Heimilisblaðið - 01.11.1968, Qupperneq 7

Eftirminnileg jó
Eftir AIJDRIE MANLEY-TUCKER
fft&
A skilti einu, sem sveiflaðist fyrir framan
Iúðina; stóð: BrúSuliús Margrétar, og í sýn-
'ögarglugganum var fjöldi af brúðum og
Pappaspjald, sem letrað var á: B rúðusji'tkra-
hús — alls konar viðgerðir.
Dagana fyrir jól voru ekki mjög miklar
aunir í viðgerðadeildinni, en hins vegar var
allgóð sala á brúðum. Margrét gekk um í
sUotru búðinni sinni, lét brúður sínar niður í
Pappaöskjur og bjó um þær í pappír með
■lolastjörnum og silfurbjöllum á, á meðan
fyrsti snjórinn sveif niður á mjóa, steinlagða
SÖtuna fyrir utan.
Hún var að hugsa um, að snjórinn mundi
Hrátt umbreyta bænum og þekja grundirnar
Umliverfis hann eins og hvít ull. Hún renndi
huganum einnig til litla jólatrésins í íbúð-
^ni sinni fyrir ofan búðina. Það var skreytt
með glitflögum og rauðum kertum — og
lún reyndi að gleyma, að hún var sú eina,
mundi fá að sjá það, þegar hún neytti
■lolamiðdegisverðar síns á aðfangadagskvöld-
11111 alveg ein.
Hú, jæja, ég gerði þó tilraun, hugsaði hún.
Hún hafði farið til elliheimilisins, en allir
ööfðu þegar fengið einhvern dvalarstað um
jólin, Eitthvað til að taka sér fyrir hendur,
‘‘inbvern stað til þess að fara til.
Hétt fyrir lokunartíma gekk Annabel Stae-
inn í búðina með brixnan pappírsböggul
Ondir hendinni. Margrét brosti til grönnu,
stúlkunnar í gabardinekápunni og með
Hpahúfuna. „Góðan dag,“ sagði hún.
»Getið þér gert við brúðuna mína fyrir
rn%?“ spurði Annabel.
»A það að vera fyrir jól?“
Harnið kinkaði kolli, lagði böggulinn á
H&reiðsluborðið og fór að taka umbúðapapp-
lrmn utan af brúðunni. Margrét aússí ekki,
ovort hún átti að hlæja eða gráta.
Uið var eldgömul brúða í þvældum bóm-
^Uarkjól. Hún hafði hvorki augabrímir né
tennur, hárið var slitið af, og fingurnir á
aniiarri hendinni voru brotnir.
5e x
„Nú, það er svona,“ tók Margrét til máls
með efablendni í röddinni, en svo varð henni
litið niður á eftirvæntingarfullan svip telp-
unnar og kinkaði kolli. „Jú,“ sagði hún
ákveðnum rómi, „hún skal verða jafnfalleg
og hún væri ný — og fyrir aðfangadags-
kvöld!“
Bláu augun ljómuðu eins og stjörnur, og
ljómandi bros kom á litla andlitið. Margrét
horfði á stúlkuna, á meðan hún var að ná
þvældum peningaseðli upp úr buddunni
sinni. „Eg get vel borgað fjrrir það,“ sagði
Annabel. „Pabbi gaf mér þennan hérna til
þess að kaupa jólagjöf fvrir.“
Hvers konar faðir er það, sem gefur barni
sínu peninga til þess að kaupa sjálfri sér
jólagjöf? hugsaði Margrét reið í huga.
Það var greinilega maður, sem kærði sig koll-
óttan um fjölskyldu sína. Telpan var í mesta
lagi átta—níu ára.
„Hvers vegna sagði hann, að þú ættir sjálf
að kaupa jólagjöfina þína?“ spurði hún
undrandi.
„Ó, hann á svo annríkt.11 Vonleysisleg
röddin lét allt of fullorðinslega í eyrum.
„Ilann á alltaf of annríkt til þess að geta
annazt um nokkuð. Frú Simmonds kaupir
jólatréð og skreytir það fyrir mig. Pabbi
hefur ekki tíma til slíks.“
Margrét var enn reið, þegar hún spurði
vingjarnlega: „Attu enga mömmu, sem get-
ur séð um þess háttar fyrir þig?“
„Nei, mamma er dáin fjnúr löngu.“
Margrét lyfti brúðunni varlega upp og
sagði: „Brúðan þín skal að minnsta kosti
verða fín fyrir jólin. Hvað heitir þú?“
„Annabel Stacey. Ég á heima í Stórugötu
númer fjórtán." Hún horfði á, á meðan
Margrét var að skrifa nafn og heimilisfang
á miða og batt hann um hálsinn á brúðunni.
Síðan sagði hún alvarlega: „Ég hefði gjarna
viljað fá nýja brúðu, því að Jósefína er eina
brúðan, sem ég á, og hún er orðin gömul,
er það ekki ? En nýjar brúður eru dýrar,
MILISBLAÐIÐ
227