Heimilisblaðið - 01.11.1968, Síða 13

'Sanrvizka Lésparres var svo sem ekki mjall-
hvít. Það var ung söngkona í Folies Berg-
eres, sem liann hafði elskað í raun og veru,
611 þegar til greina kom mjög hagstætt kvon-
■^ng, mjög hagstætt, þar sem stúlkan var
vellauðug, dóttir yfirmanns hans, skrifstofu-
stjórans í ráðuneytinu, og hjónaband með
þessari ungu stúlku mundi tryggja örugga
afkomu, skjótan frama, auk margra annarra
tffiginda, féll Lésparre -—- að vísu eftir lang-
varandi hik — fyrir freistingunni og vísaði
-^mor á dyr til hagsbóta fyrir Mammon.
Hann starði á litla heimsborgarami! Skyldi
það vera söngkonan litla, sem hafði sett
karnið þarna? Yar það hugsanlegt? Það yrði
kvæðilegt hneyksli, sem mundi valda því, að
Vffintanlegt brúðkaup hans og Marguerite
f*ri út um þúfur. Lésparre taldi taugaóstyrk-
llr á fingrum sér og komst að þeirri niður-
stöðu, að fjarlægja yrði barnið. Hann tók
varlega utan um körfuna, læddist upp á
sJöttu hæð og setti körfuna niður fyrir fram-
an fyrstu dyrnar, sem fyrir honum urðu, og
kagði síðan á flótta.
Á sjöttu hæð bjó vinnufólkið í húsinu,
°g í þessari andrá var langi gangurinn, sem
dyrnar mörgu vissu iit að, alveg mannlaus.
késpaprre var varla kominn út á götu, þeg-
ar Htla barnið vaknaði og rak uppp geysilegt
°rg- Rósa, stúlkan frá fimmtu hæð, sem var
klæða sig, heyrði orgið. Hún leit undr-
atl(li út, og þegar hún sá grátandi barnið,
Sera átti móður, er hafði liaft brjóst í sér
kl þess að koma því fyrir í köldum súgmikl-
11111 ganginum, varð hún gagntekin viðkvæmni
°g tók körfuna með barninu inn í herbergið
Sltt- Hún vaggaði því blíðlega í örmum sér
°g hugsaði um litla bróður sinn, sem hafði
^áið, þegar hann var aðeins tveggja ára.
AUt í einu hætti hún að vagga því blíð-
k'ga, og hræðilegur grunur gagntók liana.
klún hafði fundið körfuna fvrir framan
Hyrnar á nr. 8, þar sem Henry, unnusti henn-
ar» er var þjónn hjá tannlækninum á annarri
kæð, bjó. Hann hlaut að eiga barnið, úr
því að það hafði verið látið fyrir framan
Hyrnar hjá honum, og hún komst í uppnám
Vlð tilhugsunina um það, hve ódrenírilega
kann hlaut að hafa komið fram gagnvart
yesalings konunni, sem var móðir barnsins,
11 r því að hún hafði talið sér nauðsynlegt
að grípa til svona ráða! Hún lagði barnið
varlega niður í körfuna, fór inn til Ilenrys
og sagði honum hiklaust álit á hegðun hans
gagnvart móður og barni og síðast en ekki
sízt gagnvart henni sjálfri. Þegar hún liafði
slitið við hann hollustu og tryggð og beiðzt
undan hræsnisfullum ástaryfirlýsingum lians
í framtíðinni, fór hún og skellti hurðinni á
eftir sér, en vesalings Henry, sem skildi
hvorki upp né niður í þessu öllu saman,
sneri sér niðurdreginn að störfum dagsins.
„Jæja, loksins komið þér!“ hrópaði tann-
læknirinn upp, þegar Henry kom inn. „Hvað
í ósköpunum var orðið af yður? Eg stend
hérna einn með sjúkling, sem vildi endilega
koma svona snemma dags. Eg get ekki vakið
hana eftir svæfinguna, þér verðið að hjálpa
mér að bera hana inn í stofuna, áður en
hinir sjúklingarnir koma.“
Eftir að tannlæknirinn hafði stumrað yfir
ungu konunni í 20 mínútur, opnaði hún
loks augun, og vesalings maðurinn andvarp-
aði léttar og þurrkaði svitann af enninu á
sér.
Hún var varla komin nokkurn veginn til
sjálfrar sín, er hún hrópaði: „Barnið mitt!
Hvar er barnið mitt?“
„Hvaða barn?“ spurði tannlæknirinn, sem
hélt, að hún væri ekki alveg komin undan
áhrifum svæfingarlyfsins.
„Pierre — litli drengurinn minn! Eg bað
stúlkuna, sem ber upp brauðið, að gæta hans
fyrir mig þá stuttu stund, sem ég hélt, að
þetta mundi taka liérna. Bara, að hún hafi
ekki farið frá honum, hún átti að flýta sér.“
„Ó!“ sagði Henry hrifinn, „ég held, að
ég viti, hvar barnið yðar er. Haldið þér, að
þér treystið yður til þess að koma með mér
upp á sjöttu hæð?“
Móðirin unga fór með Henry upp til Rósu
og studdist við handlegg lians. Frammi í
ganginum gátu þau heyrt barnsgrát og óm-
inn af rödd Rósu, sem reyndi árangurslaust
að koma litla, svanga manninum til þess að
þegja með því að syngja fyrir hann vöggu-
söng.-------—
Stundarfjórðungi síðar var hringurinn
aftur kominn á fingur Rósu. En ekkert þeirra
þriggja, sem horfðu lirifin á barnið, gat skil-
ið, hvernig Pierre litli hafði getað flutt sig
frá annarri hæð upp á sjöttu hæð.
^EIMILISBLAÐIÐ
233