Heimir - 24.12.1904, Qupperneq 4

H E I M I R
TIÖ
arnir eru búnir. En til hvers skollans er að tala við þig, Kosvizk
því þú ert sljór og getur ekkert heyrt."
Að lokurn sneri ganrli múrarinn nefbroddinum í áttina þang-
að sem Jens var.— „Nu~ú", sagði hann, „já, já, já," tók saman
verkfærin og staulaðist niður stigann og inn í bakklefann, klæddi
sig þar í lafasíðan bláan frakka, stakk svuntunni og skinnhúf-
unni í bakvasann, skifti á drögunum og leðurskóm, setti upp á
sköllótt höfuðið afarstóran kollháan gamlan pípuhatt, sem bar
þess menjar að hafa einhvern tíma verið silkidreginn, gekk síð-
an rakleitt út úr sáluhliðinu með Írakkalöfin flaksandi um hvítu
léreftsbuxurnar.
Þegar Jens var tilbúinn, skálmaði hann af stað og náði á
hlið við Kosciuzko á þjóðveginum skammt frá kyrkjugarðinum,
þar sem vatnið gæg'ðist letilega upp úr hjólsporunum í rökkrinu.
„Hvar ætlarðu að eta jólamatinn, Kosvizk?" grenjaði Jens inn í
eyrun á honum. -- „Það veit eg svei mér ekki", nöldraði múrar-
inn, „hvar ætlar þú að eta jólamatinn, Jens?"— „Það veit eg
heldur ekki."— „Já, svona gengur það til í lífinu, Jens.":— Já,
fjandinn hafi mig, ef það er ekki, Kosvizk. Það er þó orð og að
sönnu."—„Att þú nokkuð í jólamatinn, Jéns?"— „Nei, en eg
fer inn til smásalans og spyr hann hvað ldukkan sé, og þá gefur
hann mér áreiöanlega einn hjartastyrkjandi, og fáeinar sveskjur
og rúsínur að auk." Jens hló að fyndninni úr sér, svo munnvik-
in færðust alveg út að rauðu og þykku eyrnasneplunum.-" Hva?"
sagði Kosciuzko. Málsgreinin var of löng hjá Jens tfl þess,
að hann gæti náð henni, og Jens uppgafst að gjöra hana heyran-
lega. Svo hrópaði hann aftur: „Ætlar þú til bæjarins?— „Já,
en ætlar þú heim? -- „Já, það gjöri eg víst á endanum."— „Þú
getur fylgt mér dálítið á leið."— „Það get eg reyndar.. . .þarna
kemur líka hún Epla-Síza."— „Hva?"-—• „Þarna kemur líka hún
Epla-Síza."— „Já, það er reyndar hún."—
„Góðan daginn, Síza!" sögðu þeir báðir í einu við stutta og
digra kerlingu, er kom vagandi í forinni með stóra körfu á hand-
leggnum. Hún hélt sér uppi á því að sélja hveitibrauð og ávexti.
„Góðan dag", svaraði hún; „það er ljóta ótuktar faérið núna.
Komið þið frá vinnunni á kyrkjunni?"— „Já," sagði Jens. „En
það er til lítils fyrir þig að tala við Kosvizk, því hann er sljór og