Heimilisblaðið - 01.08.1973, Qupperneq 24

um trjánna líkastar fiðrildum, sem nutu þess
að fljúga frá blómi til blóms. Sjálfri fannst
Jocelyn hún minna á Oskubusku, í ljósrauð-
um léreftskjólnum sínum, og það kom illa
við hana að hugsa til þess, að maðurinn sem
átti allt þetta fagra umhverfi gat harla lítils
notið af því, sem það hafði upp á að bjóða.
— Verðlaun fyrir það sem þér eruðaðlmgsa
um, sagði Blaize allt í einu. Hann lá við fæt-
ur liennar með hendur hak við hnakka, og
hún hafði einmitt verið að lvugsa um, hversu
fullkominn og hraustlegur hann væri í sam-
jöfnuði við blóður sinn. Hann leit brosandi
í blá augu hennar, eins og hann væri að lesa
hugsanir hennar. — Það eru ekki beint gleði-
legar hugsanir sem þjóta um kollinn á yður
núna, eða er það?
— Nei, í rauninni ekki, svaraði hún. —
Ég var að hugleiða hversu dapurlegt það er,
að bróðir yðar skuli ekki geta notið neins af
þessu . . . Og hún benti út yfir garðinn.
Blaize liélt áfram að virða fyrir sér svip
hennar, en leit síðan undan og yfir til vatns-
bakkans handan við.
—- Já, það er dapurlegt þetta með vesa-
lings Lucien.
— Er ekkert hægt að gera fyrir hann?
— Nei, ég er liræddur um, að það sé von-
laust.
— Já, en hefur þá allt verið reynt?
— Já, Lucien hefur farið til margra próf-
essora og sérfræðinga. Blaize reis upp við
dogg. — Hann varð fyrir slysi á hestbaki . . .
en ég man lítið eftir því, því ég var lítið eldri
þá heldur en þér voruð þegar þér kornuð til
Irlands í fyrsta skipti. Hann leit nú beint í
augu henni og spurði: — Hvers vegna sá ég
vður ekki þá?
Jocelyn þótti miður, að hann skyldi ekki
lialda áfram að tala um Lucien, og hún svar-
aði mjög stuttlega:
. — Sjálfsagt vegna þess að þér hafið verið
í einhverjum skóla, og svo geri ég ekki ráð
fyrir, að þér hefðuð haft neinn sérstakan á-
huga á mér á þeim tíma.
— Nei, kannski ekki. En ég hefði samt
munað það, ef ég hefði séð yður.
Hún leit dálítið sposk á liann og sagði:- —
Haldið þér það? Það efast ég mjög mikið
um.
— Það skuluð þér alls ekki efast um, því
að ég er viss.
Hún leit á hann; það var eins og hún kæm-
ist ekki hjá augnaráði hans. En hvað augu
hans voru dökk — það var eittlivað seiðandi
við þau, enda þótt þau gætu stundum virzt
furðu líflaus — öllu heldur: það var eitthvað
dulmagnað við þau. Það var líkast því sem
liann fælist í óopnanlegri skel . . . eins og
enginn gæti lesið innstu liugsanir hans . . . og
þó vissi hún, að hann vihli gjarnan lesa
hennar eigin hugsanir.
— Má ég nú heyra, livað þér voruð að
liugsa um rétt í þessu, hélt hann áfram og
brosti. Hefur minn gamli erkióvinur Hannah
skakkað leikinn og sagt eitthvað ljótt um
mig? 'Ég er dálítill hugsanalesari, og ég sé,
að hún hefur varið yður við mér.
Joelyn gramdist það, að henni hafði ekki
betur en svo tekist að leyna hugsunum sín-
um, en hún flýtti sér að svara:
— Ég var alls ekki að hugsa um yður,
Blaize. Ég var að hugsa um hið fagra lieimili
yðar, Mount Clodagh, og ]>að hversu liam-
ingjusöm þið hljótið að vera yfir því að búa
á svona dásamlegum stað . . . og svo datt mér
í liug, hvað hann bróðir yðar nýtur lítils af
þessu öllu.
— Já, Lucien verður örugglega síðastur
Fitzgeraldanna hér á Mount Clodagh. Þann
dag sem hann deyr . . . ja, maður vonar hann
lifi sem lengst . . . en þá verður eignin ör-
ugglega seld og peningamir látnir renna til
fátækra og nauðlíðandi manna. Lucien liefur
mikinn áliuga á þjóðfélagsmálum, og það cr
ein af hugsjónum hans að gera þeim gott seni
bágt eiga.
— Já, það er fögur liugsun, en ekki er
Iiægt að koma henni í framkvænul á meðan
móðir yðar og þið bræðurnir eruð á lífi.
— Við Artie munum varla hafa áhrif á
fyrirætlanir hans, en hvað mömmu snertir
skiptir að sjálfsögðu öðru ináli. Mamma elsk-
ar Mount Clodagh, og Lucien tilbiður hana,
þannig að það verður varla nokkur breyting
á meðan hún lifir — að minnsta kosti ekki
livað liana sjálfa snertir -— en þann dag sem
Lucien er allur, þá er ég hræddur um að við
Artie verðum að fara að vinna fyrir okkar
daglega brauði.
Jocelyn leit á hann efablandin, því lienni
. 148
HEIMILISBLAÐIÐ