Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1925, Síða 14

12
var hann þessa stundina alveg að gefast
upp. „Jeg get það ekki,“ sagði hann enn
einu sinni.
„Hana nu,“ sagði faðir hans,“ hvar er
nú öll hreystin? Einu sinni var risi, sem
hjet „Jeg get það ekki“, og þessi risi var
ákaflega mikil bleyða.“ Georg leit ekki
einu sinni upp. „En, pabbi, jeg get alls
ekki —“ „Þey, þey,“ sagði faðir hans.
„Engin má nefna nafn risans, því þá verður
hann jafn huglaus, — en allir œttu að
ganga á hólm við hann og reyna að sigra
hann. Til er það sverð, sem risinn hræðist
fram yfir alla aðra hluti, og það er sverðið:
„Reyndu11!“
Georg brosti en varð þó að andvarpa
um leið, því bækurnar hans voru engan
vegin ljettar. Nú var Georg í raun og veru
hugaður náungi, og hann stritaði frá morgni
til kvelds — reyndar var hann að berjast
við risan „Jeg get það ekki“ og hann
hafði sverðið „Reyndu“ að vopni — en
þetta vissi Georg ekki fyr en eftir á.
Að nokkrum dögum liðnum kom hann
að máli við föður sinn. „Pabhi jeg held
jeg sje búinn að leggja risan „Jeg get það
ekki“ að velli, og ef hann gengur aftur
þá veit jeg, að jeg get altaf gripið til
sverðsins „Reyndu“.“
Og pabhi hans sagðí: „Vel gert, Georg
minn, þú verður víst hugaður liermaður!“
Nú kemur jólakveðjan I
missionstrykkeriet
K0BENHAVN B