Heimir - 15.07.1904, Blaðsíða 10

6
H E I M 1 K
Þegar vígamóöurinn er rnnninn af, korna eftirþankarnir. í
endurskini Jress umhöna bregöur skuggum Jress yfirstandanda
enn virkilegar yfir dalinn. Þá veröa fleiri feiknstafir í landi, en
áöur voru ])ar, feguröarljóminn daprari, og unaöarraddir heima-
haganna breytast í bergmál frá framliöinna haugum. Skulda-
dagarnir eru komnir. Þeir nefndu þá nornadóma til torna.
Þá er rifjaö upp aftur hiö umliöna. Atvikin taka á sig per-
sónugervi. Saga ógæfunnar er sögö í h'kingum og dæmisögum.
Söknuöurinn er vafinn í lánleysishjúp afreksmannsins, en blind-
nin og ástríöurnar, hylling flæröar og glisfágunar, er öllum ó-
heillum olli, er falin í mannúöarleysi og launvígum níöingsins.
Margar slíkar smásögur finnast í sögum vor íslendinga aö
fornu.
Sumar Jressar sögur eru sameiginlegar meö oss og þeim hin-
um öörum Jjjóöum, er af sama bergi eru brotnar og vér. Enda
er þaö ekkert ósennilegt, aö margt hiö sama hatí á daga þeirra
drifiö og vora, ])ví margt er líkt meö skyldum. Þær hafa háö
hiö sama stríö og vér, og þaö Iöngu á undan oss. Þær hafa hins
sama aö minnast, frá hinu sama aö segja og hinssama aösakna.
Merkilegust allra slíkra sagna er saga Heimis úr Hlymdöl-
um. Þá sögu eiga allar hinar germönsku þjóöir, ])ótt hún sé
fyrst færö í letur hjá oss. Hún segir svo átakanlega en þó svo
fáort frá endalokunum, er hin norölæga menning öghiu suöræna
siðfágun áttust viö. Og í þessum fáu oröum kveöur viö undir-
tónn, er segir þúsundfalt ineira en nokkur orö fá lýst— deyjandi
strengjahljóö horfmnar gleöi, sem er óöum aö fjarlægjast út í
geiminn.
Sem ungmenni, er „veita.. . .at margr verÖr af öörum api",
komu hinar norölenzku Jijóöir fram úr mörkinni og horföu ofan
vfir bin blómlegu Suöurlönd, heillaöur af töfrablæ þeim og alls-
nægtum munaöar og sælu, er þar virtist ríkja yfir öllu. Byrjar
þá stríöiö milli hinna norrænu mannkosta og hinnar suörænu siö-
fágunar—stríöiö, er endar meö evöileggingu hvorstveggja.
Rínareldurinn er sóttur og fluttur heim, en bein hinna eldri
kynslóöa eftirskilin hvítna ofanjaröar í geislum suðrænnar sólar
sunnan liinna himifignæfandi Mundíu-fjalla. En meö gullinu,
sem heim er flutt, korna nýir siöir.