Kirkjuritið - 01.05.1939, Blaðsíða 10

184
Hálfdán Helgason:
Maí.
isins til þess að geta dáið? Blessuð sé sú menning, er veitir
hjarta voru öryggi í lífi og dauða. —
Og þá hefi ég í fáum orðum bent á þá þrjá höfuð-
þætti sannrar menningar, sem mér koma fyrst í hug við
skýrgreining þessa hugtaks, en geng þess hinsvegar ekki
dulinn um leið, að margir yðar ef til vill myndu vilja
leggja áherzlu á annað eða orða hið sama á annan og
þá eflaust betri liátt en sem hugleiðing og skilning á
vandamálum lífs og dauða, samfara öryggi hjartans gagn-
vart þeim vandamálum. En er ég nú held mér við skýr-
greining mína, þá er mér það ljóst, að allar menningar-
stofnanir laka að einhverju leyti — sumar meira, aðrar
minna tillit til þessara þriggja aðalþátta. Að minsta
kosti verður það vart um nokkura menningarstofnun sagt,
að liún vilji ekki stefna að því marki, að vekja hugann,
glæða skilninginn og skapa sálunni andlegan styrk. Hitt
er annað mál, að misjafnlega vel tekst, vegna þess, að
þær leiðir eru ekki allar jafnheppilegar, sem farnar eru,
né þeir leiðtogar allir jafn hæfir, sem forustuna hafa á
hendi. En ein stofnun er þó til, sem leggur megináherzl-
una á þessa þrjá aðalþætti sannrar menningar, og sú
stofnun er kristin kirkja.
í Efesushréfinu 4. kap. lesum vér þessi orð: „.... í
Jesú hafið þér lagt af, ásamt með hinni fyrri breytni,
hinn gamla mann, sem er spiltur af tælandi girndum, en
endurnýjast í anda hugskots yðar og íklæðst hinum nýja
manni ....“. Á orðum sem þessum hefir kristin kirkja
bygt tilveru sína öld1 fram af öld, og gerir enn. Og oss
þarf ekki að furða, þótt hún hafi i aldaraðir verið mann-
kyninu menningarljós, þar sem liún þegar frá fyrstu
byrjun skilur rétt eðli sannrar menningar, að endurnýja
manninn í anda hugskots síns, eins og postulinn orðar
|)að, eða að stuðla að vaxandi andlegum þroska hins innra
manns, eins og vorir tímar taka til orða. Og þegar ver
svo sundurliðum starfsemi kirkjunnar i anda sannrar