Kirkjuritið - 01.06.1940, Page 44

242
Nýr spámaður.
Júni.
York er „María hin trúaða,“ sem svo er nefnd. Hún hét áður
Viola Wilson og er blökkukona, umsnúin frá syndum sínum.
Hefir svo áþreifanlega sannast á henni kraftur guðhræSslunnar,
að áður en hún komst í kynni við Father Divine, var lnin drykk-
feldur vesalingur, sem hvergi átti höfði sínu að að halla og
nærðist á mataleifum, sem hún tíndi upp úr sorptunnum, og
vó aðeins 90 pund. Nú vegur hún 210 pund, þrekmikil og
sístarfandi kona, enda hefir Father Divine blessað hana með
yfirumsjón ótal stofnana, bygginga og híla, og hefir hún yfir
að ráða mörg hundruð þjónum, soðkörlum, málurum og mynd-
höggvurum, hljómlistarmönnum og ótal mörgum öðrum, sem
hlýða boði liennar og banni.
Eins og gefur að skilja, hefir það mjög aukið trúna á Divine
jiennan og trúhoð hans, að hann skuli á þessum krepputínmm
hafa ráð á því, að láta engan synjandi frá sér fara. Hvernig
honum safnast leð, er mönnum ekki vel Ijóst, en hann fullyrðir,
að Guð sendi sér það eftir þörfum, og svo muni fara fyrir hverj-
um, sem fyrst og fremst leitar lians ríkis. En það ætia menn,
að féð sé gefið ótæpt af trúuðum lærisveinum. Hefir nokkuð
liorið á því, að menn eða konur hafa yfirgefið heimili sitt vegna
jiessa „guðs ríkis“, enda eru trúarbrögðin „asketisk“, eins og i
frumkristni, en allir taldir systur og hræður. Á fimtudögum er
efnt til mikillar kvöldmáltíðar í Harlem, jiar sem faðir Divine
situr til liorðs með hundruðum áhangenda sinna. Amerískur
maður, sem skýrir frá þessu í tímaritinu Forum, lýsir um-
hverfinu: ,,Á veggjunum eru stór spjöld með áletrunum eins og
„Friður“, „Kristur, guð vor, i holdinu nefndur Divine faðir“. í
öndvegi situr faðir Divine og brýtur brauðið. Þar er hvorki
grískur né Gyðingur — hvítir og svartir — karlar og konur —
allir eru jafnir fyrir Guði. Loftið er þrungið af tilheiðslukendri
lotningu og trúarfjálgleik, og eftirvæntingin hvílir eins og þrumu-
ský yfir söfnuðinum. Menn sækjast eftir að fá að snerta skikkju-
fald meistarans. Háværar játningar, grátur, söngur og dáns skiftist
á. Vér horfum á þetta með undrun,“ segir frásagnarmaðurinn.
„Vér getum svo auðveldlega skilið hvatir, þarfir og þrár þessa
sundurleita fólks, sem þarna hefir safnast saman en vér
getum ekki trúað á hann. En hvers vegna hefir samt þessi maður
en ekki einhver annar leyst þessa trúarorku og þessar þrár
þeirra úr læðingi? Hvernig stendur á þvi, að trú miljónanna
hefir einmitt beinst að honum — trúarhreyfing svo stórkostleg
og víðfaðma, að hún er næstum því orðin ofvaxin þessum dökka
foringja? Sannarlega er þetta undur!“ fí. K.