Kirkjuritið - 01.05.1939, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
Fylling tímans.
205
þær tímann fyrir aðra stefnu, sem sópar þeim sjálfum
burt, þegar þær liafa náð sínum fulla þroska.
Kirkjan, hið mikla hafskip aldanna, hefir meira en
nokkur stofnun önnur fengið að reyna þetta. Hún hefir
verið í öllum veðrum, liún liefir átt leið um ölduhryggi
og öldudali, um háflæði og lágfjöru. Hún hefir sópað
með sér miljónunum, og hún hefir séð þær sogast á hrotl
með öðrum straumum og' sogast inn á ný. Á hana hefir
verið hrópað sem hina einu sönnu lífsins örk á mann-
lífsins sollna hafi. Og að lienni hafa líka verið gerð óp
sem erkióvini allra framfara og dauðans boðbera. Hún
hefir reynt margt, en altal’ liefir hún haldið sinni stefnu
með þeim leiðartækjum, sem henni voru í upphafi gefin.
VII.
Ég hekl að varla verði um þetta efast, aö alt, sem skeð-
ur, kemur í fylling tímans, hver mikil hreyfing, hvert
stórvirki, sem unnið er. Það er eins og blómið, sem spring-
ur út, þegar þess tími er kominn.
Og þessi líking leiðir hugann inn á nýja ldið þessa máls.
Á ekki alveg þetta sama heima um einstaklinginn, hans
kjör og hans ævi? Er ekki einnig þar um fylling tímans
að ræða? Og er það ekki einnig þar sannleikur, að ekkert
verður nema í fylling tímans.
Það er gömul trú, að maðurinn sé í raun og veru nokk-
urskonar lítil mynd af alheiminum. Þessi skoðun er mjög
útbreidd í dulspeki fyrri og síðari tíma. Maðurinn er
mikrókosmos, smáheimur, en alheimurinn er makrókos-
>nos, stórlieimur. Og í þessum tveimur heimum svarar alt
hvað til annars. Ég skal ekkert segja um það, hvort nokk-
ur vísindaleg rök verða færð fyrir þessu, og sennilega er
það ekki. En það er hygt á athugun og íhugun, og þvi verð-
ur ekki neitað, að það er mikið til í þessu. Maðurinn er
smáheimur, og mörg þau lögmál, sem gilt hafa i stór-
heiminum, gilda einnig þar. Eitt af því er þetta lögmál um
í yllingu timans.