Heimilisblaðið - 01.08.1982, Blaðsíða 16

teppum, auk annars útbúnaðar. Milrane
og Walter voru auk þess með axir, og
Svisslendingurinn með stóra reipishönk.
Margaret bar að vísu ekki annað en göngu-
prik sitt, auk kíkisins í leðurhylki, sem
hún lét hanga um öxl sér.
Við fyrsta stanz í gjánni gátu þau séð
í kíkinum, að maðurinn á klettasnösinni,
sem hafði veifað til þeirra, hafði nú skipt
um stellingu; hann var auðsjáanlega lifs,
en hafði lagzt út af í snjóinn. Þau hröð-
uðu för sinni hvað þau máttu. En strax
við næsta áfanga urðu þau fyrir hindrun,
og það alvarlegri en þau höfðu búizt við.
Samt unnu þau sér engrar hvíldar, en héldu
ferð sinni áfram, eyddu engum tíma í
óþarfa hjal.
Margaret óskaði hvorki eftir því að tala
eða hugsa; kannski færi hún að efast um
getu sína til að ná takmarkinu, ef hún
færi að hugleiða það of mikið. Hún hafði
innst inni komizt að vissri niðurstöðu, sem
hún vildi ekki þurfa að hugleiða og reyndi
allt hvað hún gat til að leiða ekki hugann
að frekar. Sú niðurstaða var, að Walter
hafði í rauninni alls ekki viljað leggja á
sig þessa för. Ef hún hefði ekki verið í lest-
inni og viljað stöðva hana, hefði hún lians
vegna keyrt áfram eins og ekkei*t væri.
Hann, Walter Bateman, verkfræðingur,
sem fyrir örfáum árum hafði fengið heið-
urspening fyrir að leggja líf sitt í hættu
til að bjarga tug manna við námuslys!
Frá þeim tíma hafði hún litið til hans
sem hetju. En hvernig átti hún þá að út-
skýra þetta? Það hlaut að vera eitthvað,
sem hún hafði ekki gert ráð fyrir. Og þó!
Jafnvel áður en sú stund rann upp, að
mennirnir hröpuðu, hafði hann ekki að
öllu leyti verið eins og hann átti að sér
að vera.
Þar sem þau nú námu staðar til að hvíla
sig andartak við snjólínuna, skiptust þau
aðeins á fáeinum orðum um sjálfa fjall-
gönguna. Hún velti fynr sér, hvort hún
hefði látið blekkjast af bamslegri hrifn-
ingu sinni og þess vegna orðið ástfangin
af honum; hvort hann hefði kannski í raun-
inni aldrei verið nein hetja, þegar allt kom
til alls.
„Erum \dð til?“ spurði Milrane.
Þau lögðu á brattann. Áður en klukkan
var átta höfðu þau komizt að jöklinum og
fetuðu nú í spor, sem mennimir höfðu áð-
ur hoggið í hann á uppgöngunni um morg-
uninn. Smám saman varð æ kaldara þama
í skuggahlíðum fjallsins, loftið var þunnt
og nístandi, og það olli mikilli áreynslu
á lungun. Skyndilega hóf lóðréttur kletta-
veggurinn sig fyrir framan þau, röskir tvö
hundruð nær lóðréttir metrar upp að hjall-
anum þar sem mennirnir lágu.
Svo brattur var hann, að Margaret gat
alls ekki séð til mannanna, þegar hún leit
upp. Það var eins og þetta þverhnýpi næði
alla leið til himins. Hún leit við. Mennirnir
voru að leggja teppi sín og pinkla frá sér,
og nú sá hún hvar Svisslendingurinn var
tekinn að útbúa lykkjur á reipið — og
gerði auðsjáanlega ekki ráð fyrir nema
þremur mönnum til uppstigningarinnar.
Þeir höfðu örugglega ekki í hyggju að láta
hana taka þátt í lokaáfanga fararinnar
og þeim hættulegasta. Hún gerði sér einnig
grein fyrir því, að árangurslaust væri fyr-
ir sig að mótmæla því, tók prímusinn og
ketilinn og fór að búa sig undir að hita te.
„Halló!“ hrópaði Milrane upp mótfjalls-
þilinu. „Halló! Halló!“
Hann fékk ekkert svar. annað en berg-
málið, en Gampel tók þá fram marghleyp-
una sína og hleypti af; en það kom ekkert
svar. „Kannski er hann dáinn,“ sagði Gam-
pel og leit spurnaraugum á þau hin. Hann
virtist reiðubúinn að hætta við allt saman.
Það var stutt en afdrifarík þögn. Menn-
irnir litu hver á annan. Það var Walter,
sem varð fyrstur til að taka til máls.
„Líklega er hann meðvitundarlaus. Ef
10.0
HEIMILISB LAÐ I Ð