Heimilisblaðið - 01.05.1950, Blaðsíða 20

92
HEIMILISBLAÐIÐ
Nei, hrópaði ég, það er ekki ómögulegt. Það eruð þér,
sem eruð ómöguleg. Það eruð þér, sem eruð hjartalaus, ung-
frú. Undanfama þrjá daga hef ég gert margt til að auðvelda
yður lífið, og nú bið ég yður að launa mér með því að upp-
fylla ósk mína, sem bakar yður engin útlát né óþægindi.
— Engin? svaraði hún með hægð og leit á mig um leið,
og augnaráð hennar og raddblær nístu mig sárar en nokkur
hnífur liefði getað gert. Engin? Haldið þér, lierra tninn,
að það sé útlátalaust fyrir mig, að glata sjálfsvirðingu minni,
eins.og ég geri við ltvert orð sem ég tala við vður? Haldið
þér, að það sé útlátalaust fyrir mig, að hahlast hér við og
finna, að hvert augnatillit yðar er móðgun við mig, að í hvert
skipti, sem ég anda að mér í návist yðar, anda ég að mér
spilltu lofti? Engin, herra minn? hélt liún áfrain með beizku
háði. Jú, það eru mikil útlát fyrir mig! En ég gat alls ekki
gert mér vonir um, að liafa tækifæri til að koma vður í skiln-
ing um það.
Ég sat stundarkorn ráðalaus og nötraði af sársauka. Ég hafði
að vísu vitað, að hún hataði mig og fyrirleit, að traust það
og trúhaður, sem hún hafði verið farin að hera til mín, liafði
snúizt upp í viðhjóð. En það var annað mál, að hlusta á
grimmúðleg og miskunnarlaus orð hennar, að skipta litum
við nístandi háð hennar. Ég hafði ekki það mikið vald yfir
rödd minni fyrst í stað, að ég gæti svarað henni. Síðan henti
ég á lierra de Cocheforét.
— Unnið þér lionum? sagði ég liásum rómi og hranalegur
í máli. Nú var það ég, sem talaði með hæðnisröddu.
Hún svaraði inér ekki.
— Ef þér unnið honum, munuð þér leyfa mér að segja
sögu mína. Ef þér segið nei einu sinni enn, ungfrú, sný ég
frá vður, því ég hef íiú eintt sinni mannlegar tilfinningar,
en yður mun iðra þess alla ævina.
Ég mundi hafa náð rneiri árangri, ef ég hefði talað í þess-
um tón allt frá upphafi. Það var eins og orð inín kæmu
við hana, liún laut höfði, og hún virtist ininnka.
— Ég skal lilusta á yður, tautaði hún.
— Þá skulum við halda áfram, ineð yðar leyfi, sagði ég
og revndi að fylgja eftir þeiin sigri, sem unnizt hafði. Þér
þurfið ekkert að óttast. Bróðir yðar fylgir okkur eftir.
Ég greip um taum liests hennar og veik honurn við. Hún
gerði ekkert til að afstýra því, og að augnabliki liðnu vor-
um við lögð af stað, lilið við lilið, eftir þráðbeinum þjóð-
veginum. Uppi á hæðinni, þar sem síðast sást til vegarins,
var vegvísirinn, tvö dökk strik, sem bar við himin. Þegar þang-
að kom, tók ég ósjálfrátt í taum liests míns og lét hann nema
staðar smám samau.
— Jæja, lierra minn, sagði lnin óþolinmóðlega, og hún
skalf af kulda.
Peningabuddan
Frh. af bls. 8Í>.
— Vertu ekki að hugsa 11
það! sagði Molly dreymand'
á svipinn. Ef til vill veit e£
um leið .. . Og mér þ®1**
vænt um, ef mamma fenp'
svarta, fallega kjólinn, sen'
fæst hjá
— Það þætti mér h'ka-
greip mamma fram í og rel6
á fætur til að jivo upp-
slíkt kemur ekki fyrir her.
En Molly sagði jafndreyn1
andi á svipinu:
Segðu jiað ekki! Segð11
j>að ekki!
Og nú gat hún ekki þafía^
lengur yfir leyndarmáhi'11,
Hún rétti föðtir sínuin hreyki'1
litlu peningabudduna og sa?
sigri hrósandi:
Þetta er til þí» ^
mömmu ykkar allra! hr
fann liana á leið heim úr sh-ól
anum!
— Hún er þung, Jiykir nieI’
sagði pabbi og vó buddu111’
í hendi sér.
Molly jiaut til möm»nl
sinnar.
Koindu, sagði hún ákö
og tók í hönd liennar. Komd11
og sjáðu, hvað er í henih'
Flýttu jiér, mamma, nú op»ar
pabbi hana!
Pabbi jirýsti á litla lásin"
og sneri buddunni. Efst 'al
mikið af göinlum strætisvagn®
miðum, en svo ultu pening
arnir út úr heiuii, litlir
stórir. Molly leit ekki
ur sínum ineðan liann
af föö-
tald>
fjársjóðinn.
Ein króna áttatíu
A
fjórir aurar! sagði hann a