Heimilisblaðið - 01.11.1968, Qupperneq 20

af vörum hennar hefur orðið eftir á drykkj-
arstráinu, og Jaeques fær allt í einu ógeð á
öllum mörgu leiftrandi steinhringunum á
fingrum hennar, með oddmjóu, allt of ljós-
rauðu nöglunum, og hann fer að hugsa um,
að trúlofunarhringur muni verða ósköp fá-
tæklegur á þessum höndum.
Myriam er kvíðin yfir því, að hún hefur
ekki þau áhrif á Jacques, sem hún hafði
hugsað sér, og sér, að hann lítur allt í einu
á armbandsúr sitt. Hann segir um leið:
„Ó, afsakið! Tíminn hefur hlaupið frá
mér í félagsskap yðar, og ég kem of seint.“
„Nicole, hvers vegna eruð þér að gráta?“
Hann liafði fljótlega fundið leiðina, sem
hún hafði farið, og hann hafði þekkt aftur
í fjarska hvíta kjólinn og litla höfuðið með
dökku lokkana, sem bar við gullinbrúna hand-
leggina, sem hvíldu á sandinum.
„Nicole, hvers vegna eruð þér að gráta?“
Þetta var rödd Jacques! Hún liélt fyrst,
að þetta væri ímyndun, en það var hann í
raun og veru Iíún finnur, að hann stend-
ur álútur yfir henni, að hann krýpur því
næst á kné við hlið hennar, og hún þrýstir
handleggjunum fastar um höfuð sér til þess
að hylja útgrátið andlit sitt fyrir honum.
„Nicole, setjum svo, að einhver kæmi ...
Standið á fætur ...“
Hún hlýddi honum. Hún stökk upp og
stóð í stinna, granna fætur sína. Hún var
hvorki með rósótt veski né púður eða vara-
lit ... Ilún þrýsti litla hvíta vasaklútnum
sínum að augum sér og tárvotum kinnunum.
„Hvers vegna eruð þér svona hrygg?“
„Það er ekki neitt ... Það eru bara dapur-
legar hugsanir mínar,“ sagði hún um leið
og dustaði sandinn af kjólnum sínum með
fingrunum.
„Hvers vegna koma dapurlegar hugsanir
upp hjá yður í svona vndislegu sólskins-
veðri?“
Hann lítur um leið sama spyrjandi augna-
ráðinu á hana og hann hafði horft áður á
Myriam, og hún endurgeldur það án upp-
gerðarfeimni og brosir allt í einu við honum.
„Nú eru dapurlegu hugsanirnar horfnar,“
Og í glettnislegum, grátbólgnum augum
hennar mátti lesa: „Af því að þér eruð
hérna!“
Hann snýr sér undan, gagntekinn af sak-
leysi hjarta hennar, sem kemur svona opin-
skátt upp um sig.
Nicole heldur áfram að brosa. Hann er
þarna ... Hún veit vel, að hann ætlar að
kvænast Myriam, sem er falleg, auðug og
ástleitin. En það var ekki vegna þess óhja-
kvæmilega og fyrirsjáanlega atburðar, sem
hún lá þama með andlitið fólgið í handleggj-
um sínum á sandinum og grét beisklega. Nic-
ole bar ekki í brjósti vonir, sem óhugsandi
var að gætu rætzt. Hún grætur aðeins af
því, að Jacques sat allan tímann hjá Myriam,
sem var svo glæsilega máluð og gimsteinum
skreytt, og virtist kunna vel við það.
Nú var Jacques hérna ... Þá var Nicole
hamingjusöm ... Hann horfði á hana . ■ •
Hann gizkar á dálítið ... Hann kennir í
brjósti um hana . .. og hún vill gjarna sjá,
að hann hafi meðaumkun með henni ... Hún
vill gjarna taka á móti öllu, sem hann getur
gefið ... Bara, að hann muni, að hún er til.
og að hann stanzi einstaka sinnum á leið sinni
til þess að tala við hana, það er allt, seni
hún krefst. Hvernig skyldi hún dirfast að
gera meiri kröfur?
Jacques sér þetta allt, og hann horfii'
snortin á blómlegt og yndislegt andlit ungu
stúlkunnar, sem er ósnortið af öllum gervi-
fegrunarlyf jum.
Dökkir lokkarnir, sem strokið hefur verið
aftur, afhjúpa fyrir honúm fallegt, vel lag-
að ennið. Fínlegur roði er á lítið eitt út-
standandi kinnbeinunum, og mjúkur ávali
hökunnar líkist hálfþroskaðri ferskju.
„Iívað voruð þér að hugsa um, Nicole?“
Brosið stirðnaði allt í einu á vörum henn-
ar, er liún svaraði:
„Eg var að hugsa um vndislegt land, sem
ég á aldrei eftir að kynnast.“
Hann skilur, hvað hún á við með þessum
orðurn. Landið, sem hún er útilokuð frá, er
það, sem Jecques og Myriam ætla að fara
til til þess að njóta hamingjunnar. Allir
halda, að þau séu þegar trúlofuð ... og hann
sjálfur í gær ... í morgun . . . fyrir skömmu.
Þá heyrist í f jarska rödd, sem kallar:
„Nicole! Nicole!“
„Ó! Það er hún mamma, sem er að leita
að mér ... Það var leiðinlegt! Okkur leið
svo vel hér!“
„Þér eruð þá ekki lengur í skapi til þess
að gráta?“ Ilún hristir höfuðið. Hvers vegna
240
heimilisblaðid