Heimilisblaðið - 01.08.1973, Blaðsíða 42

inn í bragði fyrir utan kofa sinn. Þá bar þar
að bréfbera, er fór með bréf úr einum stað
í annan. Bréfberinn færði Maríusi líka bréf.
Hann sá óðara, að það var frá Elínu, og reif
það upp þegar í stað.
Hún skrifaði honum, eins og hún var vön,
að hún hefði allt af hugann hjá honum ein-
um. Nú sagði hún honum þau tíðindi, að
fyrrverandi húsbóndi hans hefði komið til
sín og sagt, að staðan, sem hann hefði haft,
væri nú laus, og nú gæti hann fengið liana,
ef hann vildi. Og þá skyldi hann hækka laun
hans.
Þá barðist hjartað í brjósti Maríusar. Nú
greip heimþráin hann, hemi til Elínar sinn-
ar. En svo flaug honum í hug, livað aðrir
mundu segja. Allir mundu hlæja að því, ef
hann kæmi aftur eins og hann fór, með tóm-
ar hendur tvær. Þama færi nú stórhuga mað-
urinn, sem farið hefði æfintýraförina til gull-
landsins til að safna ógna-auðæfum!
Hann sat nú lengi og velti þessu fyrir sér.
Sólin skaut brennandi geislum á auðnina allt
í 'kring um hann. Hugsaði hann þá til fcr-
sæluskóganna heima í föðurlandi sínu. En
hér var nú auðsvon fyrir þá, sem liöfðu lán-
ið með sér. Og hann vildi ekki hætta, fyr
en liamingjan hefði fallið honum í skaut.
Þá vissi hann ekki fyrri til, en einhver
nefndi hann með nafni. Hann leit upp. Stóð
þar þá ekki ung og fríð stúlka. Alveg varð
liann steinhissa. Hún var búin gullnum silk>
slæðum. Á höfðinu bar liún djásn mikið, og
ljómaði það með öllum regnbpgans litum í
sólskininu.
„Hver emð þér, fagra yngismey?“ spnrði
Maríus. „Og hvað heitið þér?“
„Ég heiti nú mörgum nöfnum“, svaraði
liún brosandi. „En Hamingja heiti ég í þín
eyru“.
„Hamingja!“ hrópaði Maríus alveg frá sér
numinn. „Ég sem hefi verið að leita að henni
í tvö ár og hvergi fundið. Getið þér nú veilt
mér það, sem ég er að sækjast eftir?“
„Gullið, áttu við gullið rauða“, svaraði hún
og hló, og hláturinn ómaði alveg eins og
málmurinn dýri, sem hún var að tala um.
„Já, ef þú færð höndlað mig, þá öðlast þú
allt, sem þú óskar þér“.
Og svo sveif hún áfram eftir veginum, og
Maríus hljóp á eftir henni með hjartað titr-
andi. — Hann þreif í þessa gullnu veru, en
hún vatt sér undan og sveif áfram lengra sem
hraðast. Maríus elti hana nú allan liðlangan
daginn lafmóður; en er nóttin skall á, þá
fleygði hann sér niður, örmagna af þreylu,
til þess að taka sér hvíld. En jafnskjótt sem
Ijómaði af degi, sá hann þessa geislandi
huldumey álengdar. Hún veifaði til hans
glettnislega, en hann spratt á fætur og tók
að elta hana, alveg heillaður.
Svona gekk leikurinn ár eftir ár. Maríus
varð þreyttur, fjörlaus og gamall; en aldrei
varð hann svo þreyttur, að hann hætti við
að elta hamingjudísinla, þó að liann gæti
aldrei höndlað hana.
Seinast fannst honum eins og einhver væri
með lionum, en aldrei gat liann þó komið
auga á neinn. Hann varð svo kvíðafullur og
hræddur um sig, og þegar hann fleygði sér
á nóttunni á harða legurúmið sitt, þá ásetti
hann sér að hætta að elta þessa svikulu ham-
ingjudís. En þegar hann vaknaði að morgni
og sá hana standa álengdar í gullnum ljómá
þá gleymdi Iiann því áformi sínu. —
Og nú liðu mörg ár. Þá var Maríus orð-
inn gamall og grár fyrir liærum.
„Sárheitum suðurs í geim
sólbruninn þynti hans hár“.
Einu sinni bar hann að reginfjöllum. En
þungt veitir gömlum að ganga í kletta, sann-
aðist á lionum. Hann kleif upp klettana og
skreið yfir eggjagrjótið og blóðið lagaði úr
höndunum á honum. Annað veifið urðu fyrir
honum þéttir þyrnirunnar, og þyrnarnir
stungust inn í liendur lians og fætur. Og fyrr
en vissi ögn hann af, þá stóð hann á ógurleg-
um gjárbarmi; yfir gjána lá mjór planki.
Hamingjudísin gullna sveif léttilega og
yndislega yfir gjána, þó að mjór væri plank-
inn. Þarna nam Maríus staðar í fyrsta sinn-
„Hvað dvelur þig, tryggi förunautur?"
spurði dísin. „Nú er ekki nema þessi eina
torfæra eftir, og þá nærðu mér“.
Maríus steig þá út á plankann, en nam
staðar. Nú fann hann svo greinilega, að ósýni-
leg vera stóð við hlið honum, og hann heyrði
lágværan hlátur. Hann litaðist um, en engan
sá hann.
166
heimilisblaðið