Heimilisblaðið - 01.05.1976, Síða 9

hafði verið. Hann náði til hennar í því
Sem hún var að sökkva í þriðja sinn. Hún
hlaut að vera orðin meðvitundarlaus, að
Pdnnsta kosti lá hún hreyfingarlaus í örm-
hans.
Strax og hann var kominn með hana
uÞp á ströndina hóf hann lífgunartilraun-
lr> og- fyrstu orðin sem hún sagði eftir
að hún komst til meðvitundar voru ekki
sérlega hvetjandi. „Bjáni getið þér verið!“
^autaði hún.
En Jacques var síður en svo gramur.
Hann brosti við henni og virti hana fyrir
sér af aðdáun.
Hann kraup á kné við hlið hennar og
sHauk varlega hárið frá votu enninu. Það
^laddi hann að sjá roðann færast að nýju
1 vanga hennar.
»Þú hefur víst farið manneskjuvillt!“
hljómaði þá rödd á bak við hann.
Unga stúlkan spratt á fætur og hljóp
^iðar sinnar.
»Ó, ert það þú, Génévive!“ sagði Jac-
PPes ,en leit ekki framan í hana.
»Já, víst er það ég. Flýttu þér nú að
homa þér í þurr föt. Svo skulum við fara
UPP í lestrarsal. Ég þarf að tala alvar-
le&a við þig.“
Jacques var ekkert sérlega ánægður með
hað, að Génévive skyldi haf séð hann þarna
Sem hann lá á hnjánum — og komið að
honum þannig. Nú ætlaði hún sér að gera
oitthvert veður út af þessu, hugsaði hann
Þar sem hann gekk upp tröppurnar upp í
^itla lestrarsalinn þar sem Génévive beið
eftir honum.
»Segðu mér nú, heillakarlinn," mælti
hún og stakk handleggnum undir hönd
ll;ills. „Myndirðu verða fjarska-fjarska
htiugginn, ef þú hættir við að giftast
tnér?“
»Að sjálfsögðu,“ tautaði Jacques og vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
»Þú skalt ekkert hafa áhyggjur af því
að ég yrði leið. Vertu nú alveg heiðarleg-
Ul'1 Viðurkenndu, að við tvö þekkjum hvort
^eimilisblaðið
annað mjög vel. Við erum ágætir félagar
og höfum mætur hvort á öðru, — en það
er ekkert til að grundvalla hjónaband á.
Bezt er, að við ræðum allt það mál, áður
en það er orðið of seint.
„En ... en . .. “ tautaði hann, stöðugt
meira undrandi yfir hreimnum í orðum
Génévive. „Hvað myndu foreldrar okkar
segja? Það yrði ægilegt uppistand."
„Þarna komstu með það! Við höfum
beygt okkur fyrir vilja foreldra okkar;
en nú held ég það sé komið fyrir þér eins
og mér. Það er ungur maður, sem ... Jæja,
við getum alltaf talað betur um það. En
þú hefur aldrei hroft á mig þeim augum
sem þú horfðir á stúlkuna sem þú varst
að bjarga. Þú beinlínis þarfnast þess að
giftast henni.“
„Því þá það?“
„Vegna þess að þið elskið hvort annað.
Vertu viss, það var ekki hægt að láta sér
misskiljast það ...“
Tveim dögum síðar barst fregnin um
hina uppleystu trúlofun Jacques og Géné-
vive út um allt eins og eldur í sinu, — en
Jacques fór aftur til borgarinnar ásamt
Romaine Déray, imgu stúlkunni sem hann
hafði bjargað.
„Segðu mér, því í ósköpunum kallaðirðu
mig bjána þarna á ströndinni um daginn ?“
spurði hann hana í lestinni.
„Vegna þess að ég vildi deyja. Eg stóð
svo ein uppi í heiminum . . . allt hafði mis-
heppnazt fyrir mér.“
„En núna?“
„Ó nei .. . núna sé ég ekki eftir því,
að þetta skyldi misheppnast!“
„Hversvegna, litla stúlka?“
„Kjánastrákur! Hvers vegna ertu að
spyrja að því sem þú veizt? Því að ann-
ars hefði ég aldrei kynnzt þér ... “
81