Heimilisblaðið - 01.11.1968, Síða 12

Ovelkomið barn
Gamansaga eftir JACQUES CONSTANT
Didier Luehaire liafði gert foreldra sína
undrandi í margar vikur með því að sýna
blátt áram furðulegan dugnað. Annars hafði
varla verið unnt að koma honum fram úr
rúminu á morgnana, en nú var hann kominn
á fætur, áður en vinnusúlkan var komin nið-
ur, og var tilbúinn til þess að fara í göngu
með litla hundinn, sem fjölskyldan átti.
Hin raunverulega ástæða til dugnaðar Di-
diers var ósk lians að sækja sjálfur póstinn
til húsvarðarins til þess að geta fjarlægt bréf,
esm ef til vill liefðu komið frá vinstúlku lians,
Colette.
Didier var ungur maður, sem átti ekki sér-
lega mikla reynslu, það var víst nánast sann-
leikanum samkvæmt að kalla hann barnaleg-
an, og kvöld nokkurt, þegar Didier hafði
farið út að skemmta sér með nokkrum vin-
um sínum, hafði hann lent í klónum á fyrr-
nefndri Colette, sem tilheyrði ekki beinlínis
hópi dyggðugustu ungu stúlknanna.
Colette hafði ekki verið lengi að komast
að, hve barnalegur Didier var, og hafði liún
notað sér það til þess að kúga mestalla vasa-
peninga vesalings piltsins út úr honum undir
því yfirskini, að hún skyldi „segja foreldr-
um hans frá öllu saman“. Didier vissi ekki,
hvað það var, sem átti að segja frá, því að
hann hafði verið mjög ölvaður.
Morgun einn — það hefur líklega verið
um þrem ársfjórðungum eftir þetta örlaga-
ríka kvöld —- þegar Didier skellti dyrunum
fram í anddyrið á eftir sér til þess að fara
niður til að sækja póstinn, stökk hundurinn
ekki, eins og hann var vanur, á liarðasppretti
niður stigann, heldur nálgaðist urrandi, og
samt með dillandi rófu, skot eitt, sem aðskildi
dyrnar á íbúðunum tveim á annarri hæð.
Á meðan enn voru gasljós í stiganum, hafði
staðið á stalli í skotinu konulíkneski, sem
hélt á gasljósi með upplyftum liandlegg, en
líkneskið hafði verið fjarlægt, eftir að raf-
lvsing hafði verið sett í stigann.
Didier gekk að skotinu til þess að rann-
saka ástæðuna til hinnar einkennilegu hegð-
imar liundsins. Blóðið fraus nær því í æð-
um hans, þegar hann sá, að karfa hafði ver-
ið sett á stallinn í skotinu, og í henni svaf
yndislegt ungbarn vært, með anuan þybbiia
þumalfingurinn uppi í sér.
„0,“ stamaði vestalings stúdentinn, „Col-
ette hlýtur að eiga það. Almáttugur, hvað á
ég að grípa til bragðs?“
Iivað mundi faðir hans, Luchaire ofursti,
segja við þessu? Hann yrði bálreiður. Didier
yrði rekinn að heiman. Hann þorði ekki að
hugsa hugsunina til enda. Heili hans starf-
aði í háspennu. Átti hann að fara með barnið
til lögreglustöðvarinnar ? Já, en hve mörg-
um nærgöngulum spurningum yrði hann þá
að svara? Blóðið þaut fram í andlit hon-
um við tilhugsunina eina. Og það yrði skrif-
að í blöðin um fundinn, og nafn hans yrði
nefnt. Nei, það var ófært. Bn ef hann færi
með litla vesalinginn í sjúkrahús óskila-
barna? En hvernig átti hann að sleppa óséð-
ur fram hjá forvitnu dyravarðarkonunni
lausmálgu ?
Didier sá enga aðra leið en að fara með
barnið upp á fjórðu hæð og láta íbúana þar
um að taka ákvörðun um, hver örlög barns-
ins yrðu. Hann tók körfuna varlega, ofur-
varlega til þess að vekja ekki sofandi barnið,
og bar hana upp á stigapallinn á fjórðu hæð,
og þaut því næst niður stigann aftur. — —
I annarri íbúðinni á fjórðu hæð bjó gömul
kona, Madame Colas, og í hinni bjó Monsieur
Guy Lésparre, fulltrúi í dómsmálaráðuneyt-
inu.
Stundarfjórðungi eftir að Didier hafði
lagt körfuna frá sér, opnaði Monsieur Lé-
sparre dyrnar út í anddyrið. Hann var að
setja á sig lianzkana, glaður og í góðu skapi-
og blístraði nýjasta dægurlagið, þegar ein-
kennilegt kjökurhljóð blandaðist saman við
lag hans. Lésparre snerist á hæli og furðaði
sig á, livað þetta gæti verið — og starði með
galopinn munninn á litlu veruna, sem lá í
körfunni og baðaði út. litlu handleggjunum
í svefni.
232
HEIMILISBLAÐIP