótinn liinn
- hróður í munkaskrúðann. Hefir hver
e,,1stök flík, svo sem kufl, helti, lietta, ilskór
°' s' L'v. sína sérstöku þýðingu, og livert skifti,
er hann færir liann í eitthvað af þessu, snýr
311,1 sór að bræðrunum og segir:
wLátum oss hiðia: Herra, miskunna þú
oss!“
^egar liann hefir fært liann í allan skrúð-
^1*1 hiðst hann fyrir á ný. Ákallar hann
r°ttinn og hiður liann „að leiða þennan
'■ ^:i þjón sinn inn í sinn andlega bústað,
v’eita honum upptöku í lijörð sína, að
'hpræta iir liuga lians allar holdlegar fýsnir
°h láta hann ávallt minnast þeirrar bless-
,llar og himnesku sælu, sem fyrirbúin er
Ufð’s vinum og öllum þeim, sem krossfesta
'uo með klausturveru sinni“.
A ^
0 svo mæltu syngur ábótinn ásamt munk-
1,1,1111 °g lærlingum gamlan og fagran rúss-
,eRkan sálm er hljóðar svo:
ukinn og hrjáður á lífsins ólgufulla sjó
jj leita eg hingað hafnar.
rra> lát mig finna hér frið og græðslu
á undum hjarta niíns!
ni|nn! Eg vil afmá afhrotareikning og
q nPptalning synda minna með brennandi tárum.
uPp frá pessu skal lif mitt helgað þér
j, með iðrun og yfirhót.
°vtnurinn keinur til að tæla og véla
I, mína vesölu sál,
•ntnn! I.egg mér þá lið, svo hann
„ yfirbugi mig eigi!
tig
einn af hjörð þinni, herra, og
^ hjá þér leita eg hælis.
tú við mér villuráfandi og
miskunna mér, minn Guð!
Þessu næst eru lesnir upp tilteknir kaflar
úr biblíunni og að því búnu festir ábótinn
krossmark á hrjóst og lierðar lærlingnum og
biðst fyrir um leið. Fær liann lionum evo
tendrað vaxljós og verður hann svo að standa
fyrir framan róðukross einn með vaxljósið
í höndum sér þangað til altarisgangan byrj-
ar. Um leið og lionum er fengið Ijósið, segir
ábótinn (Matt. 5, 16): „Svo lýsi og yðvart
ljós öðrum mönnum, að þeir sjái yðar góð-
verk og vegsami yðar liimneska föður“.
Það var nú ekki annað eftir af vígsluat-
liöfn þessari, en að Ambrósíus meðtæki sakra-
mentið ásamt ábótanum og klausturbræðr-
unum og að þeir kysstu liann svo allir bróð-
urkrossinn til merkis um, að lionum væri
nú veitt viðtaka sem munk og bróður í sam-
félag þeirra.
En klukkan 11 var hinni hátíðlegu athöfn
skyndilega slitið, því að þá mddist sumt af
verkafólkinu inn í kirkjuna og hrópaði:
„Óvinalierinn er kominn að dyrunum!“ enda
buldu þá axarhögg á skíðgarðinum og lieyrð-
ust glögglega inn í kirkjuna.
Urðu nú skjót umskifti og komst allt í
uppnám. Klausturþjónarnir þustu út úr kirkj-
unni og skunduðu til híbýla sinna, til að ná
þeim vopnum, er fyrir hendi voru, en ræn-
ingjarnir hömuðust á skíðgarðsdyrunum.
Veittu dyrnar þeim lítið viðnám og ruddust
þeir inn í garðinn. Þeir voru stórum betur
búnir að vopnum og stóð því ekki á löngu,
að þeir bæri hærra hlut og hröktu klaustur-
þjóna sumpart inn í kirkjuna og sumpart
inn í munkaklefana eða híbýli sín. Þar eltu
þeir þá á röndum og drápu þá varnarlausa
eða varnarlitla, rændu því, sem þeim þótti
fémætt og kveiktu svo í liúsunum.
Munkarnir héldu kyrru fyrir í kirkjunni
ásamt nokkrum þjónum sínum. Ræningja-
foringinn brauzt gegnum hið veika þil, er
hlífði forkirkjunni, ásamt nokkrum flokks-
mönnum sínum, en dyrnar að aðalkirkjunni