Heimilisblaðið - 01.05.1976, Síða 20

litla þögn, „og finnið þér eigi, að þetta
eru lítil meðmæli með konunni yðar. Og
aúk þess vil ég segja yður, að þér naumast
hafið komið hér fram sem vönduðum
manni sæmir. Nú hafið þér dvalið hér við
baðstöðvarnar í 5 vikur og daglega um-
gengist okkur systurnar, en hvorki við né
aðrir baðgestir höfum haft hugmynd um
annað en þér væruð ókvæntur maður. Gat
yður ekki komið til hugar, að þessi þag-
mælska yðar kynni að hafa einhverjar ill-
ar afleiðingar?"
Blóðið hljóp fram í kinnarnar á ungu
ekkjunni við þessi síðustu orð, en hár-
lokkarnir huldu það að mestu. Prófessor-
inn roðnaði líka, en svaraði þó stillilega:
,,Nei, ég hef alls eigi hugsað um það.“
„Þetta líkist einfeldni karlmanna,“ sagði
barónsfrúin í hæðnisróm. „En því hafið
þér aldrei sagt okkur frá konunni yðar?“
„Af því ég sjálfur veit ekki neitt um
hana.“
„Nú eruð þér að gera að gamni yðar.“
„Guð gæfi að svo væri,“ svaraði próf-
essorinn sorgbitinn.
„Þið munið þó ekki vænti ég vera skil-
in ?“
Prófessorinn yppti öxlum, um leið og
hann svaraði: „Já og nei, ef þér meinið
að hafa slitið samvistum þá erum við skil-
in, en að lögum erum við það ekki.“
„Og þetta líðið þér?“
„Menn verða að líða það, sem ekki get-
ur verið öðruvísi."
„Hafið þér reynt það?“
„Nei, það er árangurslaust, ég fæ ekki
kippt þessu í lag.“
Barónsfrúin hristi höfuðið og sagði:
„Prófessor, ég vil segja yður sannleik-
ann hispurslaust. Þér eruð hrekkjalómur,
en nú er bezt að kannast við að hafa leikið
á okkur, en við kunnum þó að fyrirgefa
yður þetta, ef þér bætið fyrir yfirsjón yðar
eins og okkur líkar. Fyrsta skilyrðið er
að þér segið okkur frá því hvernig þér
komust í kynni við konuna yðar, og hvað
síðar olli því, að hjónaband ykkar varð svo
hamingjusnautt, eins og ég þykist skilja
að það hafi orðið. Ef þér viljið ekki skýra
okkur hreinskilnislega frá öllu þessu, mun-
um við hefna okkar, og þá megið þér sjálf-
ir kenna yður um afleiðingarnar."
„Þér krefjist meira af mér en ég Se^
látið í té,“ svaraði prófessorinn. „Eg veit
engan skapaðan hlut um konuna mína, og
þótt yður kunni að þykja það undarlegt,
hef ég naumast sér framan í hana, og veit
ekki einu sinni, hvað hún heitir. Funduiú
okkar bar saman á allt annan hátt en þér
getið ímyndað yður, og kjarkleysi og heig-
ulsháttur, sem olli því að ég lét neyða niig
til að giftast henni, stafaði af hræðslú
við kvalafullan dauða, sem mér var ógn-
að með að öðrum kosti. En þegar eftir gift-
inguna hvarf þessi kona, og ég hef enga
hugmynd um, hvort hún er lífs eða liðiú-
Meiri líkur eru þó til, að hún sé látin,
þótt ég viti það eigi með vissu. Það eina
sem ég veit, er að ég því miður var lög-
lega giftur henni. En það er líka allt og
sumt.“
Á meðan hann var að skýra frá þessú,
hafði ekkjufrúin lyft höfðinu brosandi og
ýtti hárlokkunum aftur með vöngunum
og horfði á prófessorinn glaðlegum og
glettnislegum svip. Hann hrökk saman,
þegar hann tók eftir þessu, og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Barónsfrúin hand-
lék teskeiðina hugsandi.
„Ég ætla — ég má til að vera hrein-
skilinn,“ stundi prófessorinn upp vand-
ræðalegur. „Þér skulið fá allt að heyra/
og svo fór hann að segja þeim alla hjú-
skaparsögu sína; horfði hann niður fjn-11’
sig, því hann brast einurð til að horfa
framan í frúrnar. Hann dró ekkert und-
an. Ávallt, þegar hann nefndi horfnu kon-
una, lýsti rödd hans hlýleik til hennar og
hluttekningu.
Þegar hann hafði lokið sögu sinni,
hann óttasleginn framan í systurnar til að
reyna að sjá á svip þeirra, hvaða dóm hann
HEIMILISBLAÐlP
92