Kirkjuritið - 01.05.1939, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
Vorið.
Sjá, vordýrðin faðmar nú fjöll og dal,
fannirnar verða að dansandi lindum.
Lokkandi, seiðandi lækjahjal
líður með blænum frá hlíðum og tindum.
Vorbjarmans faðmur vefur hvert líf
vonanna og óskanna guðvefjar slæðum.
Himneska sælu og sorganna hlíf
sólskinið ber oss frá hæðum.
Vorblærinn ilmandi vekur hvert fræ
vinblíðum kossi af myrkranna dvala.
Skínandi öldur á sólgullnum sæ
svæfandi hvísli við ströndina hjala.
Alt er nú þrungið af ást og frið.
Hver einasti fjársjóður lífsins til reiðu:
í Ijóshafsins i'Iaumi, í lækjanið,
í loftinu bláu og heiðu.
Hver ögn leitar út yfir sjálfa sig,
seiðmögnuð dularöfl vorsins að kanna.
Hvert blóm og hvert daggtár við barnsins stig
er bending um leit til dauðlegra manna.
Hver synd verður afmáð í breyzkum barm
í brosandi vorkvöldsins samúðarstraumi.
Það bendir þér hvíslandi: Kom með þinn harm.
Ég krýni þig sakleysi í draumi.
Heilagar nætur með brosandi brár
breiða sinn frið yfir kotbæi’ og hallir.
í þögninni hugljúfu þornar hvert tár,
í þakklátri hrifningu blunda svo allir.
En duftsins sonur drekkur þá lind,
sem dýrðleg rennur frá sumarsins hjarta. ,
Hann eygir í hæðunum eilífðar tind
og ástvina landið sitt bjarta.