Heimilisblaðið - 01.09.1977, Síða 6

Neydd til ráðahags
SMÁSAGA EFTIR HANS KIRK
Þegar Bastholm skipstjóri var orðinn
roskinn mjög og hafði önglað svo miklu
saman að hann gat litið til framtíðarinn-
ar án stórrar áhyggju, seldi hann skút-
una sína og keypti sér lítinn kofa niðri
við ströndina, þar sem hann gat fylgzt
með þeim skipum sem. í höfninni lágu, og
gefið hreyfingum þeirra og seglabúnaði
gætið og gagnrýnið auga. I sjávarþorpinu
litla varð Bastholm brátt þekktur maður,
sem flestir óttuðust, — menn óttuðust
hann sökum næsta ótrúlegrar þrjózku og
áráttu til þess að vera á öðru máli en
aðrir. Skipstjórinn gamli hafði í eitt skipti
fyrir öll bitið það í sig, að sérhver sá sem
leyfði sér að hafa einhverja skoðun sem
í minnsta atriði viki frá hans eigin skoð-
un, sá væri þrjótur og illvirki og ætti ekki
annað betra skilið en vera kjöldreginn.
Hann leit á það sem persónulega móðgun
og grófan drissughátt gegn Guðs og
manna lögum, ef einhver vogaði sér að
standa uppi í hárinu á honum; og ef hann
sýndi það lítillæti að gefa öðrum gott ráð,
þá ætlaðist hann til, að eftir því væi'i
farið alveg skilyrðislaust.
Nágranni hans, gamli lóssinn sem kom-
inn var á eftirlaun, hafði sögu að segja af
því, er þeir Bastholm höfðu rættt um það
einhverju sinni hvernig veðrið yrði dag-
inn eftir. Lóssinn hafði haldið því fram,
að stilltt yrði og bjart í veðri, en skip-
stjórinn hafði bölvað sér upp á það, að
ekki kæmi annað til mála en hann skylli
á með vesttan slagviðri. I ljós kom, að
lóssinn hafði rétt fyrir sér, en þegar Bast-
holm fór í eftirmiðdagsgöngu í garði sín-
um, hafði hann með sér uppspennta regn-
hlíf. Ef að Bastholm var búinn að segja
það yrði rigning, þá var reigning, hvort
sem nokkuð rigndi eður ei! Nú má vera,
að saga þessi sé ekki að öllu leyti í sam-
ræmi við sannleikann — og þó er aldrei
að vita. Bastholm var einhver sá þrjózk-
asti maður sem nokkru sinni hafði í tvo
fætur stigið, og er hann hafði einu sinni
tekið einhverja ákvörðun eða komizt að
niðurstöðu, þá varð honum ekki frá henni
hnikað.
Hann var ekkill og átti tvítuga dóttm'.
sem hélt heimili fyrir hann. Hvað útlit
snerti minnti hún ekkei't á upphaf sitt i
föðurætttina. Hann var lágur maður vexti,
riðvaxinn og hjólbemóttur, og skeggjað
andlitið var samanbitið. Hún var há og
bein, grannvaxin með ferskt og fagui't
andlit, og falleg brún augu. Þar sem hann
var gróður og þrár, þá var hún blíðlynd
og eftirgefanleg; og hún var alin upp við
það að bera ótakmarkaða virðingu fyi’h*
föður sínum og auðsýna honum takmarka-
lausa hlýðni og auðsveipni. Það var eitt
af grundvallaratriðum í skoðunum Bast-
holms, að börn skyldu hlýðnast foreldrum
sínum án þess að æmta eða skræmta, o%
það var ekki fyrr en Kristine Basthoim
kynntist Niels Lund — ungum stýrimannn
fæddum þarna í sjávarþorpinu — að hún
komst að raun um það, að börn geta tekið
upp á því að óhlýðnast foreldrunum eðs
öllu heldur aðhafast eitthvað án þess 0$
spyrja þau beinlínis um leyfi. Allavegn
bað hún ekki gamla skipstjórann föðm’
sinn um neitt leyfi til að fá sér smá göngm
túr með þessum unga og myndarlega pih1
í litla skemmtigarðinum í þorpinu, endn
er harla sennilegt að slík tilmæli hefðn
beinlínis orðið til þess að Bastholm hefð1
150
HEIMILISBLAÐI#