Heimilisblaðið - 01.05.1976, Síða 16

auðvitað voru margir hér um borð sem
vissu, hversu vel stæður hann var.
Hann var ekki í minnsta efa um það,
að hún elskaði hann, og þó hikaði hún
við að viðurkenna það. Sancérre var ákveð-
inn í því að reyna til þrautar, hversu fast-
ákveðin hún væri í því að halda tryggð
sið gamlan eiginmann, sem henni þætti
ekkert vænt um . . .
Hann ákvað að sannreyna þetta áður
en skipið kæmi til Marseille, og hann
reynd að hughreysta sig við þessa ákvörð-
un, enda þótt sérhvert sólarlag minnti
hann á einskonar endalok og færði
honum aukna innri óró. Svo reyndi hann
að minna sjálfan sig á það að njóta sér-
hverrar stundar á meðan færi gæfist, án
þess að láta áhyggjur morgundagsins eyði-
leggja fyrir sér; björtu stundimar í líf-
inu væru hvort sem, er ekki svo ýkjamarg-
ar; en þetta tókst honum þó ekki til fulls,
því að hann sá, að einnig hún var áhyggju-
full.
Undanfarin dægur hafði hún hvað eft-
ir annað verið svo þreytuleg, og hvað
eftir annað var engu líkara en hún léti
löngu augnahárin sín hylja tár, sem vildi
brjótast fram . ..
Hægt og tignarlega skreið Augst-Pavie
gegnum Súez-skurðinn, þar sem hvað eft-
ir annað var numið staðar til að hleypa
skipum framhjá, sem voru að fara í gagn-
stæða átt.
Dag nokkurn, þegar skipið lá í höfn í
Port Said til þess að ferma kol, gengu
bau Phyllis og Sancérre í arm um götur
borgarinnar. Þá nam hann skyndilega
staðar og mælti ákveðinn: „Eg get ekki
lifað lengur í þessum vafa. Svarið mér
hreint út: Já eða nei.“
„Ég lofa því, að á morgun skal ég gefa
yður ákveðið svar.“
Hún leit á hann, og það var svo mikil
ró og blíða í svip hennar, að hann varð
næstum fullkomlega rólegur.
„Ef þér bara vissuð . . .“ sagði hún lágt,
„þá mynduð þér skilja, hversu heitt ég
elska yður.“
Morguninn eftir . . . þegar skipið var
komið vænan spöl út á Miðjarðarhaf • • •
afhenti skipsþernan Sancérre bréf • • •
kveðjubréf. Unga konan hafði orðið eftii'
í Egyptalandi, án þess að gefa á því nán-
ari skýringu.
1 marga mánuði reyndi hann að hafa
upp á henni, en það eina sem honum. tókst
að komast að raun um var það, að hún
hafði gefið honum upp falskt nafn. Það
var nefnilega ekki til neinn eftirlunahers-
höfðingi með nafninu McPehrson, hvorki
í hinum indverska né hinum brezka her;
og enginn með þessu nafni átti heldur höll
í Yorkshire eða annars staðar í Englandi.
Enginn þekkti til þessarar glæsilegu konu,
sem hann elskaði heitar en nokkuð annað
á jarðríki.
Engu að síður blaðaði hann daglega
í öllum Lundúna-blöðunum í von um, að
hún myndi senda frá sér eitthvert lífs-
mark.
Og lífsmarkið kom einn góðan veðui’-
dag, enda þótt það væri með öðrum hætti
en hann hafði vænzt. Af forsíðu eins bláðs-
ins blöstu við hin fögru augu Phyllis, en
það var líka það eina fallega sem við blasti-
í textanum stóð, að hið rétta nafn hennai'
væri Phyllis Morton, og að kvöldið áðui'
hefði hún verið handtekin í Southamptou
þar sem hún hafði verið að fara um boi’ð
í skip á leið til Suður-Ameríku. Sérgreiu
hennar var nefnilega að koma sér í kunn-
ingsskap við ríka farþega, sem, samstarfs-
menn hennar sáu um að brjótast inn hja
— í káeturnar þeirra — og ræna frá, a
meðan hún sjálf væri í slagtogi með við-
komandi auðmönnum. Þreytulega lét San-
cérre blaðið síga. Honum var Ijóst, að uieð
því að flýja frá einhverju ríkasta fórnar-
lambi sínu — án þess að hafa látið ræna
frá honum — hafði hún sýnt, að húu
elskaði hann hinni heitu og sönnu ást —^
seín enginn auðsýnir nema einu sinni 1
lífinu.
88
HEIMILISBLAÐlP